Marek Rusin

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marek Rusin
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 września 1943
Warszawa

Zawód, zajęcie

inżynier, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy

Alma Mater

Politechnika Warszawska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Marek Czesław Rusin (ur. 16 września 1943 w Warszawie[1]) – polski inżynier, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy, podsekretarz stanu w Ministerstwie Łączności (1990–2000) i kierownik tego resortu w latach 1991–1992.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1960)[2], gdzie działał w 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”[3]. W 1965 ukończył studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. W 1976 uzyskał stopień doktora ze specjalnością w zakresie radioelektroniki. W 1966 został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni, zajmował m.in. stanowiska adiunkta i docenta[1]. Od 1970 zawodowo związany z Instytutem Radioelektroniki na PW[1][4].

W pracy badawczej zajął się techniką odbioru sygnałów radiowych, jak również miernictwem układów i systemów radiokomunikacyjnych[1]. Jako główny konstruktor kierował opracowaniem pionierskiego zestawu do odbioru sygnałów pierwszych satelitów Ziemi (1969)[1]. Opracował też pierwszy w Polsce profesjonalny koder sygnału telewizyjnego w standardzie SECAM[1]. Członek Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji (został skarbnikiem tej organizacji) oraz Stowarzyszenia Elektryków Polskich[1].

W latach 1990–2000 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Łączności. Od 1991 do 1993 zajmował stanowisko prezesa Państwowej Agencji Radiokomunikacyjnej. W rządzie Jana Olszewskiego kierował resortem łączności (1991–1992). W 1999 został członkiem powołanego wówczas rządowego zespołu negocjacyjnego w sprawie akcesji Polski do Unii Europejskiej[5]; brał udział w negocjacjach dotyczących dwóch obszarów (telekomunikacja i techniki informacyjne oraz kultura i polityka audiowizualna)[1]. W okresie 2000–2002 był wiceprezesem Urzędu Regulacji Telekomunikacji. Pełnił później funkcję doradcy prezesa zarządu Telekomunikacji Polskiej oraz dyrektora NASK[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Izabellą Rusinową, której zadedykował swoją książkę pt. Wizyjne przetworniki optoelektroniczne (1990). Ma dwóch synów (ur. 1969 i 1975)[1].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Telewizja. Wizyjne przetworniki optoelektroniczne (1990)[8]
  • Telewizja. Systemy transmisji (1990)[9]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Marek Czesław Rusin. Instytut Radioelektroniki [online], elka.pw.edu.pl [dostęp 2023-09-16].
  2. ↑ Wojciech Rylski, Absolwenci Reytana 1960, wne.uw.edu.pl [zarchiwizowane 2010-04-23].
  3. ↑ „Czarna Jedynka” – 1 Warszawska Drużyna Harcerzy im. Romualda Traugutta, dziś obchodzi stulecie swego istnienia [online], wpolityce.pl, 9 października 2011 [dostęp 2021-08-11].
  4. ↑ Dr inż. Marek Czesław Rusin, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-09-16].
  5. ↑ Zespół negocjacyjny, polskawue.gov.pl [zarchiwizowane 2013-11-09].
  6. ↑ M.P. z 2011 r. nr 78, poz. 780.
  7. ↑ Ordery dla przedstawicieli rządów okresu transformacji, prezydent.pl, 3 czerwca 2011 [zarchiwizowane 2012-09-10].
  8. ↑ Marek Rusin, Wizyjne przetworniki optoelektroniczne, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990, ISBN 978-83-206-0887-8.
  9. ↑ Marek Rusin, Systemy transmisji, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990, ISBN 978-83-206-0888-5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ministrowie łączności III Rzeczypospolitej

Godło Polski

Rząd Jana Olszewskiego (1991–1992)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marek_Rusin&oldid=71756385”