Harold Bauer
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
Harold Bauer (ur. 28 kwietnia 1873 w New Malden, zm. 12 marca 1951 w Miami[1]) – amerykański pianista pochodzenia angielskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Początkowo uczył się gry na skrzypcach u swojego ojca oraz u Adolfa Politzera, po raz pierwszy wystąpił jako skrzypek w wieku 9 lat[1]. Jednocześnie uczył się gry na fortepianie[2], debiutując publicznie w wieku 19 lat w Londynie[1]. W 1892 roku przebywał w Paryżu, gdzie był uczniem Ignacego Jana Paderewskiego[2]. W kolejnych latach odbył tournée koncertowe po krajach europejskich, w 1900 roku po raz pierwszy wystąpił w Stanach Zjednoczonych[1][2]. Grał z czołowymi orkiestrami i zespołami kameralnymi, występował wspólnie z Jacques’em Thibaudem i Pau Casalsem[2]. Po wybuchu w 1914 roku I wojny światowej wyemigrował do USA[1][2], w 1921 roku otrzymał amerykańskie obywatelstwo[2]. Z jego inicjatywy w 1918 roku w Nowym Jorku powstało Beethoven Association, działające do 1941 roku[1][2]. Wykonywał różnorodny repertuar, od utworów XVII- i XVIII-wiecznych klawesynistów, przez muzykę romantyczną, skończywszy na kompozytorach współczesnych (Claude Debussy, Maurice Ravel)[2]. Opracował transkrypcje orkiestrowe utworów J.S. Bacha, Johanna Kuhnaua i Beethovena[2]. Przygotował również edycje utworów fortepianowych Schuberta, Brahmsa i Musorgskiego[2].
Opublikował autobiografię Harold Bauer: His Book (wyd. Nowy Jork 1948)[1][2]. Odznaczony został orderem Legii Honorowej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 235–236. ISBN 0-02-865526-5.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 213. ISBN 83-224-0113-2.