Luciano Chailly
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Luciano Chailly (ur. 19 stycznia 1920 w Ferrarze[1][2][3], zm. 24 grudnia 2002 w Mediolanie) – włoski kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczył się gry na skrzypcach i wiolonczeli[1]. W 1943 roku ukończył studia muzykologiczne na Uniwersytecie Bolońskim[1][2]. Następnie studiował kompozycję u Renzo Bossiego w konserwatorium w Mediolanie, w 1945 roku uzyskując dyplom[1][2][3]. W 1948 roku uczęszczał na kursy u Paula Hindemitha w Salzburgu[1][2][3]. W latach 1951–1967 był dyrektorem działu muzycznego RAI[1]. Dyrektor artystyczny mediolańskiej La Scali (1968–1971), Teatro Regio w Turynie (1972), Angelicum w Mediolanie (1973–1975), Areny w Weronie (1975–1976) i opery w Genui (1983–1985)[2]. Od 1968 do 1981 roku wykładowca konserwatorium w Mediolanie[2]. W 1968 roku nagrodzony międzynarodową nagrodą Le Muse[1].
Jego synem jest Riccardo Chailly[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Tworzył w idiomie neoklasycznym[2], nawiązując do tradycji włoskiego weryzmu[1]. Miejscami sięgał także po elementy dodekafonii i muzyki elektronicznej[2].
Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3])
Utwory orkiestrowe
- Suite (1946)
- Toccata (1948)
- Musica di strada (1949)
- Ricercare (1950)
- 12 sonate tritematiche (1951–1961)
- Sequence dell’Artide (1962)
- Improvvisazione na wiolonczelę, wibrafon i orkiestrę (1962)
- Piccole serenate na smyczki (1967)
- Contrappunti su 4 dimensioni (1974)
- Newton-Variazioni na orkiestrę kameralną (1979)
- Es-Konzert (1980)
- Psicosi na instrumenty i perkusję (1980)
- Es-Kammerkonzert (1983)
- Una domenica pomeriggio na fortepian i orkiestrę (1997)
Utwory chóralne
- Lamento dei morti e dei vivi na solistów, chór i orkiestrę (1949)
- Uxor tua na chór i orkiestrę (1951)
- Cantata na solistów, chór i orkiestrę (1959)
- Piccola messa na głos żeński i organy (1960)
- Missa Papae Pauli VI na 6-głosowy chór i orkiestrę (1966)
- Tiadele-Mo na baryton, chór mieszany, 6 trąbek i kotły (1967)
- Liziche della risistanze vietnamita na baryton i 11 instrumentów (1974)
Opery
- Ferrovia sopraelevata, libretto według Dino Buzzatiego (wyst. Bergamo 1955)
- Una domanda di matrimonio, libretto według Antona Czechowa (wyst. Mediolan 1957)
- Il canto del cigno, libretto kompozytora według Antona Czechowa (wyst. Bolonia 1957)
- La riva delle Sirti, libretto Renato Prinzhofer według Juliena Gracqa (wyst. Monte Carlo 1959)
- Procedura penale, libretto według Dino Buzzatiego (wyst. Como 1959)
- Il mantello, libretto według Dino Buzzatiego (wyst. Florencja 1960)
- Era proibito, libretto według Dino Buzzatiego (wyst. Mediolan 1963)
- Vassiliev, libretto kompozytora według Antona Czechowa (wyst. Genua 1967)
- Markheim, libretto Renato Prinzhofer według R.L. Stevensona (wyst. Spoleto 1967)
- L’idiota, libretto według Fiodora Dostojewskiego (wyst. Rzym 1970)
- Sogno, ma forse no (wyst. Triest 1974)
- Il libro dei reclami, libretto Renato Prinzhofer według Antona Czechowa (wyst. Wiedeń 1975)
- La Cantatrice calva, libretto kompozytora według Eugène’a Ionesco (wyst. Wiedeń 1985)
Balety
- Fantasmi al Grand-Hôtel (wyst. Mediolan 1960)
- Il cappio (wyst. Neapol 1962)
- L’urlo (wyst. Palermo 1967)
- Shee (wyst. Melbourne 1967)
- Mata Hari (1974)
- Anna Frank (wyst. Werona 1981)
- Es-Ballet (1983)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 81. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 612–613. ISBN 0-02-865526-5.
- ↑ a b c d Musiklexikon. T. 1. A–E. Stuttgart-Weimar: Verlag J.B. Metzler, 2006, s. 473. ISBN 978-3-476-02087-1.