Jan Szmurło
Jan Szmurło (ur. 5 czerwca 1867 roku w Miedznie, zm. 1 maja 1952 roku w Łodzi) – polski lekarz, profesor otorynolaryngologii i filozof medycyny.
Życiorys
Studia lekarskie odbył na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1887–1892. Dyplom lekarza uzyskał w 1892 roku cum exima laude. W 1923 roku objął kierownictwo Katedry i Kliniki Otolaryngologii Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie, którą kierował do 1936 roku. Ponadto w 1926 roku został powołany na stanowisko kierownika Oddziału Wziewalnego w Ciechocinku. Był także organizatorem inhalatorium w Druskienikach. W 1927 roku wydał podręcznik Choroby nosa i jamy nosogardłowej. Był zwolennikiem podniesienia znaczenia otorynolaryngologii jako odrębnej gałęzi medycyny. Propagował także ideę uczynienia z otolaryngologii odrębnego przedmiotu w uczelniach medycznych. Dzięki tym staraniom otolaryngologia na Uniwersytecie Wileńskim stała się obowiązkowym przedmiotem nauczania. W klinice stworzył bazę dydaktyczną do nauczania tego przedmiotu. W 1929 roku przy klinice powstała Poradnia Wad Głosu i Mowy. Zorganizował także pracownię do badań nad twardzielą, która w tamtym okresie szczególnie często występowała na Kresach Wschodnich. Opisał nowe metody diagnostyki, rozpoznawania i rodzinnego występowania tej choroby. Był wychowankiem wielu specjalistów otorynolaryngologii. Pozostawił po sobie bogaty dorobek naukowy. Opublikował 4 tomowy podręcznik otolaryngologii, który w 1936 został nagrodzony przez Polską Akademię Umiejętności. W 1936 roku odszedł na emeryturę jako profesor honorowy Uniwersytetu Wileńskiego. Jednak z powodu śmierci swojego następcy prof. T. Wąsowskiego kierował kliniką Otolaryngologii w Wilnie jeszcze w latach 1937–1938. Od 1938 roku pracował w Zakładzie Histologii Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie II wojny światowej prowadził zajęcia z otolaryngologii na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Po wojnie był założycielem i pierwszym kierownikiem Kliniki Laryngologicznej w Łodzi[1]. Jego następcą był jego wychowanek, także z Uniwersytetu St. Batorego w Wilnie prof. Józef Borsuk[1]. W 1947 roku został mianowany kierownikiem inhalatorium i konsultantem naukowym Państwowego Zakładu Zdrojowego w Ciechocinku. W 1949 prof. Szmurło został kierownikiem Katedry Historii Medycyny Uniwersytetu Łódzkiego. Zajmował się także filozofią medycyny i należał do polskiej szkoły filozofii medycyny. Posiadał także tytuł honorowego profesora UŁ.
10 listopada 1933 „za czterdziestoletnią działalność na polu pracy społecznej, naukowej i pedagogicznej” został odznaczony przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2]
Przypisy
- ↑ a b Władysław Korowajczyk. Naukowe Wilno w powojennej Łodzi. „Nasz Czas”. 7(596), 2003.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277
Bibliografia
- Stanisław Zabłocki. Jan Szmurło (1867–1952). „Magazyn Otorynolaryngologiczny”. Kwartalnik, tom V, zeszyt 1, nr 17, styczeń-marzec, 2006. [dostęp 2015-12-15].
- Absolwenci Uniwersytetu Warszawskiego
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Polscy otorynolaryngolodzy
- Polscy filozofowie medycyny
- Wykładowcy Uniwersytetu Wileńskiego
- Wykładowcy Uniwersytetu Łódzkiego
- Członkowie Polskiej Akademii Umiejętności
- Członkowie Towarzystwa Naukowego Warszawskiego
- Urodzeni w 1867
- Zmarli w 1952