Liczba (językoznawstwo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Liczbakategoria gramatyczna dotycząca niektórych części mowy. Służy określaniu pojedynczości lub mnogości przedmiotów, osób[1]. W różnych językach świata funkcjonuje w różny sposób, w niektórych nie występuje jako kategoria gramatyczna[1].

Rozróżnienie liczb gramatycznych[edytuj | edytuj kod]

Dystrybutywność a kolektywność[edytuj | edytuj kod]

Mnogość obiektów może być ujmowana dystrybutywnie lub kolektywnie.

ryż, powietrze, zawiść, młodzież, sitowie;

  • pluralia tantum – wyrazy występujące wyłącznie w liczbie mnogiej, np.: grabie, skrzypce, spodnie, usta, drzwi.

Liczba w języku polskim[edytuj | edytuj kod]

W języku polskim kategoria liczby dotyczy rzeczownika, przymiotnika i czasownika. We współczesnej polszczyźnie standardowej, a także w większości innych języków słowiańskich[1], występuje liczba pojedyncza i liczba mnoga, dawniej była upowszechniona także liczba podwójna.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]