Indywidualne Mistrzostwa Świata w Ice Speedwayu 1966
| |||
| Dyscyplina | |||
|---|---|---|---|
| Organizator | |||
| Szczegóły turnieju | |||
| Pierwsze zawody | |||
| Zamknięcie (finał) | |||
| Liczba zawodników |
16 + rezerwowy (32 w eliminacjach) | ||
 I miejsce
|
|||
 II miejsce
|
|||
 III miejsce
|
|||
Indywidualne Mistrzostwa Świata na lodzie 1966 – cykl zawodów motocyklowych na lodzie, mający na celu wyłonienie medalistów indywidualnych mistrzostw świata w sezonie 1966. Rozegrano cztery turnieje finałowe. Tytuł wywalczył Gabdrachman Kadyrow.
Historia i zasady[edytuj | edytuj kod]
Mistrzostwa świata zastąpiły rozegrane w latach 1964-1965 mistrzostwa Europy. W światowym czempionacie wzięło udział 32 zawodników z 12 krajów, biorących udział w dwóch rundach półfinałowych rozgrywanych w Leningradzie i Nowosybirsku, które wygrali odpowiednio Jurij Czekranow i Wiktor Kuzniecow. Seria finałowa składała się z czterech jednodniowych rund, spośród których dwie zostały rozegrane na stadionie Stroitiel w Ufie, dwie kolejne na stadionie Dinamo w Moskwie[1]. Punkty w każdych zawodach otrzymywało 6 najlepszych zawodników dnia, w końcowej klasyfikacji odrzucano najsłabszy rezultat. Finały były transmitowane w Związku Radzieckim i poza jego granicami za pośrednictwem Interwizji[2].
- Pierwszy finał (19 lutego)
Początkowo poza konkurencją był Jurij Czekranow, który wygrał cztery swoje biegi, w tym z Kadyrowem, zwycięzcą rundy, jak i później całego cyklu. W piątej serii Czekranow upadł, przez co został sklasyfikowany na 2. miejscu, trzeci był Jurij Dudorin.
- Drugi finał (20 lutego)
Kadyrow i Czekranow byli niepokonani po czterech seriach startów. Do ich bezpośredniego pojedynku doszło w 19. biegu - wygrał w nim Kadyrow. Trzecie miejsce na podium zajął Antonín Šváb.
- Trzeci finał (24 lutego)
Kadyrow wygrał trzeci finał i zapewnił sobie tytuł mistrzowski bez konieczności udziału w ostatniej rundzie. Tego dnia nowego mistrza pokonał jedynie Boris Samorodow w 19. biegu, samemu kończąc finał na 3 pozycji. Drugi był Wiktor Kuzniecow, który podobnie jak nowo kreowany mistrz świata zgromadził 14 punktów, ale przegrał z nim bezpośredni bieg.
- Czwarty finał (25 lutego)
Mistrz świata Gabdrachman Kadyrow zrezygnował z udziału w czwartej rundzie, a jego miejsce zastąpił zawodnik rezerwowy, Fin Martti Koivuoja. Zawody nie straciły jednak na swoim znaczeniu, ponieważ trwała walka o miejsca drugie i trzecie. Aspirujący na podium Wiktor Kuzniecow już w pierwszej serii stracił punkt na rzecz Jurija Dudorina. Po czterech seriach startów niepokonanym zawodnikiem był Antonín Šváb, który w piątej serii startów, w 17. biegu, przegrał właśnie z Kuzniecowem. Obaj zawodnicy zdobyli po 14 punktów, ale to Kuzniecow został zwycięzcą rundy. Drugi był Šváb, trzeci jego rodak, Antonin Kasper. Czekranow, który w dwóch etapach w Ufie zdobył 12 punktów, w Moskwie wywalczył tylko jeden, zrównując się w klasyfikacji łącznej ze Švábem. W biegu dodatkowym, decydującym o brązowym medalu zwyciężył Šváb[3].
Punktacja[edytuj | edytuj kod]
Do klasyfikacji końcowej liczyły się trzy najlepsze występy.
| Miejsce | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Punkty | 8 | 6 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Zawodnicy[edytuj | edytuj kod]
Obsada mistrzostw została ustalona na podstawie eliminacji rozegranych w Leningradzie i Nowosybirsku, w których brali udział zawodnicy z 12 krajów. W rozgrywkach finałowych wystąpili przedstawiciele dziewięciu z nich (nie zakwalifikowali się zawodnicy z Bułgarii, Mongolii i Wielkiej Brytanii).
- Stali uczestnicy
ZSRR – Jurij Czekranow, Jurij Dudorin, Gabdrachman Kadyrow, Wiktor Kuzniecow, Boris Samorodow
Czechosłowacja – Antonín Kasper, Stanislav Kubíček, Antonín Šváb
Szwecja – Leif Enecrona, Kurt Westlund
Austria – Helmut Walch
Finlandia – Jouko Naskali
Jugosławia – Drago Perko
NRD – Peter Liebing
Polska – Mieczysław Połukard
RFN – Peter Knott
- Zawodnik rezerwowy
Terminarz[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Data | Stadion | Miasto | Zwycięzca |
|---|---|---|---|---|
| półfinał | 12 - 13 lutego | Mototrek |  Leningrad
|
Jurij Czekranow
|
| półfinał | 12 - 13 lutego | Motodrom | Nowosybirsk
|
Wiktor Kuzniecow
|
| 1 | 19 lutego | Stroitiel | Ufa
|
Gabdrachman Kadyrow
|
| 2 | 20 lutego | Stroitiel | Ufa
|
Gabdrachman Kadyrow
|
| 3 | 24 lutego | Dinamo | Moskwa
|
Gabdrachman Kadyrow
|
| 4 | 25 lutego | Dinamo | Moskwa
|
Wiktor Kuzniecow
|
Klasyfikacja końcowa[edytuj | edytuj kod]
| Poz | Zawodnik | 1
|
2
|
3
|
4
|
Punkty | Punkty
biegowe |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Gabdrachman Kadyrow
|
8 | 8 | 8 | ns | 24 | 43 |
| 2 | Wiktor Kuzniecow
|
1 | 2 | 6 | 8 | 16 | 39 |
| 3 |  Antonín Šváb
|
2 | 4 | 3 | 6 | 13+3 | 39 |
| 4 | Jurij Czekranow
|
6 | 6 | 1 | 1 | 13+2 | 35 |
| 5 | Boris Samorodow
|
3 | 3 | 4 | 2 | 10 | 36 |
| 6 | Jurij Dudorin
|
4 | 1 | 0 | 3 | 8 | 34 |
| 7 | Antonín Kasper
|
0 | 0 | 0 | 4 | 4 | 30 |
| 8 | Stanislav Kubíček
|
0 | 0 | 2 | 0 | 2 | 27 |
| 9 |  Kurt Westlund
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 23 |
| 10 |  Peter Liebing
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 21 |
| 11 |  Jouko Naskali
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 18 |
| 12 |  Helmut Walch
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 14 |
| 13 |  Peter Knott
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 10 |
| 14 |  Mieczysław Połukard
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 9 |
| 15 | Leif Enecrona
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 7 |
| 16 |  Drago Perko
|
0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 6 |
| 17 | Martti Koivuoja
|
ns | ns | ns | 0 | 0 | 6 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ nr 4 ( MC-Nytt april 1966) – Silverpilen [online] [dostęp 2022-01-04] (szw.).
- ↑ СПОРТ - Май 1966 года - архив За рулем [online], www.zr.ru [dostęp 2022-01-04].
- ↑ Личный ЧМ-1966 [online], ice-n-speedway.narod.ru [dostęp 2022-01-04].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Icespeedway 1966 (ang.)
- SPEEDWEEK - Stand für Eisspeedway-GP 1966 (niem.)
