Meiacanthus
| Meiacanthus[1] | |||
| J.R. Norman, 1943 | |||
 Przedstawiciel rodzaju – Meiacanthus grammistes | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Meiacanthus | ||
| Synonimy | |||
| |||
Meiacanthus – rodzaj małych, jadowitych ryb okoniokształtnych z rodziny ślizgowatych (Blenniidae) związanych ze środowiskiem raf koralowych. Występują od północnej części Morza Czerwonego i południowego Madagaskaru po Wyspy Towarzystwa na Oceanie Spokojnym, zwykle w płytkich wodach do głębokości 20 m. Sporadycznie spotykano Meiacanthus nigrolineatus na głębokościach do 37 m[2]. Osiągają od 3,5 do 11 cm długości. Niektóre są intensywnie ubarwione, przez co wzbudzają zainteresowania osób zajmujących się akwarystyką morską.
Gatunki zaliczane do tego rodzaju są jedynymi znanymi rybami, u których wykształciły się wyspecjalizowane zęby jadowe[3] – położone po obydwu stronach żuchwy, duże, zakrzywione, z głęboką bruzdą. Zęby jadowe są połączone z wysoce wyspecjalizowanymi gruczołami jadowymi wytwarzającymi substancję toksyczną. Struktury te są wykorzystywane jako organy obronne. Ryba uderza zębami i wstrzykuje jad, kiedy jest połykana przez napastnika, co zwykle kończy się jej uwolnieniem. Drapieżniki, które próbowały połknąć jadowitą rybę szybko zapamiętują przykre doświadczenie, w efekcie czego Meiacanthus są przez nie ignorowane[2]. Taka strategia obronna wydaje się być wysoce efektywna, ponieważ u wielu ślizgowatych spokrewnionych z rodzajem Meiacanthus rozwinęły się zachowania upodabniające do form jadowitych.
Rodzaj został opisany przez J. R. Normana z British Museum w 1943 (pracę opublikowano w 1944)[4]. Gatunkiem typowym był Petroscirtes ovalanensis z wyspy Ovalau (Fidżi). Toksyczność zębów tych ryb została odkryta dopiero w 1968[5].
Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]
Gatunki zaliczane do tego rodzaju[6]:
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Meiacanthus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b William Smith-Vaniz: Saber-Toothed Blennies, Tribe Nemophini (Pisces: Blennidae). Academy of Natural Science, 1976, s. 196. ISBN 978-1-4223-1925-3.
- ↑ Hubert Szaniawski. The earliest known venomous animals recognized among conodonts. „Acta Palaeontologica Polonica”. 54 (4), s. 669–676, 2009. DOI: 10.4202/app.2009.0045. (ang.).
- ↑ J. R. Norman. Notes on the blennioid fishes.--I. A provisional synopsis of the genera of the family Blenniidae. „Annals and Magazine of Natural History (Series 11)”. 10 (72), s. 793-812, 1944. (ang.).
- ↑ V.G. Springer. Osteology and classification of the fishes of the Family Blenniidae. „Bulletin of the United States Natural History Museum”. 284, s. 1–83, 1968. (ang.).
- ↑ Ron Fricke, William Neil Eschmeyer, Richard Van der Laan (red.), SEARCH, [w:] Eschmeyer's Catalog of Fishes, California Academy of Sciences, 2 października 2012 [dostęp 2012-10-26] (ang.).