Ludmiła Szarkowska
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
17 listopada 1965 |
| docent dr hab. nauk chemicznych | |
| Specjalność: biochemia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Instytut | |
| Okres zatrudn. |
1957-1965 |
Ludmiła Szarkowska z Ostaszewskich (ur. 1921, zm. 17 listopada 1965 w Madison, USA) – biochemik, docent dr hab. w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN, jeden z czołowych biochemików polskich, autorka prac naukowych z zakresu biochemii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w 1921 jako córka Bolesława Aleksandra Ostaszewskiego i Józefy Ludmiły Markowskiej. Jej ojciec, nauczyciel gimnazjalny, był patriotą (m.in. wydawał w drugim obiegu w zaborze rosyjskim pocztówki o tematyce niepodległościowej).[1].
Do szkół uczęszczała w rodzinnym Pułtusku. W okresie okupacji niemieckiej przebywała w Warszawie. Po wojnie podjęła studia na Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej, gdzie uzyskała dyplom magistra inż. chemii.
W czasie studiów w 1948 roku rozpoczęła pracę naukową pod kierunkiem profesora Ernesta Syma w pracowni biochemii Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdańsku. W 1950 przeniosła się wraz z pracownią prof. Syma do Akademii Medycznej w Warszawie. Jako pracownik Zakładu Chemii Ogólnej, a następnie Zakładu Chemii Fizjologicznej Akademii Medycznej, zajmowała się dydaktyką i brała udział w pracach organizacyjnych Instytutu Biochemii i Biofizyki PAN, powstającego pod kierunkiem prof. Józefa Hellera. W Instytucie tym pracowała od chwili jego utworzenia w 1957 roku.
W 1959 uzyskała stopień doktora nauk przyrodniczych w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN.
W 1961 spędziła rok w Instytucie Chemii Fizjologicznej Uniwersytetu w Marburgu.
W 1963 uzyskała w Instytucie Biologii Doświadczalnej im. Nenckiego stopień docenta na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. “Badania nad ubichinonem i jego funkcją biologiczną”.
Była kierownikiem Pracowni Oddychania Tkankowego w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie.
W 1965 wyjechała na roczny pobyt do Instytutu Enzymologii (Institute for Enzyme Research) na Uniwersytecie Wisconsin w Madison. W przeddzień powrotu do Polski zmarła. Amerykańska agencja prasowa Associated Press doniosła, że popełniła samobójstwo, zażywając cyjanek potasu.[2] Według polskiego wywiadu, poniosła śmierć w tajemniczych okolicznościach[3].
Była autorką 45 prac naukowych. Według wspomnienia pośmiertnego, opublikowanego w kwartalniku naukowym "Postępy biochemii" w 1966 r., była "jednym z czołowych biochemików polskich"[4].
Była zamężna z Janem Włodzimierzem Szarkowskim (ur. 24 stycznia 1924, zm. 12 maja 2010), profesorem, współtwórcą Instytutu Biochemii i Biofizyki PAN, i kierownikiem Zakładu Biochemii Porównawczej[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marek Sosenko, Zbawić Polskę pocztówką : o pocztówkach "Wici" Bolesława Ostoi Ostaszewskiego. w: Aksjosemiotyka karty pocztowej, red, Paweł Banaś, Wrocław 2004 (Acta Universitatis Wratislaviensis, Prace Kulturoznawcze, Nr 8). Materiały z międzynarodowej sesji naukowej „Aksjosemiotyka karty pocztowej”
- ↑ Associated Press: Polish Professor’s Death Ruled Suicide, MADISON (AP)
- ↑ Na kierunku głównego przeciwnika. Stenogramy narady rezydentów wywiadu MSW w krajach anglosaskich 16 sierpnia 1966, re. Władysław Bułhak i Andrzej Paczkowski, wyd. Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 2016, s. 145
- ↑ ”Ludmiła Szarkowska 1921-1965” w: ’’Postępy Biochemii’’, wyd. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, zeszyt 2, tom XII, 1966, s. 269-270
- ↑ Medical Sciences International Who's who, Longman, 1990, str. 1137. Jej młodsza siostra, Przemysława z Ostaszewskich Giecewicz (ur. 8 sierpnia 1925, zm. 18 lipca 1994), była dr inżynierem nauk leśnych.(zob. Laureaci nagród miasta Poznania i województwa poznańskiego za rok 1964)