Józef Rodakowski
 Generał (Feldmarschalleutnant)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Józef Ritter von Rodakowski (ur. 5 stycznia 1830 we Lwowie, zm. 9 czerwca 1912 w Meranie) – generał austro-węgierski.
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Najmłodszy czwarty syn lwowskiego adwokata Pawła Rodakowskiego oraz Marii z Singerów. Był bratem malarza Henryka, prawnika Zygmunta, oraz generała Maksymiliana. Dwukrotnie żonaty. Z małżeństwa z Otylią z Wranglów miał sześcioro dzieci: Małgorzatę, Wandę, Agnes, Marię, Pawła i Ernesta, z drugiego małżeństwa z Clemence Karaczay dwoje dzieci: Almę i Andrzeja.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczył się w latach 1841-1846 Akademii Inżynieryjnej w Wiedniu. Do wojska austriackiego wstąpił 16 listopada 1846, został kadetem w koszyckim 34 pułku piechoty stacjonującym wówczas we Lwowie. W 1848, gdy regiment ten przeszedł na stronę powstania węgierskiego, Rodakowskiego przeniesiono do 28 pułku piechoty, który walczył we Włoszech. Wyróżnił się wówczas w walkach z Garibaldim i awansował na porucznika. Przydzielony do Sztabu Generalnego Kwatermistrza odznaczył się w czasie bitwy pod Novarą. W kwietniu 1849 przeniesiony został do sztabu Korpusu Obserwacyjnego w Północnym Tyrolu. W 1852 powrócił do służby liniowej w 62 pułku piechoty, w 1854 otrzymał stopień kapitana. Przydzielony został wówczas okresowo do prac w sztabie Dowództwa Wojskowego w Linzu. Z początkiem 1859 zaliczony był na stałe do Sztabu Generalnego Kwatermistrza. Podczas działań wojennych we Włoszech był oficerem sztabowym w Kwaterze Głównej 1 Armii, uczestniczył w bitwie pod Solferino. Po zakończeniu wojny pracował krótko w Dowództwie Generalnym w Wiedniu. W 1863 awansował na majora i od tej chwili kierował austriackim wywiadem wojskowym we Włoszech. W czasie wojny 1866 był szefem sztabu 2 Dywizji Kawalerii. Za udział w bitwie pod Sadową zyskał sobie pochlebne opinie i awans na podpułkownika. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do służby liniowej, początkowo w lwowskim 30 pułku piechoty a następnie w stacjonującym na Węgrzech 7 płku ułanów. W marcu 1869 mianowany został dowódcą 11 pułku dragonów, wkrótce potem otrzymał stopień pułkownika. Jednostką tą dowodził do kwietnia 1875, kiedy to został dowódcą 18 Brygady Kawalerii w Peczu, w listopadzie 1876 awansował na generała majora. W kwietniu 1881 objął dowództwo w 35 Dywizji Piechoty w Hermannstadt, wówczas też otrzymał stopień feldmarszałka porucznika. W marcu 1886 przeniesiony został do dowództwa 2 Korpusu w Wiedniu. 12 kwietnia 1889 otrzymał godność tajnego radcy, oraz komandorię Orderu Leopolda a z dniem 1 sierpnia 1889 przeszedł w stan spoczynku w stopniu generała kawalerii i zamieszkał w Meranie w Tyrolu. Pisał też (po niemiecku) kronikę rodzinną.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Rydel, Rodakowski Józef (1830-1912) [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXXI, 1988, s. 347.wersja elektroniczna
- Jan Rydel, W służbie cesarza i króla. Generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, s. 264-265, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410.