Józef Kuligowski

Józef Kuligowski
	posterunkowy Policji Państwowej
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1898 ; Strych
Data i miejsce śmierci	1940 ; Kalinin
	Przebieg służby
Formacja	Wojsko Polskie; Policja Państwowa
Jednostki	10 Kaniowski Pułk Artylerii Lekkiej
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa: kampania wrześniowa;
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Kuligowski vel Kulik^[1] (ur. 12 marca 1898 we wsi Strych^[1], zm. 1940 w Kalininie) – żołnierz Wojska Polskiego, posterunkowy Policji Państwowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Szczepana i Józefy z Sadowskich^[1]^[2]. W latach 1906–1910 uczęszczał do szkoły ludowej w Maciejowicach^[1]. Od 20 czerwca 1919 w odrodzonym Wojsku Polskim, uczestniczył w walkach wojny polsko-bolszewickiej. Służył w 10 pułku artylerii polowej. W dniu 24 maja 1920 szczególnie się odznaczył w bitwie pod Mariampolem. Opis okoliczności uzyskania Orderu Virtuti Militari:

24 maja 1920 r. pierwszy pluton 3 baterii 10 pap, na pozycji w folwarku Mariampol podczas ataku nieprzyjaciela, gdy piechota własna zmuszona była do cofnięcia, dostał się pod silny ogień kaemów i rkm. Kanonier Kuligowski, celowniczy 1 działa, do końca pełnił swoją funkcję. Ogień z jego działa zniszczył nieprzyjacielskie stanowisko kaemów. Kanonier Kuligowski wytrwał na posterunku do rozkazu zaprzodkowania działa. Za niezłomną odwagę, zimną krew, bohaterską walkę do końca odznaczony został Orderem VM 5 kl.^[3]

Przeniesiony do rezerwy w 1922 w stopniu kaprala^[4].

Od 1921^[5] służył w Policji Państwowej, początkowo w województwie tarnopolskim, w latach 1929–1939 w Łodzi^[1], w 1939 w VI Komisariacie. W sierpniu 1939 zmobilizowany do 10 pułku artylerii lekkiej.

Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 znalazł się w niewoli radzieckiej w specjalnym obozie NKWD w Ostaszkowie. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej.

Odznaka policyjna Józefa Kuligowskiego (nr 1441/II) została odnaleziona w czasie prac archeologicznych we Włodzimierzu Wołyńskim w masowym grobie Polaków zamordowanych przez NKWD w latach 1939–1940^[6].

Postanowieniem nr 112-52-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie na stopień aspiranta Policji Państwowej. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[7].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

W 1921 zawarł małżeństwo z Kazimierą Tamborską z Łodzi, z którą miał 8 dzieci: 5 córek i 3 synów^[1]. Rodzina dowiedziała się, że był jedną z ofiar zbrodni katyńskiej, w 1997 roku; wcześniej uchodził za zaginionego bez śladu^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 679 – 28 lutego 1921^[8]^[4]
Krzyż Walecznych^[4]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Józef Kuligowski – biografia na stronach Stowarzyszenia "Rodzina Policyjna 1939 r.", Oddział w Łodzi srp1939.lodzka.policja.gov.pl [dostęp 2012-03-20]
↑ Polak Bogusławw, Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945 str. 109, podano nazwisko panieńskie Sandurska
↑ Cyt. za: Wojciech Kostecki: Ofiary katyńskie ziemi garwolińskiej, [w:] Zeszyty Historyczne Ziemi Garwolińskiej, zeszyt nr 16, Garwolin 2010, str. 10
↑ ^a ^b ^c Polak (red.) 1993 ↓, s. 108.
↑ Polak Bogusławw, Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945 str. 109, podano, że od 22 marca 1922
↑ Łódzki ślad Zbrodni Katyńskiej we Włodzimierzu Wołyńskim. lodz.ap.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-13)]. lodz.ap.gov.pl [dostęp 2012-03-20], według: "Dziennik Łódzki", 28–29 maja 2011
↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921 roku, s. 536.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, tom I, Warszawa 2005, str. 465. radaopwim.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].. ISBN 83-89474-06-9
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Fotografia na stronach Stowarzyszenia "Rodzina Policyjna 1939 r.", Oddział w Łodzi policja.gov.pl [dostęp 2012-03-20]

[Rodzina_Policyjna_1939-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Józef Kuligowski – biografia na stronach Stowarzyszenia "Rodzina Policyjna 1939 r.", Oddział w Łodzi srp1939.lodzka.policja.gov.pl [dostęp 2012-03-20]

[Polak-2] Polak Bogusławw, Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945 str. 109, podano nazwisko panieńskie Sandurska

[3] Cyt. za: Wojciech Kostecki: Ofiary katyńskie ziemi garwolińskiej, [w:] Zeszyty Historyczne Ziemi Garwolińskiej, zeszyt nr 16, Garwolin 2010, str. 10

[CITEREFPolak_(red.)1993108-4] Polak (red.) 1993 ↓, s. 108.

[Polak1-5] Polak Bogusławw, Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945 str. 109, podano, że od 22 marca 1922

[6] Łódzki ślad Zbrodni Katyńskiej we Włodzimierzu Wołyńskim. lodz.ap.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-13)]. lodz.ap.gov.pl [dostęp 2012-03-20], według: "Dziennik Łódzki", 28–29 maja 2011

[awanse-7] Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_12_z_26_marca_1921_roku,_s._536-8] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 26 marca 1921 roku, s. 536.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]