Iński Nurt

Iński Nurt
	; Kanał Iński Nurt
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Długość	0,8 km
	Początek
Akwen	Dąbie
	Koniec
Akwen	Odra
współrzędne	53°31′25″N 14°38′01″E/53,523611 14,633611
Typ kanału	żeglugowy
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego koniec
	Położenie na mapie Polski koniec

Iński Nurt – kanał wodny^[1] w Dolinie Dolnej Odry, w woj. zachodniopomorskim, łączący Odrę z jeziorem Dąbie, o długości 0,8 km^[2].

Iński Nurt wraz z kanałem Babiną stanowią główne ujście wód do Odry z Dąbia, do którego uchodzą wody Odry Wschodniej poprzez Regalicę.

Północny brzeg kanału stanowi granicę administracyjną Szczecina. Nad północnym brzegiem znajduje się Inoujście. Południowy brzeg Ińskiego Nurtu stanowi Mewia Wyspa.

Prostopadle przez kanał przebiega granica między śródlądowymi wodami powierzchniowymi a morskimi wodami wewnętrznymi^[3]. Iński Nurt stanowi krótki odcinek mający status śródlądowej drogi wodnej klasy Ia^[4].

Nazwę Iński Nurt wprowadzono urzędowo w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Kamel Strom^[5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 87, ISBN 83-239-9607-5 .
↑ Administrowane wody powierzchniowe. RZGW Szczecin. [dostęp 2011-04-07].
↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie granic między śródlądowymi wodami powierzchniowymi a morskimi wodami wewnętrznymi i wodami morza terytorialnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 1138)
↑ Śródlądowe drogi wodne w Polsce. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2011-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-29)].
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)

[1] Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 87, ISBN 83-239-9607-5 .

[2] Administrowane wody powierzchniowe. RZGW Szczecin. [dostęp 2011-04-07].

[3] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie granic między śródlądowymi wodami powierzchniowymi a morskimi wodami wewnętrznymi i wodami morza terytorialnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 1138)

[4] Śródlądowe drogi wodne w Polsce. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2011-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-29)].

[5] Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 4)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]