Józef Gołębiewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Gołębiewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1895
Poznań

Data i miejsce śmierci

22 października 1973
Poznań

Zawód, zajęcie

urzędnik

Pracodawca

Urząd Skarbowy Poznań

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Gołębiewski (ur. 19 kwietnia 1895 w Poznaniu, zm. 22 października 1973 tamże) – polski urzędnik, porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 19 kwietnia 1895 w Poznaniu, w rodzinie Piotra i Heleny z Hoffmannów[1]. Po ukończeniu siedmioklasowej szkoły powszechnej, ojciec zapisałgo do prywatnego zakładu naukowego profesora Jezierskiego w Poznaniu, w którym przygotowywał się do egzaminu z zakresu szóstej klasy gimnazjum[2]. Niemieckie władze oświatowe odmówiły mu złożenia tegoż egzaminu[3]. Następnie przez dwa lata uczęszczał do Szkoły Handlowej w Poznaniu i równocześnie odbywał praktykę w fabryce należącej do firmy Romana Barcikowskiego[3]. 3 maja 1915 powołany do armii niemieckiej[2]. We wrześniu tego roku został wysłany na front serbski, gdzie został wcielony do 209 rezerwowego pułku piechoty[3]. W styczniu 1916 został przeniesiony na front zachodni, gdzie wziął udział w bitwie pod Verdun[3]. 24 kwietnia 1916 dostał się do niewoli francuskiej[4][5]. Jesienią 1918 wstąpił do organizującej się we Francji Armii Polskiej gen. Józefa Hallera. W 1919 awansowany na stopień podchorążego.

Po powrocie do Polski Błękitnej Armii, został instruktorem w szkołach w Modlinie i Rembertowie, a następnie został zdemobilizowany[6]. Latem 1920 jako ochotnik wstąpił do ochotniczego batalionu w Poznaniu i wysłany na front, gdzie został wcielony do 65 pułku piechoty[6]. Od 16 września 1920 był adiutantem II batalionu i walczył na froncie polsko-bolszewickim. 18 września został ranny pod Kobryniem. 15 października na czele niedużego patrolu utorował odwrót swojej jednostce pod wsią Werkały[5]. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i mianowany na stopień podporucznika[5]. 15 stycznia 1921, po zwolnieniu z wojska, rozpoczął pracę w administracji państwowej. Od października 1932 pełnił obowiązki kierownika oddziału w Wydziale Rachunkowo-Kasowym Izby Skarbowej w Poznaniu[7]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do 57 pułku piechoty[8]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 72. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9].

Po II wojnie światowej pracował w poznańskim banku[10]. Zmarł w Poznaniu i tam, na górczyńskim cmentarzu, został pochowany.

Był żonaty, miał córkę Krystynę Marię (ur. 20 stycznia 1923)[11][10].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3, 4.
  3. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
  4. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  5. ↑ a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 46.
  6. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 8.
  7. ↑ Kolekcja ↓, s. 1–3.
  8. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 35, 512.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 616.
  10. ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 47.
  11. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Gołębiewski Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.5-454 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-02-28].
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.←
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Gołębiewski&oldid=71750478”