Mieczysław Basiewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Roman Basiewicz
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

9 sierpnia 1894
Żółkiewka

Data i miejsce śmierci

31 lipca 1935
Grodno

Przebieg służby
Lata służby

do 1935

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

DOK III

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Mieczysław Roman Basiewicz (ur. 9 sierpnia[a] 1894 w Żółkiewce, zm. 31 lipca 1935 w Grodnie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9 sierpnia 1894 w Żółkiewce, w ówczesnym powiecie krasnostawskim guberni lubelskiej, w rodzinie Bronisława[2][3].

Służył w armii rosyjskiej[2]. W czasie I wojny światowej dostał się do niemieckiej niewoli[2]. Po uwolnieniu służył krótko w armii gen. Hallera, pracował czynnie w Związku Wojskowych Polaków i Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego[2]. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami[2]. W 1919 ciężko ranny, pozostawiony pod drutami, dostał się do niewoli ukraińskiej[2]. Został uznany za poległego, więc pułkownik Leon Berbecki poinformował jego matkę o śmierci syna[2].

1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Lublin, a jego oddziałem macierzystym był 35 pułk piechoty[4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1255. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Później został przeniesiony do 24 pułku piechoty w Łucku[6][7]. Po 1924 został przeniesiony do 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie[8]. 27 stycznia 1930 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień majora w korpusie oficerów piechoty i 31. lokatą[9]. W marcu tego roku został przesunięty w 7 pp Leg. ze stanowiska obodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego na stanowisko dowódcy batalionu[10][2]. W marcu 1932 został przeniesiony na stanowisko komendanta placu w Chełmnie[11][12], a w styczniu 1934 do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Personalnego[13][2]. Zmarł 31 lipca 1935 w 3 Szpitalu Okręgowym w Grodnie[14][2]. Był żonaty[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia z „20 czerwca 1894” na „9 sierpnia 1894”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 27.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Ś.p. mjr M. R. Basiewicz. „Polska Zbrojna”. 215, s. 5, 1935-08-07. Warszawa. .
  3. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-21]..
  4. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 121.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 59.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 194, 415.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 182, 359.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 23, 191.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930, s. 24.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 116.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 234.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 508.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 8.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 119.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
  16. ↑ M.P. z 1937 r. nr 178, poz. 294.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 182.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Basiewicz&oldid=68274438”