Malcolm McLaren

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Malcolm McLaren
Ilustracja
Malcolm McLaren (2009)
Imię i nazwisko

Malcolm Robert Andrew Edwards[1]

Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1946[2]
Londyn[3]

Data i miejsce śmierci

8 kwietnia 2010
Bellinzona[4], Szwajcaria

Przyczyna śmierci

międzybłoniak[4] / rak[4]

Gatunki

rock alternatywny, pop alternatywny, indie rock, new age, worldbeat, new wave, punk rock[5]

Zawód

menedżer, projektant mody, muzyk

Powiązania

New York Dolls, The Strand, Sex Pistols, Adam and the Ants, Bow Wow Wow, Jungk

Strona internetowa

Malcolm McLaren, właśc. Malcolm Robert Andrew Edwards[6] (ur. 22 stycznia 1946 w Londynie, zm. 8 kwietnia 2010 w Bellinzonie w Szwajcarii) – brytyjski impresario, publicysta, projektant mody i muzyk szkocko-żydowskiego pochodzenia, promotor punk rocka i menedżer zespołu Sex Pistols[5][7].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Londynie jako syn Petera McLarena, inżyniera ze Szkocji, i Emily Isaacs. Gdy miał dwa lata, jego ojciec wyjechał. Wraz z bratem Stuartem był wychowywany głównie przez Rose Corre Isaacs, babcię ze strony matki[6], bogatą córkę hiszpańsko-portugalskich Żydów sprzedawców diamentów w Stoke Newington. Uczęszczał do szkół artystycznych[6]. Uczył się między innymi w Chiswick Polytechnic, Croydon College of Art[8], St. Martin’s College of Art i Harrow Art College[9]. Porzucił edukację w 1971 roku.

Pod koniec lat 60. włączył się w działania międzynarodowego ruchu sytuacjonistów, skupiającego głównie artystów, architektów i radykalnych działaczy studenckich z Francji, Holandii, Belgii, Danii i Włoch. Ich działania od strony ideologicznej opierały się na połączeniu neomarksizmu z anarchizmem, natomiast artystycznie nawiązywali do dadaizmu i surrealizmu. W 1968 roku próbował, bez powodzenia, dostać się do Paryża i wziąć udział w wydarzeniach majowych. Później zaadaptował idee sytuacjonistów do promocji muzyki.

W 1965 związał się z projektantką mody Vivienne Westwood[10]. Mieli syna Josepha Ferdinanda Corré (ur. 30 listopada 1966)[11]. W październiku 1971 roku w Londynie na 430 King’s Road otworzyli sklep „Let It Rock”, później znany różnie jako „Sex”, „Too Fast To Live Too Young To Die” i „Seditionaries”. Razem zrewolucjonizowali modę. Początkowo sklep oferował przede wszystkim ubrania w stylu subkultury „Teddy boys”, równolegle Westwood i McLaren projektowali kostiumy teatralne oraz filmowe. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl. Westwood otworzyła cztery sklepy w Londynie, które ostatecznie rozwijały się w Wielkiej Brytanii i na świecie, sprzedając coraz bardziej różnorodny asortyment towarów. W roku 1974 McLaren poleciał do Nowego Jorku, gdzie po raz pierwszy zobaczył protopunkowy zespół New York Dolls. Wtedy doszedł do wniosku, że zostanie menedżerem grupy. Formacja nie odniosła jednak sukcesu i wkrótce zakończyła działalność. McLaren wrócił do Londynu w 1975 r. i postanowił zmienić profil sklepu – w ofercie pojawiły się stroje dla fetyszystów, sadomasochistów i koszulki z pornograficznymi nadrukami. W projektach ubrań McLaren i Westwood wykorzystali punkowy styl, który artysta zobaczył w Nowym Jorku. Zmieniła się także nazwa sklepu, z Let It Rock na Sex.

W 1975 podjął się opieki menedżerskiej nad zespołem The Strand, z którego później powstała grupa Sex Pistols. Ten zespół zrewolucjonizował muzykę rockową i był jedną z najważniejszych formacji w historii. Stanowił całkowite zaprzeczenie tradycyjnego społeczeństwa brytyjskiego. Grupa była wyrzucana z kolejnych wytwórni płytowych i wywoływała ogólne zgorszenie. Po kilku latach doszło do konfliktu między członkami Sex Pistols a McLarenem, który ostatecznie zakończył się w sądzie i McLaren musiał zrzec się praw do nazwy ‘Sex Pistols’[12].

Po rozwiązaniu Sex Pistols McLaren został menedżerem formacji Adam and the Ants z Adamem Antem. Później na bazie tej grupy założył formację Bow Wow Wow. W 1983 wydał album „Duck Rock”, na którym połączył wpływy muzyki afrykańskiej, amerykańskiej i hip-hopu. Dwa single z tej płyty, „Buffalo Gals” i „Double Dutch”, stały się przebojami po obu stronach Atlantyku. McLaren wydał jeszcze kilka albumów, w tym Fans (1985)[13], ale żaden nie powtórzył już sukcesu.

W kolejnych latach McLaren nadal prowadził bogatą działalność artystyczną – między innymi angażował się w produkcje filmowe i telewizyjne, a w roku 1993 nagrał płytę „Paris”, na której znalazł się utwór „Paris, Paris” – duet z francuską gwiazdą kina Catherine Deneuve. Cztery lata później założył zespół Jungk, w którym występowały trzy azjatyckie wokalistki, jednak grupa nie odniosła sukcesu.

McLaren spotkał się z Koreanką Young Kim na imprezie w Paryżu. Była jego dziewczyną przez ostatnie 12 lat jego życia. W 2002 roku zamieszkała z nim, mieszkali razem w Paryżu i Nowym Jorku. Zmarł 8 kwietnia 2010 w Szwajcarii, po kilkuletniej walce z nowotworem złośliwym zwanym międzybłoniakiem opłucnej[14][15].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy
Rok Tytuł Certyfikat
1983 Duck Rock
1984 D'ya Like Scratchin' (EP)
Madam Butterfly
1985 Fans
Swamp Thing
1989 Waltz Darling
1990 Round the Outside, Round the Outside
(z The World Famous Supreme Team Show)
1994 Paris
1999 Buffalo Gals Back to Skool
2005 Tranquilize
2009 Shallow – Musical Paintings
Single
Rok Tytuł Pozycja na liście
USA
[17]
LP3
1983 Buffalo Gals 33
Double Dutch 47 28[18]
1989 Deep in Vogue 1
Waltz Darling 43
1994 Paris Paris 10[19]
1995 Je t’aime… moi non plus 36[20]
„–” pozycja nie była notowana.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Malcolm McLaren w bazie Notable Names Database (ang.)
  2. Malcolm McLaren w bazie IMDb (ang.)
  3. Malcolm McLaren w bazie Filmweb
  4. a b c Malcolm McLaren w bazie Discogs.com (ang.)
  5. a b William Ruhlmann: Malcolm McLaren Biography. AllMusic. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  6. a b c William Grimes (2010-04-09): Malcolm McLaren, Who Managed Punk Stars, Dies at 64. „The New York Times”. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  7. Malcolm McLaren. Listal. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  8. Mick Brown (2010-04-10): Farewell to Malcolm McLaren. „The Daily Telegraph”. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  9. Alison Boshoff (2012-10-02): Malcolm McLaren dies aged 64. „Daily Mail”. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  10. Vivienne Westwood w bazie Notable Names Database (ang.)
  11. Alex Young (2016-11-26): Joe Corré, son of Sex Pistols manager Malcolm McLaren, burns $7 million worth of punk artifacts. Consequence of Sound. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  12. A. Jones (2010-04-08): Music mourns godfather of punk Malcolm McLaren. „The Independent”. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  13. John Hind (2014-03-16): Malcolm McLaren: why I gave up wine tasting for art. The Guardian. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  14. Murray Wardrop (2010-04-11): Malcolm McLaren 'killed by asbestos in Sex shop'. The Daily Telegraph. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  15. Graff G. (2010-04-08): Malcolm McLaren, Former Sex Pistols Manager, Dies. „Billboard”. [dostęp 2017-08-02]. (ang.).
  16. Złote płyty CD przyznane w 1996 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-07-22].
  17. Artist Search for „malcolm mclaren” | AllMusic [online], allmusic.com [dostęp 2017-11-25] (ang.).
  18. Archiwum Listy Przebojów Programu Trzeciego [online], www.lp3.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).
  19. Polskie Radio SA, Lista Przebojów Trójki - Polskie Radio Online [online], lp3.polskieradio.pl [dostęp 2018-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2018-04-11].
  20. Archiwum Listy Przebojów Programu Trzeciego [online], www.lp3.pl [dostęp 2017-11-25] (pol.).