Indywidualne Mistrzostwa Świata w Ice Speedwayu 1968
| |||
| Dyscyplina | |||
|---|---|---|---|
| Organizator | |||
| Szczegóły turnieju | |||
| Pierwsze zawody | |||
| Zamknięcie (finał) | |||
| Liczba zawodników |
16 + zawodnik rezerwowy (32 w eliminacjach) | ||
 I miejsce
|
|||
 II miejsce
|
|||
 III miejsce
|
|||
Indywidualne Mistrzostwa Świata na lodzie 1968 – cykl zawodów motocyklowych na lodzie, mający na celu wyłonienie medalistów indywidualnych mistrzostw świata w sezonie 1968. Rozegrano cztery turnieje finałowe. Tytuł wywalczył Gabdrachman Kadyrow ze Związku Radzieckiego.
Historia i zasady[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy półfinał mistrzostw został rozegrany poza granicami Związku Radzieckiego. W zachodnioniemieckim Inzell zwyciężył Jurij Dudorin[1], drugi półfinał rozgrywany w Sterlitamaku wygrał Władimir Cybrow. Seria finałowa składała się z czterech jednodniowych rund, spośród których dwie zostały rozegrane na stadionie Stroitiel w Saławacie, dwie kolejne na stadionie Stroitiel w Ufie. Zachowano wprowadzony rok wcześniej system punktacji, liczyły się punkty biegowe zdobyte w rundach finałowych, przy czym w końcowej klasyfikacji odrzucano najsłabszy rezultat.
- Pierwszy finał (20 lutego)
Z kompletem punktów wygrał Gabdrachman Kadyrow, przed Jurijem Dudorinem i Antonínem Švábem, który zdobyli 12 oczek. Po trzech wygranych biegach z rzędu Władimira Cybrowa napotkały problemy techniczne, z powodu których nie ukończył pozostałych dwóch biegów.
- Drugi finał (21 lutego)
Z 15 punktami na koncie rundę wygrał aktualny mistrz świata – Boris Samorodow, o punkt przed Kadyrowem i 2 punkty przed Cybrowem. W ten sposób wyłoniła się trójka walcząca o końcowy triumf w finałach w Ufie.
- Trzeci finał (24 lutego)
Cybrow wygrał maksymalną liczbą punktów, mając ich o 2 więcej niż Samorodow i Dudorin. W klasyfikacji przejściowej po tym etapie Kadyrow miał 40 punktów, Samorodow 38, Cybrow i Dudorin 37.
- Czwarty finał (25 lutego)
Walka o tytuł mistrzowski trwała do ostatniego biegu rundy zasadniczej. W 20. biegu spotkali się czterej najlepsi zawodnicy. Na prowadzenie wysunął się startujący z wewnętrznego pola Cybrow. Zajmującemu drugie miejsce i próbującemu go wyprzedzić Kadyrowowi, przyszło jednak częściej odpierać ataki jadącego na trzecim miejscu Samorodowa. W biegu nie liczył się Dudorin. Po wygranej przez Cybrowa gonitwie, dającej mu zwycięstwo w rundzie, nadeszła kolej na bieg dodatkowy o mistrzostwo świata, bowiem podobnie jak Kadyrow, zgromadził 43 punkty. Oddawszy swe siły w poprzednim biegu Cybrow nie był w stanie stawić skutecznego oporu dopingowanemu przez miejscowych kibiców Kadyrowem, który wywalczył drugi tytuł mistrzowski[2].
Zawodnicy[edytuj | edytuj kod]
Obsada mistrzostw została ustalona na podstawie eliminacji rozegranych w Inzell i Sterlitamaku. W rozgrywkach finałowych wystąpili przedstawiciele ośmiu państw, po raz pierwszy zakwalifikował się do nich reprezentant Bułgarii[3].
- Stali uczestnicy
ZSRR – Władimir Cybrow, Jurij Dudorin, Gabdrachman Kadyrow, Boris Samorodow
Czechosłowacja – Antonín Kasper, Stanislav Kubíček, Antonín Šváb
Finlandia – Esko Koponen, Reima Lohkovuori
NRD – Hans-Jürgen Fritz, Peter Liebing
Szwecja – Yngve Nilsson, Kurt Westlund
Bułgaria – Stojan Christow
Mongolia – Dżalbugijn Serdżbudee
RFN – Peter Knott
- Zawodnik rezerwowy
Terminarz[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Data | Stadion | Miasto | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|
| półfinał | 11 – 12 lutego | Eisstadion |  Inzell
|
 Jurij Dudorin
|
| półfinał | b.d. | Stroitiel | Sterlitamak
|
Władimir Cybrow
|
| 1 | 20 lutego | Stroitiel | Saławat
|
Gabdrachman Kadyrow
|
| 2 | 21 lutego | Stroitiel | Saławat
|
Boris Samorodow
|
| 3 | 24 lutego | Stroitiel | Ufa
|
Władimir Cybrow
|
| 4 | 25 lutego | Stroitiel | Ufa
|
Władimir Cybrow
|
Klasyfikacja końcowa[edytuj | edytuj kod]
| Poz | Zawodnik | 1
|
2
|
3
|
4
|
Punkty |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Gabdrachman Kadyrow
|
15 | 14 | 11 | 14 | 43+3 |
| 2 | Władimir Cybrow
|
9 | 13 | 15 | 15 | 43+2 |
| 3 | Boris Samorodow
|
10 | 15 | 13 | 13 | 41 |
| 4 | Jurij Dudorin
|
12 | 12 | 13 | 11 | 37 |
| 5 |  Antonín Šváb
|
12 | 11 | 10 | 11 | 34 |
| 6 |  Hans-Jürgen Fritz
|
6 | 8 | 11 | 10 | 29 |
| 7 | Antonín Kasper
|
11 | 7 | 6 | 9 | 27 |
| 8 |  Kurt Westlund
|
9 | 9 | 9 | 9 | 27 |
| 9 | Pater Liebing
|
5 | 8 | 5 | 7 | 20 |
| 10 |  Stojan Christow
|
6 | 6 | 6 | ns | 18 |
| 11 | Peter Knott
|
7 | 3 | 6 | 4 | 17 |
| 12 |  Dżalbugijn Serdżbudee
|
8 | 4 | 3 | 2 | 15 |
| 13 | Yngve Nilsson
|
2 | 2 | 5 | 6 | 13 |
| 14 | Stanislav Kubíček
|
2 | 2 | 5 | 4 | 11 |
| 15 |  Esko Koponen
|
4 | 2 | ns | 4 | 10 |
| 16 | Reima Lohkovuori
|
1 | 4 | 1 | 0 | 6 |
| 17 | Juhani Taipale
|
ns | ns | 1 | 1 | 2 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Isracing 1968 [online], www.formula2.se [dostęp 2022-01-15].
- ↑ Личный ЧМ-1968 [online], ice-n-speedway.narod.ru [dostęp 2022-01-15].
- ↑ ЗОЛОТОЙ ПОЧИН - Август 1968 года - архив За рулем [online], www.zr.ru [dostęp 2022-01-15].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Icespeedway 1968 (ang.)
- SPEEDWEEK - Stand für Eisspeedway-GP 1968. speedweek.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-30)]. (niem.)
