Józef Pokorski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Pokorski
Ignac
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1907
Łódź

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1978
Łódź

Partia

KPP, PZPR

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej

Józef Pokorski, ps. Ignac (ur. 20 lutego 1907 w Łodzi[1], zm. 12 stycznia 1978[2][1], tamże[1]) – działacz komunistyczny, członek komitetu łódzkiego PZPR, prezes Widzewa Łódź (1955) oraz honorowy prezes klubu[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i wychował w rodzinie robotniczej. W wieku 15 lat podjął pracę w fabryce, gdyż jego rodzice z pensji nie byli w stanie opłacić jego dalszej nauki w gimnazjum. Pracował m.in. w fabryce Artura Meistra, a następnie w 1932 w fabryce Steinerta (późniejsze PZPB nr 3 oddział „B”)[3], gdzie zaangażował się w działalność komunistyczną i został członkiem Komunistycznej Partii Polski. W 1934 został sekretarzem Komitetu Dzielnicowego KPP Górna-Lewa[4], używając pseudonimu „Ignac”. Za działalność partyjną został zwolniony z pracy[3]. W 1936 został aresztowany i osadzony w Miejscu Odosobnienia w Berezie Kartuskiej[4]. Dopiero w 1939 został przyjęty do pracy w fabryce Kindermana w charakterze robotnika podwórzowego, a po zajęciu Łodzi przez III Rzeszę został wywieziony na roboty w głąb Niemiec w rejon gór Harz[4], z których uciekł. Następnie ukrywał się w województwie kieleckim, a po wyzwoleniu Łodzi spod okupacji niemieckiej, powrócił do niej i został I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego PZPR Górna-Prawa[5] (1945–1951) oraz kierownikiem propagandy, a następnie w latach 1951–1952 był I sekretarzem Komitetu Zakładowego fabryki Scheiblera (późniejsze ŁZPB im. Obrońców Pokoju). Następnie był zastępcą przewodniczącego Komisji Kontroli Partii[4]. Był także I sekretarzem KD PZPR Łódź-Fabryczna[3].

W 1955 pełnił funkcję prezesa Widzewa Łódź, w późniejszym czasie zostając honorowym prezesem klubu[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Miał żonę – Genowefę Pokorską (zm. 1958)[2] i syna – oboje przeżył[3]. Pochowany został na cmentarzu komunalnym Doły w Łodzi[3] (kwatera XXXIV-10-10)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Andrzej Gowarzewski, Widzew oraz dawni łódzcy ligowcy – ŁTS-G, Klub Turystów, Union-Touring. 75 lat prawdziwej historii RTS (1922–1997) = 75 years of the true history of RTS Widzew. The jubilee book, Katowice: Wydawnictwo GiA, 1998, ISBN 83-905424-5-5, OCLC 749776202 [dostęp 2023-03-08].
  2. ↑ a b c Józef Pokorski [online], cmentarzekomunalne.lodz.systkom.pl [dostęp 2023-03-08].
  3. ↑ a b c d e f g h Komitet Łódzki PZPR, nekrolog, „Dziennik Popularny” (12), bc.wbp.lodz.pl, 16 stycznia 1978 [dostęp 2023-03-08].
  4. ↑ a b c d J. Potęga, Zrozumieć rangę przemian. Poprzeć je solidną pracą, „Dziennik Popularny” (265), bc.wbp.lodz.pl, 29 listopada 1975 [dostęp 2023-03-08].
  5. ↑ Nasi delegaci na kongres, „Głos Robotniczy” (341), bc.wbp.lodz.pl, 13 grudnia 1948 [dostęp 2023-03-08].
  6. ↑ Honory dla zasłużonych łodzian, „Dziennik Łódzki” (171), bc.wbp.lodz.pl, 20 lipca 1974 [dostęp 2023-03-08].
  7. ↑ Ast., Uznanie partii i Władzy ludowej Odznaczenia państwowe dla łódzkiego aktywu partyjnego, „Dziennik Łódzki” (172), bc.wbp.lodz.pl, 21 lipca 1964 [dostęp 2023-03-08].
  8. ↑ M.P. z 1946 r. nr 93, poz. 175 w uznaniu zasług położonych dla dobra demokratycznej Polski w dziele zabezpieczenia porzuconego przez okupanta mienia, odbudowy i uruchomienia miejskich zakładów pracy, jak również stworzenia życia gospodarczego i społecznego na terenie m. Łodzi”.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Pokorski&oldid=71802912”