Hipolit Podhorodecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hipolit Podhorodecki
Hippolyt Ritter von Podhorodecki
tytularny pułkownik tytularny pułkownik
Data i miejsce urodzenia

1840
Miżyniec

Data śmierci

17 lutego 1921

Siły zbrojne

C. K. Armia

Jednostki

58 Pułk Piechoty
80 Pułk Piechoty
40 Pułk Piechoty

Odznaczenia
Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Wojenny (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry)

Hipolit Podhorodecki[a] (ur. 1840 w Miżyńcu, zm. 17 lutego 1921) – doktor praw tytularny pułkownik C. K. Armii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1840 w Miżyńcu[1]. Jako słuchacz praw w 1863 przystąpił do powstania styczniowego 1863[1]. Służył w oddziale Franciszka Ksawerego Horodyńskiego w szeregach kosynierów[2][1]. Brał udział w bitwie pod Radziwiłłowem (zakończonej niepowodzeniem 2 lipca 1863)[1]. Był także karabinierem w czasie wyprawy Jana Żalplachty Zapałowicza[1].

Po upadku powstania ukończył studia prawnicze[1]. Od około 1865 był praktykantem audytoriatu w C. K. Audytoriacie[3][4][5], po czym w maju 1867 został nadporucznikiem audytorem w 3 granicznym pułku piechoty w Ogulinie[6][7][8]. W stopniu porucznika audytoriatu był oficerem służby frontowej[1]. Następnie został zweryfikowany w stopniu nadporucznika piechoty z dniem 1 maja 1869[9]. Od tego czasu służył w 58 Galicyjskim pułku piechoty w Pesth-Ofen[10][11]. Od około 1870 służył w szeregach 80 Galicyjskiego pułku piechoty we Lwowie[12], gdzie już ze stopniem doktora praw od około 1871 do około 1874 był oficerem powiatowym uzupełnień (w Złoczowie)[13][14][15]. W kolejnych latach pozostawał oficerem 80 pułku[16][17][18][19][20]. W latach około 1876–1877 był nadzwyczajnym słuchaczem na dwuletnim kursie w Szkole Wojennej w Wiedniu[21][22]. W tym okresie, w listopadzie 1877 został awansowany na stopień kapitana 2 klasy w korpusie piechoty, strzelców i pionierów z dniem 1 listopada 1877[23][24]. Następnie od września 1878 do około 1879 był przydzielony z 80 pułku do Sztabu Generalnego[25], a stamtąd do komendy wojskowej w Hermannstadt na Siedmiogród, gdzie był oficerem w oddziale wojskowym[26]. Od około 1879 ponownie służył w szeregach lwowskiego 80 pułku piechoty[27]. W listopadzie 1880 otrzymał awans na kapitana 1 klasy z dniem 1 listopada 1877[28][29]. Nadal służył w 80 p.p., w 1880 przeniesionym do Višegradu[30][31][31], a od 1883 ponownie stacjonującego we Lwowie[32][33][34][35][36] i pozostawał tam do 1889[37][38]. W sierpniu 1889 został przeniesiony z 80 pułku piechoty do 40 Galicyjskiego pułku piechoty w Rzeszowie[39]. Następnie został awansowany na majora piechoty z dniem 1 listopada 1889[40][41]. Od tego czasu 40 p.p. pełnił funkcję komendanta 2 batalionu[42][43][44][45], a następnie od około 1893/1894 był komendantem powiatowej komendy uzupełnień[46]. Został awansowany na podpułkownika piechoty z dniem 1 maja 1894[47]. Od tego czasu 40 pułku garnizonował w Jarosławiu, aczkolwiek komenda rejonu uzupełnień pozostawała w Rzeszowie[48][49], zaś Hipolit Podhorodecki był jej komendantem będąc najwyższym rangą polskim oficerem 40 pułku[50]. Na początku lutego 1897 został przeniesiony w stan spoczynku[51][52]. Przy tej okazji otrzymał od cesarza Franciszka Józef wyrazy najwyższego zadowolenia[53].

Grobowiec Podhorodeckich

Następnie, jako nieetatowy tytularny pułkownik około 1897/1898 przebywał w Bolechowie[54], a potem w Krakowie[55][56][57][58]. Zmarł 17 lutego 1921[59]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[59].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Hippolyt Podhorodecki”, „Hipolyt Podhorodecki” „Hypolit Podhorodecki”, „Hypolit Ritter von Podhorodecki”, „Hippolyt Ritter von Podhorodecki”.
  2. ↑ Medal Waleczności został wymieniony tylko w Szematyzmie z 1898. Potem nie był uwzględniany, zaś podawano jedynie cztery poniższe odznaczenia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Nieco szczegółów biograficznych dotyczących uczestników organizacyi i partyzantki r. 1863/64. W: Józef Białynia Chołodecki: Księga pamiątkowa opracowana staraniem Komitetu Obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864. Lwów: 1904, s. 331.
  2. ↑ Od Radziwiłowa 1903 ↓, s. 249–250.
  3. ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes für 1865. Wiedeń: 1865, s. 589.
  4. ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes für 1866. Wiedeń: 1866, s. 587.
  5. ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes für 1867. Wiedeń: 1867, s. 618.
  6. ↑ Kleine Chronik. „Neue Freie Presse”. Nr 971, s. 4, 15 maja 1867. (niem.). 
  7. ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes für 1867. Wiedeń: 1867, s. 1149.
  8. ↑ Militärschematismus des österreichischen Kaiserthumes für 1868. Wiedeń: 1868, s. 373, 649.
  9. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1869–1870. Wiedeń: 1870, s. 231.
  10. ↑ Personalveränderungen. Heere. „Der Kamerad”. Nr 134, s. 6, 30 maja 1869. (niem.). 
  11. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1869–1870. Wiedeń: 1870, s. 385.
  12. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1871. Wiedeń: 1871, s. 426.
  13. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1872. Wiedeń: 1872, s. 345.
  14. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1873. Wiedeń: 1873, s. 330.
  15. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1874. Wiedeń: 1874, s. 344.
  16. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1875. Wiedeń: 1874, s. 345.
  17. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1876. Wiedeń: 1875, s. 382.
  18. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1877. Wiedeń: 1876, s. 382.
  19. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1878. Wiedeń: 1877, s. 384.
  20. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1879. Wiedeń: 1878, s. 396.
  21. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1877. Wiedeń: 1876, s. 606.
  22. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1878. Wiedeń: 1877, s. 626.
  23. ↑ November-Avancement. „Prager Tagblatt”. Nr 307, s. 2, 5 listopada 1877. (niem.). 
  24. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1878. Wiedeń: 1877, s. 178.
  25. ↑ Zutheilungen. „Die Vedette”. Nr 73, s. 587, 1 września 1878. (niem.). 
  26. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1879. Wiedeń: 1878, s. 102, 154.
  27. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1880. Wiedeń: 1879, s. 406.
  28. ↑ Amtlicher Theil. „Wiener Zeitung”. Nr 254, s. 3, 30 maja 1869. (niem.). 
  29. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1881. Wiedeń: 1880, s. 184.
  30. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1881. Wiedeń: 1880, s. 410.
  31. ↑ a b Kais. Königl. Militär-Schematismus 1882. Wiedeń: 1881, s. 414.
  32. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1883. Wiedeń: 1883, s. 426.
  33. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1884. Wiedeń: 1883, s. 426.
  34. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1885. Wiedeń: 1884, s. 428.
  35. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1886. Wiedeń: 1885, s. 428.
  36. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1887. Wiedeń: 1886, s. 430.
  37. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1888. Wiedeń: 1887, s. 428.
  38. ↑ Kais. Königl. Militär-Schematismus 1889. Wiedeń: 1888, s. 432.
  39. ↑ Personalien. Im k.k. Heere. „Oesterreichischer Soldatenfreund”. Nr 60, s. 486, 20 sierpnia 1889. (niem.). 
  40. ↑ Kronika. Awans listopadowy. „Kurjer Lwowski”. Nr 303, s. 4, 1 listopada 1889. 
  41. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1890. Wiedeń: 1889, s. 193.
  42. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1890. Wiedeń: 1889, s. 370.
  43. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1891. Wiedeń: 1891, s. 384.
  44. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1892. Wiedeń: 1892, s. 388.
  45. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1893. Wiedeń: 1893, s. 398.
  46. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1894. Wiedeń: 1894, s. 408.
  47. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1895. Wiedeń: 1895, s. 175.
  48. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1895. Wiedeń: 1895, s. 384.
  49. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1896. Wiedeń: 1895, s. 402.
  50. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1897. Wiedeń: 1896, s. 444.
  51. ↑ Kronika. Z armji. „Kurjer Lwowski”. Nr 38, s. 3, 7 lutego 1897. 
  52. ↑ Z armii. „Kuryer Rzeszowski”. Nr 7, s. 3, 14 lutego 1897. 
  53. ↑ Wochenchronik. „Danzers Armee-Zeitung”. Nr 20, s. 239, 11 lutego 1897. (niem.). 
  54. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1898. Wiedeń: 1897, s. 190.
  55. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1899. Wiedeń: 1898, s. 191.
  56. ↑ a b c d Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1900. Wiedeń: 1899, s. 195.
  57. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1901. Wiedeń: 1900, s. 195.
  58. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1902. Wiedeń: 1901, s. 197.
  59. ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Hipolit Podhorodecki. rakowice.eu. [dostęp 2021-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hipolit_Podhorodecki&oldid=71437761”