Kazimierz Trzciński
 Kazimierz Trzciński (przed 1934) | |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 lipca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 września 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
18 pułk ułanów |
| Stanowiska |
oficer łączności |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Kazimierz Bolesław Tadeusz Trzciński[1] vel Prandota-Trzciński[2] (ur. 27 lipca 1891 w Popowie, zm. 27 września 1979 we Wrocławiu) – podpułkownik kawalerzysta Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej Tadeusza i Jadwigi z domu Lniskiej[1]. Po ukończeniu Szkoły Rolniczej w Szamotułach, studiował rolnictwo w Krakowie i Monachium. Z chwilą wybuchu I wojny światowej został powołany do armii niemieckiej[3]. W latach 1915–1918[4] walczył w jej szeregach na froncie zachodnim[3].
W końcu grudnia 1918 przybył do Poznania, gdzie wziął udział w pierwszych akcjach zbrojnych powstania wielkopolskiego[3]. Następnie został przydzielony do organizującego się Dowództwa Głównego w Poznaniu jako szef łączności[5][4]. W lutym 1919 awansował do stopnia porucznika. W lipcu tego roku został przeniesiony do 4 Pułku Ułanów Wielkopolskich, który później został przemianowany na 18 Pułk Ułanów Pomorskich[3][6][4].
Od 28 maja 1920 na froncie wschodnim[3][4]. 7 czerwca 1920 dowodząc 1. szwadronem pułku wyróżnił się szczególnym męstwem w walce pod wsią Nowe Kruki[7]. 25 czerwca obejmuje dowództwo dywizjonu złożonego z 1. i 2. szwadronu pułku[8]. Odznaczył się także w walkach 2 października 1920 pod Gorodyszczem, gdzie wraz z 1. szwadronem 18 pułku wykonując rozkaz ścigania nieprzyjaciela "rozproszył napotkany oddział piechoty bolszewickiej, wyparł piechotę z okopów, otwierając w silnym ogniu drogę do miasteczka Połoneczki"[4]. W opinii przełożonych "w każdym boju odznaczał się zimną krwią i wielką samodzielnością"[4]. Za tę postawę odznaczony Orderem Virtuti Militari.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 334. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[2]. W 1924 pełnił obowiązki instruktora jazdy w macierzystym pułku w Grudziądzu, a w następnym roku pełnił obowiązki dowódcy szwadronu zapasowego 18 puł. w Toruniu[9][10]. W 1927 służył w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu[3]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 41. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w Wołkowysku[12][13]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku na stanowisko kwatermistrza[14][3]. W marcu 1930 został przeniesiony do 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa taborów[15][16][3]. Wiosną 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w Dowództwie 17 DP na stanowisku oficera taborowego. Z dniem 31 maja 1939 został przeniesiony w stan spoczynku[17].
Był prezesem Gnieźnieńskiego Towarzystwa Jeździeckiego. W ostatnich latach okresu międzywojennego gospodarował rodzinnym majątkiem Popowo. W czasie kampanii wrześniowej przedostał się na Węgry, gdzie został internowany[5].
Po wyzwoleniu pracował w różnych zakładach, a ostatnio w Miejskim Przedsiębiorstwie Instalacyjnym. W 1958 został przeniesiony na emeryturę[5]. W 1973 roku mianowany na stopień podpułkownika za udział w powstaniu wielkopolskim. Zmarł 27 września 1979 we Wrocławiu. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Ostrowie nad Gopłem[18].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Marią Różycką. Brak dzieci[4].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3163[4][19][20]
- Krzyż Walecznych[20][4]
- Medal Niepodległości[20]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”[5]
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy – 17 września 1971[5]
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – 1917
- porucznik – 2 III 1919[4]
- rotmistrz – 3 V 1922[4]
- major – 1 I 1928
- podpułkownik – 1973
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 164.
- ↑ a b c d e f g h Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f g h i j k Polak (red.) 1991 ↓, s. 121.
- ↑ a b c d e Lista odznaczonych WKP ↓.
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 3.
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 7.
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 9.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 635, 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 573, 603.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 143.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 293, 343.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 197.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 108.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 144, 489.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 129, 956.
- ↑ Bartłomiej Grabowski: Powstańcy Wielkopolscy z naszych okolic. Nadgoplańskie Towarzystwo Historyczne. [dostęp 2019-12-30]..
- ↑ Dobiecki i Kłopotowski 1929 ↓, s. 22.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 129.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Trzciński Kazimierz Bolesław Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.57-4809 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-02].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Dobiecki, Michał Kłopotowski: Zarys historji wojennej 18-go pułku ułanów pomorskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2019-12-30].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Majorowie kawalerii II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1979
- Żołnierze Armii Wielkopolskiej
- Oficerowie 18 Pułku Ułanów Pomorskich
- Oficerowie 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich
- Kwatermistrzowie 3 Pułku Strzelców Konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego
- Oficerowie dowództwa 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty