Kazimierz Szefer
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 września 1861 |
| Data i miejsce śmierci |
10 kwietnia 1939 |
| Proboszcz zboru w Sielcu | |
| Okres sprawowania |
1901–1939 |
| Naczelny kapelan wyznania ewangelicko-reformowanego Wojska Polskiego | |
| Okres sprawowania |
1920–1939 |
| Wyznanie | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Kazimierz Jan Konstanty Szefer (ur. 12 września 1861 w Sielcu, zm. 10 kwietnia 1939 w Staszowie) – duchowny kalwiński, naczelny kapelan wyznania ewangelicko-reformowanego Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kazimierz Jan Konstanty Szefer urodził się 12 września 1861 roku w Sielcu, w rodzinie Adolfa Szefera (1834–1901), tamtejszego pastora, i Zofii córki Jana Mozesa, pastora parafii w Zelowie[1]. Jego przodkowie byli od 8 pokoleń pastorami kalwińskimi na terenie Małopolski.
W 1883 roku ukończył kieleckie gimnazjum, w którym poznał m.in. Stefana Żeromskiego. Naukę kontynuował na uniwersytecie w Dorpacie, gdzie w 1889 roku otrzymał stopień doktora nauk teologicznych.
Po powrocie z Dorpatu ordynowano go na wikariusza w Warszawie (24 lutego 1889). W 1895 roku wziął ślub z Zofią Rayską, córką dziedzica kalwińskich Niepokojczyc na Grodzieńszczyźnie. W 1891 roku skierowano go do Serejów na Suwalszczyźnie, objął tam zarząd nad lokalną parafią reformowaną w ramach Jednoty warszawskiej.
Po śmierci ojca w 1901 roku został pastorem zboru w Sielcu. W 1915 w wyniku działań wojennych przeniósł się do Warszawy, pozostając pastorem sieleckim do 1939 roku.
Z dniem 14 lutego 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego do Sekcji Religijno-Wychowawczej jako naczelny kapelan wyznania ewangelicko-reformowanego w stopniu kapitana. Rozkazem z dnia 13 września 1921 roku został mianowany podpułkownikiem. 20 stycznia 1922 roku Konsystorz Kościoła Ewangelicko-Reformowanego nadał mu tytuł seniora, co było jednoznaczne ze stopniem wojskowym pułkownika[2].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu naczelnego kapela ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania ewangelicko-reformowanego[3]. 8 sierpnia 1922 roku został przemianowany na seniora z tym samym starszeństwem i lokatą.
Pomimo formalnego przeniesienia w stan spoczynku został zatrzymany w służbie czynnej. Do maja 1927 roku pełnił służbę w Wydziale Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, a następnie pełnił obowiązki szefa Głównego Urzędu Duszpasterstwa Wyznania Ewangelicko-Reformowanego w Biurze Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4][5][6][7][8].
W 1931 roku został wybrany przez Konsystorz radcą duchownym Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w RP.
Zmarł 10 kwietnia 1939 roku w Staszowie, w powiecie stopnickim, podczas wizytacji swojej rodzinnej parafii na Kielecczyźnie. 13 kwietnia 1939 roku został pochowany na cmentarzu parafialnym w Sielcu. W ceremonii pogrzebowej wziął udział między innymi ówczesny premier, generał dywizji Felicjan Sławoj Składkowski z małżonką i ks. Feliks Teodor Gloeh[9]. Jego następcą na stanowisku naczelnego kapelana wyznania ewangelicko-reformowanego został Jan Józefat Potocki[10][11].
W małżeństwie z Zofią z Rayskich (1875–1972) miał sześcioro dzieci.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[14]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[14]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ K. Bem, Słownik Biograficzny duchownych ewangelicko-reformowanych. Pastorzy i diakonisy Jednoty Małopolskiej i Jednoty Warszawskiej 1815–1939, 2015, s. 167–171.
- ↑ Kazimierz Szefer (Biblioteka Synodu KER) [online] [dostęp 2019-11-29].
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 409.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1580.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 31, 1409.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 413, 901.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 408.
- ↑ Rej 2000 ↓, s. 179.
- ↑ Rafał Leszczyński, Wiara i mundur. Ryszard Paszko i inni kapelani ewangeliccy, ISBN 83-978-83-63050-68-9.
- ↑ K. Bem, Słownik Biograficzny duchownych ewangelicko-reformowanych. Pastorzy i diakonisy Jednoty Małopolskiej i Jednoty Warszawskiej 1815–1939, 2015, s. 114.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy kulturalno-oświatowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu religijno-narodowego wychowania żołnierza”.
- ↑ a b na podstawie fotografii z infoboxa
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Krzysztof Jan Rej: Ewangelicka służba duszpasterska w Wojsku Polskim 1919–1950. Warszawa: Wydawnictwo Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego, 2000.
- Kazimierz Bem, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 47. Warszawa–Kraków: Polska Akademia Nauk i Polska Akademia Umiejętności – Instytut Historii PAN im. Tadeusza Manteuffla, 2011, s. 594–595. ISBN 978-83-88909-93-1.
- Kazimierz Bem, Słownik Biograficzny duchownych ewangelicko-reformowanych. Pastorzy i diakonisy Jednoty Małopolskiej i Jednoty Warszawskiej 1815–1939, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2015.
- Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Dorpackiego
- Duchowieństwo wojskowe wyznania ewangelicko-reformowanego II Rzeczypospolitej
- Ludzie związani ze Staszowem
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Polscy duchowni kalwińscy
- Urodzeni w 1861
- Zmarli w 1939