Joseph P. Bradley
 Joseph Bradley między rokiem 1870 a 1880 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Joseph Philo Bradley |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1813 |
| Data i miejsce śmierci |
22 stycznia 1892 |
| sędzia Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 21 marca 1870 |
| Przynależność polityczna | |
| |
Joseph Philo Bradley[1] (ur. 14 marca 1813 w Berne, zm. 22 stycznia 1892 w Waszyngtonie) – amerykański prawnik.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 14 marca 1813 roku w Berne w stanie Nowy Jork[2]. Ukończył studia na Uniwersytecie Rutgersa, uzyskując w 1836 roku stopień bakałarza, a trzy lata później został przyjęty do palestry[2]. Jako prawnik odnosił sukcesy, reprezentując między innymi Camden & Amboy Railroad[3]. 7 lutego 1870 roku został mianowany sędzią Sądu Najwyższego z nominacji prezydenta Ulyssesa Granta[2]. Jego kandydatura została zatwierdzona przez Senat 21 marca[2]. Cztery lata później rozpatrywał sprawę ataku 40 białych obywateli, którzy zostali oskarżeni o zabójstwo 60 Afroamerykanów podczas wiecu politycznego w Luizjanie[3]. Bradley był zdania, że prawo do pokojowych zgromadzeń, prawo do noszenia broni czy sprawiedliwego procesu nie jest zapewniane przez władze federalne, ale przez władze stanowe[3]. Sąd Najwyższy przychylił się do jego opinii[3].
Podczas wyborów w 1876 roku głównymi kandydatami byli Samuel J. Tilden (demokrata) i Rutherford Hayes (republikanin)[4]. W czasie zliczania głosów z poszczególnych stanów szacowano, że Tilden ma zapewnione 184 głosy elektorskie, podczas gdy Hayesowi przypadało 166[4]. Sytuacja ta oznaczała, że do elekcji demokracie brakowało jednego głosu[4]. Z Karoliny Południowej, Florydy i Luizjany napłynęły dwa różne komplety wyników, od dwóch samorządów[4]. Aby rozstrzygnąć spór, przewodniczący pro tempore Senatu powołał komisję składającą się z pięciu kongresmanów, pięciu senatorów i pięciu członków Sądu Najwyższego (w piętnastoosobowy skład wchodziło 7 demokratów, 7 republikanów i jeden sędzia niezależny – David Davis)[5]. Tuż przed rozpoczęciem prac Davis został wybrany do Senatu i ustąpił z komisji[5]. Ponieważ demokraci nie mieli więcej reprezentantów w Sądzie Najwyższym, miejsce Davisa zajął Bradley[5]. Komisja przegłosowała sporne głosy na korzyść Hayesa stosunkiem głosów 8:7[5]. Badacze historii Stanów Zjednoczonych uznali, że Hayesowi słusznie przyznano głosy Karoliny Południowej i Luizjany, lecz niesłusznie otrzymał głosy Florydy, zatem prezydentem powinien zostać Samuel J. Tilden[6][4].
W 1883 roku Sąd Najwyższy orzekł niezgodność z amerykańską konstytucją dwóch ustępów ustawy o prawach obywatelskich z 1875 roku, która zakazywała dyskryminacji rasowej w karczmach, środkach transportu publicznego i miejscach rozrywki[3]. Bradley stwierdził, że ustawa była poza kompetencją Kongresu, gdyż XIV poprawka zakazała działań dyskryminacyjnych jedynie stanom, a nie osobom prywatnym[3]. Zmarł w trakcie sprawowania urzędu, 22 stycznia 1892 roku, w Waszyngtonie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W polskiej literaturze naukowej jako Joseph P. Bradley: Florian Stasik, Adam Gurowski, Warszawa 1977, s. 298. Podobnie w amerykańskiej, np. Supreme Court Justices: A Biographical Dictionary i Encyclopedia of the U. S. Supreme Court.
- ↑ a b c d e Bradley, Joseph P.. Federal Judical Center. [dostęp 2018-01-08]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Joseph P. Bradley, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-01-08] (ang.).
- ↑ a b c d e Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016, s. 295. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
- ↑ a b c d Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999, s. 401. ISBN 83-207-1558-X.
- ↑ Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999, s. 402. ISBN 83-207-1558-X.