Język mor (transnowogwinejski)
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
30 (2012)[1] | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 4 poważnie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8a umierający↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | moq | ||
| IETF | moq | ||
| Glottolog | morb1239 | ||
| Ethnologue | moq | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język mor – prawie wymarły język papuaski z indonezyjskiej prowincji Papua Zachodnia, używany przez grupę ludności w północno-zachodniej części półwyspu Bomberai (kabupaten Fakfak)[1].
Poważnie zagrożony wymarciem. Znajduje się pod presją języków baham, iha i indonezyjskiego[2]. Jest używany w środowisku domowym, wyłącznie przez osoby w podeszłym wieku. Odnotowano, że posługuje się nim 30 osób (2012); dodatkowo 70 osób ma pewną ograniczoną znajomość języka[1]. Cała grupa etniczna liczy 100 osób[3].
Katalog Ethnologue (wyd. 22) rozpatruje go jako samodzielną gałąź języków transnowogwinejskich[4]. Zebrane fakty lingwistyczne, które miałyby go łączyć z językami transnowogwinejskimi (zasób zaimków, leksyka), nie pozwalają jednak jednoznacznie wykazać takiej przynależności. Przez autorów bazy danych Glottolog (4.6) został sklasyfikowany jako izolat[5]. Również autorzy publikacji The Languages and Linguistics of the New Guinea Area (2018) rozpatrują go jako język odosobniony[6][7]. Podobieństwa między mor a innymi językami dają się wytłumaczyć zapożyczaniem[3].
Nie jest spokrewniony z austronezyjskim językiem mor (moor)[1]. Bliżej niepoznany, dostępne materiały ograniczają się do list słownictwa (opublikowanych w 1998 r.) i podstawowych danych gramatycznych. Działania na rzecz dokumentacji tego języka podjął H. Hammarström[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Mor, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 519.
- ↑ a b c Hammarström 2018 ↓, s. 289.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Mor, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Mor (Bomberai Peninsula). Glottolog 4.6. [dostęp 2022-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-11)]. (ang.).
- ↑ Pawley i Hammarström 2018 ↓, s. 81.
- ↑ Palmer 2018 ↓, s. 9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-138-82105-7, ISBN 978-1-317-61091-5. ISBN 978-1-315-75002-6. OCLC 1000447105. (ang.).
- Bill Palmer: Language families of the New Guinea Area. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 1–20, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-001. ISBN 978-3-11-028642-7. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
- Andrew Pawley, Harald Hammarström: The Trans New Guinea family. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 21–195, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-002. ISBN 978-3-11-028642-7. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. [dostęp 2022-08-11]. (ang.).
- Stephen A. Wurm: Australasia and the Pacific. W: Christopher Moseley (red.): Encyclopedia of the World’s Endangered Languages. Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577. DOI: 10.4324/9780203645659. ISBN 978-0-7007-1197-0. ISBN 978-0-2036-4565-9. OCLC 47983733. (ang.).