Granatnik RWGŁ-3
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj |
granatnik policyjny |
| Historia | |
| Produkcja |
1978 – ?? |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,62/51 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
łukowy, 10 nab. |
| Wymiary | |
| Długość |
517 mm |
| Masa | |
| broni |
3,1 kg (niezaładowanej) |
| Inne | |
| Szybkostrzelność praktyczna |
10 strz./min |
| Zasięg maks. |
100 metrów |
Ręczna Wyrzutnia Granatów Łzawiących-3 (RWGŁ-3) – policyjny granatnik nasadkowy przeznaczony do miotania granatów z gazem łzawiącym.
W latach 70. XX wieku do uzbrojenia MO wszedł granatnik RWGŁ-1. Była to broń wykonywana głównie metodą frezowania, a więc droga i skomplikowana w produkcji. Dlatego w drugiej połowie lat 70. rozpoczęto poszukiwania następcy RWGŁ-1. Początkowo planowano, że zostanie on zastąpiony przez wersję pistoletu sygnałowego wz. 78 wyposażoną w garłacz (wersja ta nosiła nazwę RWGŁ-2). Testy RWGŁ-2 wykazały jednak że ma on niską szybkostrzelność, a odrzut granatnika jest zbyt duży.
Po zakończonych niepowodzeniem testach RWGŁ-2 postanowiono oprzeć konstrukcję nowego granatnika na karabinie szturmowym AKMS. Wykorzystano z niego zamek, pokrywę komory zamkowej oraz niektóre części mechanizmu spustowego. Naboje były podawane z 10 nabojowego magazynka opracowanego dla kbkg wz. 1960. W 1978 roku nowa broń została przyjęta do uzbrojenia MO jako RWGŁ-3.
Z granatnika miotano głównie polskie granaty łzawiące UGŁ-200, ale możliwe było także miotanie produkowanych w NRD granatów RWK.
W 1984 do uzbrojenia MO wprowadzono SZO-84. Była to nasadka montowana do RWGŁ-3 w miejscu garłacza. Przy jej pomocy wystrzeliwana była siatka służąca do obezwładniania.
Na bazie RWGŁ-3 zbudowano Automatyczną Wyrzutnię Granatów Łzawiących (AWGŁ) na statywie do montażu na samochodach typu Star i UAZ.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 196. ISBN 83-86028-01-7.