Huta Jerzy w Siemianowicach Śląskich
50°17′30″N 19°02′01″E/50,291667 19,033611| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Data założenia |
1818 |
| Data likwidacji |
1886 |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 50°17′30″N 19°02′01″E/50,291667 19,033611
| |
Huta Jerzy w Siemianowicach Śląskich (niem. Georgshütte) – nieistniejąca huta cynku w Siemianowicach Śląskich, jedna z najstarszych hut cynku na Śląsku[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zaprojektowana w 1815 roku, rozpoczęła działalność w 1818 roku[2]. Właścicielem była firma Georg von Giesches Erben. Już w pierwszym roku działalności produkcja huty wyniosła ponad 2,5 tysiąca cetnarów cynku. W ciągu kolejnych lat huta szybko rozwijała się i stała się głównym zakładem produkcji cynku w firmie Georg von Giesches Erben[2]. Cztery lata po powstaniu huta dysponowała już 16 piecami destylacyjnymi po 8 mufli w każdym. Zakład zawiesił działalność w 1829 roku. Produkcja została wznowiona w 1842 roku. Wtedy już właścicielami huty byli: wrocławski kupiec Schreiber i posiadacz ziemski z Ornontowic Schneider. Niedługo potem (1846) hutę kupił hrabia Hugo Henckel von Donnesmarck. W połowie XIX wieku huta posiadała 56 pieców i zatrudniała ponad 300 pracowników, w latach 60. XIX wieku działało w niej już 56 pieców muflowych. Produkcja osiągnęła 2,2 tys. ton cynku rocznie i ponad 13 tys. ton galmanu[1] Węgiel do huty dostarczały kopalnie funkcjonujące w pobliżu, m.in. kopalnia Laurahüttengrubbe (kopalnia Laura)[3].
Zabudowania i wyposażenie huty zostały w 1885 roku zniszczone wskutek osiadania gruntu z powodu szkód górniczych. Wtedy przerwano produkcję, rok później (1886) hutę całkowicie zlikwidowano[1].
Otoczenie[edytuj | edytuj kod]
W pobliżu huty zbudowano osiedle robotnicze, na terenie którego oprócz domów mieszkalnych znajdowały się m.in. dwie szkoły, sklepy, drobne zakłady usługowe. Osada pod potoczną nazwą Georgshuta działała jako samodzielna gmina[1]. Dzisiaj ślady osiedla (pozostałości ogrodów) znajdują się w rejonie ulic Konopnickiej i Plebiscytowej[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Małgorzata Derus, Z dziejów przemysłu Siemianowic Śląskich, Siemianowice Śląskie 2012, s. 59 - 62, ISBN 978-83-909938-8-1.
- ↑ a b Piotr Rygus, Zarys historyczny hutnictwa cynku na Górnym Śląsku w latach 1798–1980, Katowice: Fundacja Ochrony Dziedzictwa Przemysłowego Śląska, s. 98 - 99, ISBN 978-83-941679-1-2 [dostęp 2017-12-27].
- ↑ Michał Bulsa, Patronackie osiedla robotnicze. Tom 1: Górny Śląsk, Łódź 2022, s. 239, 240.