Henry Grimes
 Henry Grimes podczas koncertu w klubie HotHouse w Chicago (2005) | |
| Data i miejsce urodzenia |
3 listopada 1935 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 kwietnia 2020 |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Henry Grimes (ur. 3 listopada 1935 w Filadelfii, zm. 15 kwietnia 2020 w Nowym Jorku[1]) – amerykański kontrabasista jazzowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W dzieciństwie grał na skrzypcach, tubie, perkusji i rożku angielskim, będąc nastolatkiem zdecydował się jednak grać na kontrabasie. Studiował w Juilliard School. Pod koniec lat 50. XX wieku Grimes grał m.in. z Theloniousem Monkiem, Gerrym Mulliganem, Sonnym Rollinsem i Bennym Goodmanem. Współpracował również z Charlesem Mingusem. Później zainteresował się free jazzem. Nagrywał i występował z największymi muzykami tego nurtu, m.in. pianistą Cecilem Taylorem, saksofonistą Albertem Aylerem i trębaczem Donem Cherrym. W 1965 nagrał album The Call z klarnecistą Perrym Robinsonem i perkusistą Tomem Price'em, z którymi tworzył trio.
W 1968 Grimes przeprowadził się z Nowego Jorku do Kalifornii i zniknął. Środowisko jazzowe było przekonane, że nie żyje[2]. W 2003 po długich poszukiwaniach odnalazł go Marshall Marrotte, pracownik socjalny i fan jazzu. Grimes żył w nędzy, w jednopokojowym mieszkaniu w Los Angeles, utrzymywał się z prac dorywczych i pisał wiersze. Cierpiał na psychozę maniakalno-depresyjną. Według Marotte’a Grimes nie był świadomy, że wielu spośród jego dawnych przyjaciół od dawna nie żyje (Albert Ayler zmarł w 1970), był również nieświadomy istnienia płyt CD (mimo że jego nagrania były wznawiane w tym formacie). Swój kontrabas sprzedał na początku lat siedemdziesiątych.
Wielu muzyków ofiarowało Grimesowi swoją pomoc. Basista William Parker kupił mu nowy kontrabas (nazwany od swojego charakterystycznego koloru Olive Oil)[3]. Grimes wrócił na scenę, debiutując ponownie na prestiżowym nowojorskim Vision Festival. W samym 2003 dał ponad dwadzieścia występów. W listopadzie 2003 wystąpił na płycie trębacza Dennisa Gonzáleza Nile River Suite, co było jego pierwszym nagraniem płytowym po 35-letniej przerwie. W 2005 wszedł w skład zespołu Marca Ribota i nagrał z nim płytę Spiritual Unity zawierającą kompozycje Aylera. W marcu 2007 opublikował swój tom poezji Signs Along the Road (z przedmową Ribota). Mieszkał w Nowym Jorku i regularnie koncertował, był także liderem własnego zespołu Henry Grimes Trio. Zmarł w wieku 84 lat na COVID-19[4].
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy[edytuj | edytuj kod]
- 1965: The Call (ESP-Disk)
- 2005: Live at the Kerava Jazz Festival (Ayler Records)
- 2008: Going to the Ritual (with Rashied Ali, Porter Records)
- 2008: Profound Sound Trio: Opus de Life (with Paul Dunmall and Andrew Cyrille, Porter Records)
- 2009: Solo (ILK Music)
- 2010: Spirits Aloft (with Rashied Ali, Porter Records)
- 2014: The Tone of Wonder (solo, doublebass and violin, Uncool Edition)
Gościnnie[edytuj | edytuj kod]
- Shafi Hadi: Debut Rarities, vol. 3 (Original Jazz Classics)
- Lee Konitz: Tranquility (Verve)
- Gerry Mulligan: The Gerry Mulligan Quartet with Chet Baker (Pacific Jazz), The Gerry Mulligan Songbook (World Pacific), Annie Ross Sings a Song with Mulligan (World Pacific)
- Sonny Rollins: Sonny Rollins and the Big Brass (Metrojazz)
- Lennie Tristano: Continuity (Jazz Records)
- Billy Taylor: Uptown (Riverside), Custom Taylored (Sesac), Warming Up (Riverside)
- Rolf Kühn: Be My Guest (Panorama)
- Mose Allison: I Love the Life I Live (Columbia)
- Carmen Leggio: The Carmen Leggio Group (Jazz Unlimited)
- Gil Evans: Into the Hot (Impulse!)
- Cecil Taylor: Conquistador! (Blue Note), Unit Structures (Blue Note)
- Shirley Scott: Shirley Scott Plays Horace Silver (Prestige)
- Roy Burns: Skin Burns (Roulette)
- Roy Haynes: Out of the Afternoon (Impulse!)
- McCoy Tyner: Reaching Fourth (Impulse!), Priceless Jazz (GRP Records)
- Albert Ayler: Live Greenwich Village Sessions (Impulse!)
- Archie Shepp: Further Fire Music (Impulse!), On This Night (GRP/Impulse!)
- Don Cherry: Complete Communion (Blue Note), Symphony for Improvisers (Blue Note), Where Is Brooklyn? (Blue Note)
- Rashied Ali: Going to the Ritual (JazzNewYork Productions)
- Marc Ribot: Spiritual Unity (Pi)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bassist Henry Grimes Dies at 84. downbeat.com, 2020-04-18. [dostęp 2020-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
- ↑ Neil Strauss: Silent 30 Years, A Jazzman Resurfaces; Left New York in '68, Plays Again Tonight. nytimes.com, 2003-05-26. [dostęp 2008-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).
- ↑ Oficjalny biogram na stronie henrygrimes.com. [dostęp 2008-10-29]. (ang.).
- ↑ Nate Chinen: Henry Grimes, Bassist of Avant-Garde Pedigree and a Storied Return, Dies of COVID-19 at 84. wbgo.org, 2020-04-18. [dostęp 2020-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-19)]. (ang.).