Kęstutis Masiulis

Kęstutis Masiulis

Data i miejsce urodzenia	23 marca 1957 Kielmy
Zawód, zajęcie	polityk, fizyk, wykładowca akademicki
Alma Mater	Uniwersytet Wileński
Stanowisko	poseł na Sejm Republiki Litewskiej
Partia	Związek Ojczyzny

Kęstutis Masiulis (ur. 23 marca 1957 w Kielmach) – litewski fizyk, wykładowca nauk humanistycznych, samorządowiec i polityk, poseł na Sejm Republiki Litewskiej.

Życiorys

Wykształcenie i praca zawodowa

Pochodzi z rodziny o poglądach antykomunistycznych. Już we wczesnym dzieciństwie zainteresował się fizyką, był m.in. laureatem ogólnokrajowej olimpiady. Podjął studia z dziedziny fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Wileńskim, po ich zakończeniu w 1980 zaproponowano mu etat w Katedrze Przyrządów Półprzewodnikowych. W 1986 zapisał się na zajęcia podyplomowe w Instytucie Filozofii, Socjologii i Prawa Akademii Nauk Litewskiej SRR.

Był inicjatorem powstania klubu dyskusyjnego młodych naukowców w ramach Akademii Nauk Litewskiej SRR, który stał się miejscem spotkań zwolenników reform politycznych na Litwie. W 1989 obronił pracę kandydacką na temat podstaw filozoficznych litewskiej matematyki i fizyki pod nazwą Fizikos ir matematikos mokslų filosofinės problemos Lietuvoje 1920–1940, a cztery lata później uzyskał stopień naukowy doktora.

Po 1990 pobierał nauki na licznych stażach międzynarodowych, m.in. w ramach współpracy z NATO. Zajmował się głównie politologią, filozofią oraz sprawami bezpieczeństwa. W latach 1997–2000 prowadził wykłady dla studentów nauk politycznych i stosunków międzynarodowych Uniwersytetu Wileńskiego, przybliżając im metodologię i filozofię nauk społecznych, politykę społeczną Unii Europejskiej, naukę o elitach i przywództwie oraz paradygmat nauk politycznych.

Na wiosnę 1999 rozpoczął pracę jako doradca dyrektora generalnego Departamentu Bezpieczeństwa Państwowego, później doradzał szefom rządu w sprawach strategicznych. W 2000 został dziekanem Wydziału Administracji Litewskiego Uniwersytetu Prawniczego. W 2005 dyrektorem Katedry Administracji Publicznej na tymże uniwersytecie, zasiadając również w jego senacie. Objął na tej uczelni stanowisko profesora. Wraz z profesorem Vladislavasem Domarkasem redaguje czasopismo naukowe „Viešoji politika ir administravimas”. Jest członkiem władz Litewskiego Instytutu Administracji Publicznej oraz Nowego Instytutu Zarządzania, jak również ekspertem Międzynarodowej Komisji Europejskiej (IEC), Fundacji Bertelsmanna oraz Rady Europejskiej Nagrody Sektora Publicznego.

Działalność polityczna

W wyborach samorządowych w 2002 uzyskał mandat radnego miasta Wilna. Po utworzeniu centroprawicowej koalicji w maju 2003 wybrano go na wiceburmistrza stolicy – urząd pełnił do 2005, odchodząc po odmowie złożenia urzędu burmistrza przez Artūrasa Zuokasa w związku z ujawnieniem afery korupcyjnej z jego udziałem. W 2006 wygrał dwie sprawy sądowe przeciwko Artūrasowi Zuokasowi. Rok później ponownie dostał się do Rady Miejskiej, gdzie od 2003 do 2008 kierował frakcją konserwatystów.

W 1991 wstąpił do Litewskiego Związku Liberałów, którego członkiem pozostał do 1996. Przez kilka lat bezpartyjny, w 2003 przyjął legitymację Związku Ojczyzny. Na przełomie lipca i sierpnia 2004 formalnie sprawował przez kilkanaście dni mandat poselski z listy TS (po wyborze Vytautasa Landsbergisa do Parlamentu Europejskiego i rezygnacji Audroniusa Ažubalisa), rezygnując jednak z zasiadania w parlamencie.

Kandydował następnie w wyborach parlamentarnych w 2008, uzyskując mandat posła na Sejm w rodzinnym okręgu Kielmy. W 2012, 2016 i 2020 był wybierany na kolejne kadencje.

Bibliografia

• Sylwetka kandydata do Sejmu Republiki Litewskiej na stronie Głównej Komisji Wyborczej (lit.)