Grzegorz Pastuszko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grzegorz Pastuszko
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

17 września 1981

doktor habilitowany nauk prawnych
Specjalność: prawo konstytucyjne
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Doktorat

2008 – prawo
UMCS

Habilitacja

2020 – prawo
UMCS

Grzegorz Michał Pastuszko (ur. 17 września 1981) – polski prawnik konstytucjonalista, doktor habilitowany nauk prawnych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Rzeszowskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 2005 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, broniąc pracy magisterskiej Opozycja parlamentarna w Polsce – studium prawnoustrojowe. W 2008 na podstawie napisanej pod kierunkiem Wiesława Skrzydło rozprawy pt. Ustrojowa rola opozycji parlamentarnej w świetle konstytucji z 1997 r. otrzymał na UMCS stopień naukowy doktora nauk prawnych w zakresie prawa, specjalność: prawo konstytucyjne. Tam też na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Zasada autonomii regulaminowej Sejmu, Senatu i Zgromadzenia Narodowego w polskim prawie parlamentarnym – rozważania na tle uregulowań Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 roku uzyskał w 2020 stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa, specjalność: prawo konstytucyjne[1]. W pracy naukowej specjalizował się w zakresie prawa konstytucyjnego i ustrojowego, w tym porównawczego. Został nauczycielem akademickim w Instytucie Nauk Prawnych Uniwersytetu Rzeszowskiego i profesorem uczelni na URz[1]; nauczał także w Wyższej Szkole Biznesu im. Biskupa Jana Chrapka w Radomiu i na Politechnice Radomskiej. Odbył staże naukowe na uczelniach w Sofii, Benevento, Pradze. Autor ponad 50 publikacji naukowych, w tym rozdziałów w dwóch podręcznikach akademickich oraz komentarza do ustawy o Trybunale Stanu (współautor). Wykonywał zawód radcy prawnego i adwokata[2].

W 2013 podjął współpracę jako ekspert ze Stowarzyszeniem „Republikanie”[3], następnie związał się z Polską Razem. W 2015 ogłoszony kandydatem partii do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości[4], jednak ostatecznie nie wystartował. Zasiadł w radzie naukowej Instytutu Wymiaru Sprawiedliwości, a także w radach nadzorczych różnych spółek, m.in. Krajowego Funduszu Kapitałowego[5]. W 2021 był jednym z sześciorga kandydatów w konkursie na polskiego sędziego Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej[6]. W styczniu 2024 został powołany przez prezydenta Andrzeja Dudę na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych[7]. W wyroku z dnia 8 listopada 2021 w sprawie Dolińska-Ficek i Ozimek przeciwko Polsce Europejski Trybunał Praw Człowieka uznał, że Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych nie jest niezawisłym i bezstronnym sądem ustanowionym ustawą w rozumieniu art. 6 ust. 1 EKPC, gdyż „na procedurę powoływania sędziów nadmiernie wpłynęły organy władzy ustawodawczej i wykonawczej”[8]. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 21 grudnia 2023 (C-718/21) uznał, że „wszystkie elementy zarówno systemowe, jak i dotyczące konkretnych okoliczności faktycznych, które charakteryzowały powołanie sędziów IKNiSP, skutkują tym, że ten organ nie ma statusu niezawisłego i bezstronnego sądu”[9]. Mimo tych wyroków kontynuuje orzekanie w IKNiSP SN.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dr hab. Grzegorz Michał Pastuszko, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2022-09-29].
  2. Autoreferat habilitacyjny. umcs.pl. [dostęp 2022-09-29].
  3. Republikanie o polityce prorodzinnej. gospodarkapodkarpacka.pl, 1 września 2013. [dostęp 2022-09-29].
  4. Kto będzie kandydatem Polski Razem Gowina na Podkarpaciu?. gospodarkapodkarpacka.pl, 12 sierpnia 2015. [dostęp 2022-09-29].
  5. Grzegorz Michał Pastuszko. imsig.pl. [dostęp 2022-09-29].
  6. Kandydaci z Polski na sędziego TSUE. Znamy 6 nazwisk, spośród nich wybierze rząd Morawieckiego. oko.press, 18 sierpnia 2021. [dostęp 2022-09-29].
  7. Nowy sędzia w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych [online], www.sn.pl [dostęp 2024-01-26].
  8. http://hudoc.echr.coe.int/eng?i=001-213200
  9. CURIA - Dokumenty [online], curia.europa.eu [dostęp 2024-03-16].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]