Kławdija Kirsanowa
.jpg) Kławdija Kirsanowa (ok. 1923) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Kławdija Iwanowna Kirsanowa |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
16?/28 marca 1887 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przynależność polityczna |
Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji, |
| Odznaczenia | |
 
| |
Kławdija Iwanowna Kirsanowa (ur. 16?/28 marca 1887 w Kulebakach, zm. 10 października 1947 w Moskwie) – rosyjska rewolucjonistka, działaczka partii bolszewickiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1904 należała do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji, działała do 1907 w jej komórkach w Permie. Podczas rewolucji 1905 roku wzięła udział w zbrojnym powstaniu robotników w Motowilisze (ośrodek przemysłowy k. Permu, obecnie w granicach miasta). Aresztowana, spędziła kolejne jedenaście lat w więzieniach i na zesłaniu[1], z tego cztery lata na katordze[2].
Po rewolucji październikowej była przewodniczącą rady robotniczej i żołnierskiej w Nadieżdinsku i rady wojskowej okręgu wierchoturskiego. Po sformowaniu 3 Armii Frontu Wschodniego Armii Czerwonej była członkinią dowodzącego nią kolegium[1]. Źle zaopatrzona 3 Armia w grudniu 1918 roku została zmuszona do odwrotu z Permu i najbliższego regionu przez białą armię Aleksandra Kołczaka; podczas walk i odwrotu faktycznie przestała istnieć[3]. Kirsanowa jeszcze w 1918 dotarła do Moskwy i objęła stanowisko sekretarza komitetu rejonowego partii bolszewickiej w dzielnicy Chamowniki[1].
Jesienią 1919 stanęła na czele wydziału politycznego komisariatu wojskowego w Permie (miasto zostało odbite z rąk białych przez Armię Czerwoną w lipcu tego roku[4]). We wrześniu 1920 została sekretarzem komitetu WKP(b) w Omsku, natomiast w latach 1922-1924 pełniła obowiązki zastępcy rektora Uniwersytetu Komunistycznego im. Swierdłowa w Moskwie[1]. W 1938 kierowała wydziałem uczelni wyższych Wszechzwiązkowego Komitetu Szkolnictwa Wyższego przy Radzie Komisarzy Ludowych ZSRR[1].
Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 pracowała jako lektorka wydziału agitacji i propagandy przy Radzie Komisarzy Ludowych[1]. Po wojnie działała w Międzynarodowej Demokratycznej Federacji Kobiet i zasiadała w prezydium Antyfaszystowskiego Komitetu Kobiet Radzieckich[1].
Odznaczona Orderem Lenina oraz Orderem Czerwonej Gwiazdy[1].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Była żoną działacza bolszewickiego Jemieljana Jarosławskiego, którego poznała podczas zesłania do obwodu jakuckiego[2]. Mieli troje dzieci:
- Mariannę (1915-2003), artystkę rzeźbiarkę,
- Władimira (1922-1941/1942), lotnika,
- Frunzego (1924-1983), generała-majora lotnictwa[2].
Przez kilka lat Kirsanowa i Jarosławski wychowywali również Liliję Karastojanową, sierotę po bułgarskim rewolucjoniście, dziennikarkę i członkinię oddziału partyzanckiego na Białorusi (1917-1943)[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h КИРСАНОВА Клавдия Ивановна – Уральская Историческая Энциклопедия [online], www.ural.ru [dostęp 2019-03-07].
- ↑ a b c Клавдия Кирсанова [online], timenote.info [dostęp 2019-03-07] (ros.).
- ↑ J. D. Smele, Civil war in Siberia. The anti-Bolshevik government of Admiral Kolchak 1918-1920, Cambridge University Press, Cambridge 1996, s. 181.
- ↑ J. D. Smele, Civil war in Siberia. The anti-Bolshevik government of Admiral Kolchak 1918-1920, Cambridge University Press, Cambridge 1996, s. 318.
- ↑ Военный корреспондент Лилия Карастоянова [online], www.pnp.ru [dostęp 2019-03-07] (ros.).