Henryk Minc

Henryk Minc

Henryk Mintz

Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1902 Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 lutego 1977 Warszawa
Zawód, zajęcie	lekarz, dyplomata
Małżeństwo	Tola Minc
Odznaczenia

Henryk Minc, właśc. Henryk Mintz (ur. 2 sierpnia 1902 w Warszawie, zm. 26 lutego 1977 tamże) – polski lekarz, dyplomata.

Życiorys

Pochodził z ubogiej rodziny, był synem żydowskiego handlarza. W 1914 rozpoczął naukę w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został przydzielony do 47 pułku piechoty Strzelców Kresowych, walczącego na froncie małopolskim nad rzeką Stryj. W 1921, po zakończeniu służby w wojsku, rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak po roku zrezygnował. W 1922 podjął studia medyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po dwóch latach przeniósł się do Warszawy i kontynuował naukę na Wydziale Lekarskim UW, który ukończył w 1928. W trakcie nauki wstąpił do Komunistycznej Partii Polski. Brał udział w wojnie obronnej 1939 jako oficer rezerwy. Dostał się do niewoli i w węgierskim obozie jenieckim dla polskich Żydów w Vámosmikola pozostał do końca II wojny światowej. W 1945 powrócił do Polski i zajął kierownicze stanowisko w państwowej służbie zdrowia. Został członkiem Polskiej Partii Robotniczej, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był sekretarzem Towarzystwa Polsko-Węgierskiego w Warszawie. Sprawował stanowisko przedstawiciela dyplomatycznego Polski Ludowej na Węgrzech: od 1 lipca 1949 do 29 marca 1954 jako chargé d’affaires ad interim, od 30 maja 1950 jako poseł. Był autorem prac naukowych z zakresu medycyny. W 1953 roku został wydany dwutomowy podręcznik Kardiologia jego autorstwa.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D 35-8-3).

Życie prywatne

Henryk Minc był mężem Toli Minc – lekarki w sanatorium im. Włodzimierza Medema w Miedzeszynie. Małżeństwo poznało się na studiach w Wilnie. Mieli syna Oskara Karola. Żona i syn Henryka Minca zginęli w obozie zagłady w Treblince w sierpniu 1942.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1951)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)

Bibliografia

• Aleksandra Sylburska: Działalność polskiej placówki dyplomatycznej na Węgrzech (1946–1956). Rozprawa doktorska napisana pod kierunkiem prof. dra hab. Andrzeja M. Brzezińskiego w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej. Wydział Filozoficzno-Historyczny Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2017.