Maria Całka

Maria Janina Całka

Wika

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1920 Warszawa
Data i miejsce śmierci	22 listopada 1979 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Stanowiska	łączniczka d-cy batalionu „Zośka”
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie
Późniejsza praca	mgr praw
Odznaczenia

Maria Janina Całka ps. Wika (ur. 5 stycznia 1920 w Warszawie, zm. 22 listopada 1979 tamże) – podporucznik, sanitariuszka, łączniczka Ryszarda Białousa, dowódcy batalionu „Zośka”, uczestniczka powstania warszawskiego, magister prawa.

Życiorys

Podczas okupacji niemieckiej należała do warszawskich Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Po utworzeniu batalionu „Zośka” zastąpiła na stanowisku głównej łączniczki Irenę Kołodziejską, która przeszła do dowództwa 1. kompanii. Utrzymywała łączność pomiędzy dowódcą baonu a dowódcami kompanii. Służyła również jako sanitariuszka.
Brała udział w akcjach:

• akcja Wilanów – akcja odwetowa na niemieckich osadnikach; była w grupie sanitariat
• akcja pod Szymanowem – wykolejenie niemieckiego pociągu pospiesznego na trasie Warszawa–Berlin pod Szymanowem; przeprowadzała rozpoznanie
• akcja Polowanie – pierwsza z akcji Główki, celem była likwidacja Ludwiga Fischera, gubernatora dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa.

Ukończyła z wynikiem bardzo dobrym Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola w stopniu kaprala.

W powstaniu warszawskim walczyła w szeregach batalionu „Zośka” na Woli, Starym Mieście i Czerniakowie. Po upadku powstania trafiła do niemieckiej niewoli.

Po wojnie uzyskała stopień magistra praw.

Odznaczona Krzyżem Walecznych.

Bibliografia

• Anna Borkiewicz-Celińska: Batalion "Zośka". Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990. ISBN 83-06-01851-6.brak strony w książce