Kazimierz Hemerling
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Kazimierz Karol Wiktor Hemerling |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1859 |
| Data i miejsce śmierci |
13 stycznia 1939 |
| Miejsce spoczynku | |
| Odznaczenia | |
| |
Kazimierz Hemerling (ur. 4 marca 1859 w Przemyślu, zm. 13 stycznia 1939 we Lwowie) – działacz społeczny i sportowy, wydawca i jeden z pierwszych dziennikarzy sportowych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Józefa (profesora gimnazjum w Przemyślu). Jako uczeń gimnazjum w latach 1871–1878 uprawiał wiele dyscyplin sportu (gimnastykę, łyżwiarstwo, pływanie, jeździectwo) i turystykę. W latach 1878–1883 studiował we Lwowie prawo, będąc jednocześnie członkiem grona nauczycielskiego tamtejszego „Sokoła”. Dwa lata później był już inspektorem Dyrekcji Kolei Państwowych w Mielcu (budowa linii kolejowej Dębica-Nadbrzezie). W 1892 powracał do Lwowa, gdzie zakładał oddział kolarski przy „Sokole”. W 1894 zredagował Podręcznik dla kolarzy. 1 marca 1895 ukazał się pierwszy numer dwutygodnika sportowego Koło – jedno z pierwszych polskich czasopism sportowych (pismo wydawano do grudnia 1899). Następnie Hemerling tworzył „Gazetę Sportową” – tygodnik ten wydawany był w okresie od 20 czerwca 1900 do września 1901. W tym okresie zaczynał redagować informacje sportowe na łamach lwowskiego dziennika „Słowo Polskie”. W 1904 był współzałożycielem Towarzystwa Zabaw Ruchowych (TZR), które propagowało wśród młodzieży lwowskiej takie dyscypliny jak: narciarstwo, saneczkarstwo, piłka nożna, koszykówka, tenis ziemny, lekka atletyka, szermierka, łucznictwo, strzelanie i pływanie. W tym okresie Hemerling poznał dra Piaseckiego i prof. Jordana. W 1912 relacjonował wspólnie z Januszowskim V Igrzyska Olimpijskie w Sztokholmie. W tym samym roku lwowskie TZR zorganizowało Pierwsze Polskie Igrzyska Sportowe. Był współzałożycielem Koła Dziennikarzy Sportowych we Lwowie 1924 (wraz z nim Rudolf Wacek)[1].
Hemerling położył ogromne zasługi dla rozwoju idei kultury fizycznej i sportu, szczególnie na polu kolarstwa, narciarstwa i łyżwiarstwa. Był wielkim propagatorem sportu na wolnym powietrzu, dostępnego dla zwykłych ludzi.
Był żonaty ze Stefanią z domu Chomińską. Oboje zostali pochowani na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1932)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ K. G.. Pionierzy dziennikarstwa sportowego. „Kurier Galicyjski”. Nr 14–15 (210–211) z 19–28 sierpnia 2014. s. 34–35. ISSN 1996-2304.
- ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 338. ISBN 83-04-02817-4.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 102 „za zasługi na polu wychowania fizycznego”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Tuszyński, Sportowe pióra, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, Warszawa 1994 (s. 10–25).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Hemerling: O znaczeniu i potrzebie zabaw ruchowych w wychowaniu (1907) w bibliotece Polona