Mike Bossy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mike Bossy
Ilustracja
Mike Bossy w barwach New York Islanders (1978)
Pełne imię i nazwisko

Michael Dean Bossy

Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1957
Montreal

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 2022
Rosemère

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

183 cm

Pozycja

napastnik (prawoskrzydłowy)

Uchwyt

prawy

Kariera juniorska
Lata Klub
1969 Montreal C.J.M.S.
1972–1977 Laval National
Draft

NHL 1977, numer: 15 (1 runda)
New York Islanders

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1977–1987 New York Islanders 881 (658)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1981–1984  Kanada 15 (13)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kanada
Canada Cup
złoto Kanada 1984 hokej na lodzie
srebro Kanada 1981 hokej na lodzie
Multimedia w Wikimedia Commons

Michael Dean Bossy (ur. 22 stycznia 1957 w Montrealu, zm. 15 kwietnia 2022 w Rosemère) – kanadyjski hokeista grający na pozycji napastnika (prawoskrzydłowego), reprezentant kraju.

Jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii ligi NHL. Reprezentował barwy Laval National oraz New York Islanders (4-krotny zdobywca Pucharu Stanleya[1]). Z reprezentacją Kanady dwukrotnie występował w Canada Cup (1981 – 2. miejsce, 1984 – triumf).

Był także nagradzany indywidualnie: zdobywca Calder Memorial Trophy – dla najlepszego debiutanta NHL oraz Conn Smythe Trophy – dla MVP play-off ligi NHL, trzykrotnie zdobywca Lady Byng Memorial Trophy – nagroda dla najuczciwszego zawodnika ligi NHL, 5-krotnie wybierany do pierwszej drużyny gwiazd NHL, trzykrotnie wybierany do drugiej drużyny gwiazd NHL, 7-krotny uczestnik Meczu Gwiazd NHL (raz MVP), członek Hockey Hall of Fame (1991)[2][3].

Jest również rekordzistą względem liczby sezonów z co najmniej 50 golami (9 sezonów, ex aequo z Waynem Gretzkym i Aleksandrem Owieczkinem)[4], liczby sezonów z rzędu co najmniej 50 golami (9 sezonów)[5], względem liczby sezonów z co najmniej 60 golami (5 sezonów ex aequo z Waynem Gretzkym)[6], względem najwyższej średniej goli na mecz w fazie zasadniczej ligi NHL (0,762 gole/mecz)[7], najwyższej średniej goli na sezon w fazie zasadniczej NHL (57,3 goli/sezon), liczby zdobytych goli w powerplay w jednym sezonie (9 goli, ex aequo z Camem Neely)[8], liczby hat tricków w rzędu (3 hat tricki, ex aequo z Joe Malonem, który dwukrotnie osiągnął tę liczbę)[9], a także klubowym rekordzistą New York Islanders względem liczby zdobytych goli w fazie zasadniczej (573 gole)[10], zdobytych goli w fazie play-off w jednym sezonie i ogółem (odpowiednio 17 goli i 85 goli, 1981–1983)[11]. Ponadto dwukrotnie był najlepszym strzelcem fazy zasadniczej ligi NHL (1979, 1981, kiedy jeszcze nie przyznawano Maurice Richard Trophy – nagrody dla najlepszego strzelca fazy zasadniczej ligi NHL)[12][13].

Wczesne życie[edytuj | edytuj kod]

Mike Bossy urodził się jako 5. z 10 dzieci Dorothy z d. Mills oraz Bordena[14][15]. Miał pięciu braci: Patricka, Christophera (obaj nie żyją), Rodny’ego, Donalda i Gordona oraz cztery siostry: Vivienne (nie żyje), Pamélę, Carole i Constance[15]. Rodzina była wielkim fanem klubu ligi NHL, Detroit Red Wings w parafii Saint-Alphonse w dzielnicy Montrealu, Ahuntsic-Cartierville[16][17]. Matka była Angielką francusko-kanadyjskiego pochodzenia, natomiast ojciec, który utrzymywał podwórkowe lodowisko w ich budynku mieszkalnym, miał korzenie ukraińskie[16].

Bossy uczęszczał do St. Pius X Comprehensive High School, a następnie do Laval Catholic High School[17]. W 1969 roku złamał sobie rzepkę podczas szkolnych zawodów w skoku w dal, później rozwinął chroniczne problemy z kolanem podczas swojej kariery hokejowej[18].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]

Mike Bossy w 1969 roku brał udział w juniorskim turnieju Quebec International Pee-Wee Hockey Tournament 1969 reprezentując Montreal[19]. W 1972 roku rozpoczął karierę juniorską w występującym juniorskiej lidze QMJHL Laval National[20]. Mimo imponującej liczby zdobytych goli w ciągu 5 lat gry w klubie (309 goli – rekord lig juniorskich[21]) oraz zdobytych punktów (532 punkty – rekord ligi QMJHL[21]), został przez skautów ligi NHL uznany za „niewystarczająco wytrzymałego” i słabego w defensywie[20][22]. Koszulka z numerem 17, w której występował w klubie Bossy, została zastrzeżona przez kontynuatora tradycji klubu, Acadie-Bathurst Titan[23].

Draft NHL 1977[edytuj | edytuj kod]

Bossy, którzy w lidze QMJHL zdobywał średnio 62 gole na sezon, w drafcie NHL 1977, który odbył się 14 czerwca 1977 roku, został odrzucony przez dwanaście klubów, w New York Rangers i Toronto Maple Leafs, które odrzuciły go dwukrotnie[24]. Został wybrany z numerem 15 przez New York Islanders (16 czerwca 1977 roku został wybrany w 5 rundzie draftu WHA 1977 z numerem 44 przez Indianapolis Racers). Według Bossy’ego pozycja w drafcie NHL wymaganiami finansowymi stawianymi przez jego agenta, Pierre’a Lacroixa[25].

Scotty Bowman, trener Montrealu Canadiens, później żałował, że skauci klubu odrzuciły Bossy’ego (kwestionowali jego wytrzymałość i zamiast niego wybrali Marka Napiera[22][14][26]), gdy później ze swoim asystentem, Claudem Ruelem był pod wrażeniem gry zawodnika i jego indywidualnych statystyk.

Menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey początkowo miał dylemat między bramkostrzelnym Bossy'm a Dwightem Fosterem (143 punkty w lidze OHA oraz świetnie grał w obronie)[25]. Istnieją różne wersje dotyczące wyboru Bossy’ego do drużyny Wyspiarzy. Jedni ostateczny wpływ na wybór przypisują trenerowi Alowi Arbourowi, według którego, łatwiej doszkolić zawodnika, niż go sprawdzać[27]. Inni wpływ na ten wybór przypisując skautowi klubu Harry’emu Saraceno[28], natomiast inni tę zasługę przypisują zarówno Alowi Arbourowi i Harry’emu Saraceno[25].

Początki kariery[edytuj | edytuj kod]

Mike Bossy, 1978 rok.

Mike Bossy zastąpił Billy’ego Harrisa na pierwszej linii, w której grał wraz z Bryanem Trottierem oraz Clarkiem Gilliesem, tworząc tzw. The Trio Grande[29][30]. Debiut w lidze NHL zaliczył 13 października 1977 roku w przegranym 3:2 meczu u siebie z Buffalo Sabres, z którym Bossy w 9. minucie z asysty Bryana Trottiera i Clarka Gilliesa pokonał bramkarza drużyny przeciwnej Dona Edwardsa, doprowadzając tym samym do wyrównania na 1:1[31][32][33], a do połowy listopada 1977 roku zdobył już 11 goli[34]. 4 lutego 1978 roku w wygranym 6:1 meczu wyjazdowym z Washington Capitals zdobył pierwszego w lidze NHL hat tricka[35]. 25 lutego 1978 roku, w 45. minucie wygranego 7:1 wyjazdowego meczu z Chicago Blackhawks zdobył swojego 45. gola w sezonie 1977/1978, bijąc tym samym rekord względem liczby goli wśród nowicjuszy należący do Ricka Martina (44 gole)[36]. Bossy zapowiedział menedżerowi generalnemu klubu, Billowi Torreyowi zdobycie co najmniej 50 goli w sezonie 1977/1978, w którym ostatecznie zdobył 53 gole[28], ustanawiając tym samym rekord względem liczby goli wśród nowicjuszy (rekord Bossy’ego pobił Teemu Selänne w sezonie 1992/1993 – 76 goli[37]). Bossy prowadził także w klasyfikacji zdobytych goli powerplay (25 goli)[38]. Świetne statystyki zaowocowały zdobyciem Calder Memorial Trophy oraz nominacją do udziału w Meczu Gwiazd NHL 1978, w którym wystąpił na prawym skrzydle w drużynie Konferencji Campbella[39][40][1]. W ćwierćfinale fazy play-off, w której Bossy zdobył 4 punkty (2 gole, 2 asysty)[41], drużyna Wyspiarzy rywalizowała z Toronto Maple Leafs. 27 kwietnia 1978 roku w przegranym 5:2 meczu u siebie, w 6. meczu rywalizacji, Bossy został uderzony przez Jerry’ego Butlera, w wyniku czego został przetransportowany do szpitala ze skręceniem szyi. Wrócił na 7. mecz rywalizacji, w którym drużyna Wyspiarzy 29 kwietnia 1978 roku przegrała na wyjeździe 2:1 po dogrywce, kończąc tym samym sezon[42]. Bossy został wybrany do drugiej drużyny gwiazd NHL[1][43], do której ponownie został wybrany w sezonie 1978/1979, głównie dzięki zdobytym 69 golom w fazie zasadniczej (najwięcej w sezonie 1978/1979, drugi ówczesny najlepszy wynik wszech czasów w jednym sezonie)[12].

23 grudnia 1978 roku członkowie The Trio Grande stali się bohaterami wygranego 9:4 meczu u siebie z New York Rangers: Bossy zdobył hat tricka oraz zaliczył trzy asysty, Bryan Trottier zdobył 5 goli oraz zaliczył trzy asysty, natomiast Clark Gillies zaliczył cztery asysty. 17 lutego 1979 roku w 21. minucie wygranego 8:3 meczu wyjazdowego z Los Angeles Kings zdobył swojego 100. gola w 129. meczu w lidze NHL, stając się tym samym najszybszym zawodnikiem, który tego dokonał (łącznie w ciągu dwóch pierwszych sezonów zdobył 122 gole)[44][12][45]. W tym samym sezonie reprezentował Drużynę Gwiazd NHL w Challenge Cup 1979 podczas serii meczów z reprezentacją ZSRR rozgrywanych na Madison Square Garden w Nowym Jorku, które wygrała drużyna Sbornej 2:1, a Bossy zdobył w nich 3 punkty (2 gole, 1 asysta)[46]. 16 kwietnia 1979 roku Bossy w wygranym 6:2 meczu wyjazdowym z Chicago Blackhawks, pierwszym meczu rywalizacji w ćwierćfinale fazy play-off, ustanowił rekord względem liczby zdobytych punktów w meczu tej fazy – 4 punkty (1 gol, 3 asysty)[47]. Drużyna Wyspiarzy wygrała tę rywalizację 4:0 i awansowała do półfinału, a Bossy ustanowił kolejny rekord, tym razem względem ilości zdobytych goli w jednej rywalizacji (5 goli)[48]. W półfinale drużyna Wyspiarzy przegrała rywalizację 4:2 z New York Rangers, która stawiła opór The Trio Grande (Bossy nie zdobył gola w rywalizacji)[49][50].

Złota era Wyspiarzy[edytuj | edytuj kod]

Przed rozpoczęciem sezonu 1979/1980 Bossy przedłużył z New York Islanders o dwa lata kontrakt o wartości 500 000 dolarów amerykańskich[51]. Pierwsza część sezonu 1979/1980 nie była udana dla drużyny Wyspiarzy (16 zwycięstw, 6 remisy, 17 porażek), na pewien trener Al Arbour przesunął Clarka Gilliesa na inną formację. Od 9 stycznia 1980 roku seria meczów drużyny Wyspiarzy była imponująca: 23 zwycięstwa, 2 remisy, 16 porażek, co dało 2. miejsce w Patrick Division oraz awans do fazy play-off, a Bossy ponownie wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1980 w drużynie Konferencji Campbella, która przegrała 6:3 z drużyną Konferencji Księcia Walii. Z drużyny Wyspiarzy w tym meczu wystąpił także Bryan Trottier oraz Al Arbour w roli trenera[52][53]. W fazie play-off, w wygranej rywalizacji 3:1 z Los Angeles Kings w rundzie eliminacyjnej fazy play-off Bossy w 2 meczach zdobył 2 punkty (1 gol, 1 asysta)[54]. Natomiast w ćwierćfinale w rywalizacji z Boston Bruins (4:1), z powodu kontuzji ręki nie wystąpił w trzech pierwszych meczach[55], jednak kiedy wrócił na taflę, zdobył w dwóch meczach 4 punkty (2 gole, 2 asysty)[56]. Natomiast w półfinale w rywalizacji z Buffalo Sabres (4:2) zdobył 6 punktów (3 gole, 3 asysty)[57], a drużyna Wyspiarzy po raz pierwszy awansowała do finału Pucharu Stanleya, w którym Bossy był najskuteczniejszym zawodnikiem, zdobywając 11 punktów (4 gole, 7 asyst), a New York Islanders 24 maja 1980 roku po wygranym 5:4 po dogrywce 6. meczu rywalizacji (decydującego gola w 7. minucie dogrywki zdobył Bobby Nystrom) i wygraniu rywalizacji 4:2 z Philadelphia Flyers, po raz pierwszy w swojej historii zdobyło Puchar Stanleya[58][59], a Bossy łącznie w fazie play-off zdobył 23 punkty (10 goli, 13 asyst), jako drugi najskuteczniejszy zawodnik klubu (pierwszy był Bryan Trottier, który zdobył 29 punktów – 12 goli, 17 asyst)[14].

24 stycznia 1981 roku Mike Bossy i Charlie Simmer z Los Angeles Kings stali przed szansą bycia pierwszymi po Mauricie Richardzie po sezonie 1944/1945, którzy zdobyli 50 goli w 50 meczach[60]. Dotychczas w sezonie 1980/1981 Bossy zdobył 48 goli, natomiast Charlie Simmer zdobył 46 goli. W wygranym przez drużynę Królów meczu u siebie 6:4 z Boston Bruins Charlie Simmer zdobył hat tricka i miał na koncie 49 goli, natomiast Bossy w wygranym 7:4 meczu u siebie z Quebec Nordiques w ostatnich 5 minutach meczu zdobył dwa gole, w tym drugiego na 89 sekund przed końcem meczu, stając się tym samym drugim zawodnikiem w historii NHL, który zdobył 50 goli w 50 meczach[61], a Maurice Richard wysłał do Bossy’ego telegram z gratulacjami[62]. Fazę zasadniczą sezonu 1980/1981 zakończył z 68 golami (w tym 9 hat tricków[63]), a przez swoje pierwsze cztery sezony miał średnią 78 goli na mecz (rekord ligi NHL)[64]. Wystąpił także w Meczu Gwiazd NHL 1981 oraz został wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL[65][66][43]. W pierwszej rundzie fazy play-off drużyna Wyspiarzy pewnie wygrała rywalizację z Toronto Maple Leafs 3:0, a Bossy wraz z Bryanem Trootierem z 10 punktami byli najskuteczniejszymi zawodnikami swojej drużyny w tej rywalizacji[67][68]. W ćwierćfinale drużyna Wyspiarzy wygrała rywalizację z Edmonton Oilers 4:2, a Bossy zdobył w niej 11 punktów (4 gole, 7 asyst)[69], po czym prowadził ex aequo z supergwiazdą drużyny Nafciarzy, Wayne'm Gretzkym (po 21 punktów)[70]. Natomiast w rywalizacji w półfinale z New York Rangers (4:0) Bossy zdobył 6 punktów (5 goli, 1 asysta)[71].

Tym samym drużyna Wyspiarzy po raz drugi z rzędu awansowała do finału Pucharu Stanleya, w którym wygrała rywalizację 4:1 z Minnesota North Stars, tym samym zdobywając trofeum po raz drugi z rzędu[72], a Bossy w fazie play-off zdobył 35 punktów (17 goli – 9 z powerplay, 18 asyst).

Przed rozpoczęciem sezonu 1981/1982, w którym w fazie zasadniczej zdobył 147 punktów (64 gole, 83 asysty), przedłużył o 6 lat kontrakt z klubem[73][1]. Po czwarty wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1982, w którym zdobył 2 gole oraz został wybrany jego MVP, a drużyna Konferencji Księcia Walii, w której grał, wygrała 4:2 z drużyną Konferencji Campbella[74][75].

W fazie play-off, w półfinale Patrick Division drużyna Wyspiarzy wygrała rywalizację 3:2 z Pittsburgh Penguins, a Bossy zdobył w tej rywalizacji dwa gole, mimo ograniczonej mobilności, spowodowanej kontuzją kolana[76][77]. W finale Patrick Division przeciwnikiem drużyny Wyspiarzy był New York Rangers, na który Bossy w fazie zasadniczej miał patent, gdyż w 8 meczach z tym klubem zdobył 15 punktów (6 goli, 9 asyst)[78]. Drużyna Wyspiarzy wygrała tę rywalizację 4:2, a Bossy mimo kłopotów z kolanem zdobył 8 punktów (4 gole, 4 asysty)[79][80][81]. W finale Konferencji Księcia Walii w wygranej rywalizacji 4:0 z Quebec Nordiques Bossy zdobył 8 punktów (4 gole, 4 asysty)[82]. W finale Pucharze Stanleya New York Islanders po zdecydowanej wygranej rywalizacji 4:0 z Vancouver Canucks po raz trzeci z rzędu zdobył trofeum, a Bossy zdobył w rywalizacji zdobył 7 goli, wyrównując tym samym rekord Jeana Béliveau, co dało mu Conn Smythe Trophy oraz ponowny wybór do pierwszej drużyny gwiazd NHL[83][20][84][43].

W fazie zasadniczej sezonu 1982/1983 zdobył 118 punktów (60 goli – w tym 27 goli powerplay, dzięki czemu pobił kolejny rekord Jeana Béliveau[85][86], 58 asyst)[85]. Został także ponownie nagrodzony Lady Byng Memorial Trophy (tylko 20 minut na ławce kar), trzeci raz z rzędu wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL oraz po raz piąty wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1983[87][43][88]. W fazie play-off z drużyną Wyspiarzy po raz drugi z rzędu awansowała do finału Pucharu Stanleya, w którym po wygraniu 17 maja 1983 roku w decydującego meczu wyjazdowego (4:2) zdobył w 12. minucie gola na 3:0 (Bossy został drugim w historii zawodnikiem w histoii ligi NHL, który zdobył gola w decydującym meczu finałowym: pierwszym był Jack Darragh, który zdobywał gole dla Ottawa Senators w sezonie 1919/1920 i 1920/1921[89][90]) i tym samym rywalizacji 4:0 z Edmonton Oilers, po raz czwarty z rzędu Puchar Stanleya[85].

Późniejsze lata[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1983/1984 Bossy zdobył 5 goli w pierwszych 3 meczach[91], jednak potem z powodu kontuzji biodra nie wystąpił w kolejnych 6 meczach[92]. Następnie miał passę 15 punktów, która zakończyła się podczas meczu wyjazdowego z Calgary Flames (2:6) 1 grudnia 1983 roku[93], potem 19 punktów, która zakończyła się podczas meczu wyjazdowego z Boston Bruins (2:0) 16 stycznia 1984 roku[94]. 14 stycznia 1984 roku w 52. minucie wygranego 4:2 meczu wyjazdowego z New York Rangers z asysty Butcha Goringa i Denisa Potvina zdobył swojego 400. gola w 506. meczu w lidze NHL[95][96]. W sezonie 1983/1984 miał wystąpić w swoim 6. Meczu Gwiazd NHL[97], jednak 24 stycznia 1984 roku w przegranym 4:0 meczu wyjazdowym z Detroit Red Wings w wyniku starcia z Dwightem Fosterem doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go z tego meczu oraz 6 meczów New York Islanders i jego miejsce zastąpił Rick Middleton z New York Rangers[98][18]. Fazę zasadniczą zakończył z 51 golami (7. raz z rzędu z co najmniej 50 golami)[99]. Po raz czwarty z rzędu został wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL oraz ponownie zdobył Lady Byng Memorial Trophy[1][43], który został wręczony Bossy’emu podczas ceremonii rozdania nagród ligi NHL przez kanadyjskiego kosmonautę Marca Garneau[100].

W fazie play-off zdobył 8 goli w trzech rywalizacjach: New York Rangers (3:2), Wahington Capitals (4:1) oraz Montreal Canadiens (4:2), tym utrzymując swój rekord 19 wygranych rywalizacji w fazie play-off z rzędu oraz awansując do 5 z rzędu finału Pucharu Stanleya[101], gdzie ich przeciwnikiem ponownie był Edmonton Oilers. W finale Bossy zaliczył jednie 3 asysty, natomiast drużyna Wyspiarzy przegrała rywalizację 4:1 i tym samym triumfatorem rozgrywek został po raz pierwszy w historii Edmonton Oilers[102][103].

Bossy dobrze rozpoczął sezon 1984/1985, zdobywając gole w 10 kolejnych meczach, a na początku listopada 1984 roku z 33 punktami prowadził w klasyfikacji najskuteczniejszych zawodników[104], a do grudnia 1984 roku zdobywał co najmniej 1 gola na mecz (25 goli w 23 meczach)[105]. W połowie sezonu 1984/1985 Bossy w 41 meczach zdobył 76 punktów (37 goli, 39 asyst), natomiast New York Islanders prowadził w tabeli zasadniczej[106]. Wkrótce jako jedyny jednogłośnie, po raz siódmy został wybrany do Meczu Gwiazd NHL 1985[107][108]. Bossy zakończył fazę zasadniczą z 58 golami (8. raz z rzędu z co najmniej 50 golami), co mu dało wyróżnienie do drugiej drużyny gwiazd NHL[43], natomiast New York Islanders po raz kolejny awansował do fazy play-off[109][1], w której zakończył swój udział w finale Patrick Division po przegranej rywalizacji 4:1 z Philadelphia Flyers.

W sezonie 1985/1986 Bossy osiągnął wiele jubileuszy. 2 stycznia 1986 roku w wygranym 7:5 meczu u siebie z Boston Bruins zdobył dwa gole, tym samym zostając pierwszym zawodnikiem w historii ligi NHL, który osiągnął liczbę 500 goli[110]. 24 stycznia 1986 roku w 59. minucie wygranego 7:5 meczu u siebie z Washington Capitals wraz z Brentem Sutterem asystował przy decydującym golu Bryana Trottiera[111], dzięki czemu zdobył swój 1000 punkt w lidze NHL, dzięki czemu awansował na 10. miejsce w klasyfikacji wszech czasów[112], 12 marca 1986 roku w wygranym 8:4 meczu u siebie z Calgary Flames po zdobyciu czterech goli przekroczył liczbę 50 goli w sezonie 1985/1986, zaliczając tym samym dziewiąty z rzędu sezon w lidze NHL z co najmniej 50 golami[113], natomiast 6 kwietnia 1986 roku w ostatnim meczu fazy zasadniczej z New Jersey Devils, zakończył się zwycięstwem drużyny Wyspiarzy 9:7, po zdobyciu gola na 8:6 w 56. minucie, zakończył tę fazę z 61 golami[114][115], zaliczając tym samym piąty sezon w lidze NHL z co najmniej 60 golami[1].

4 lutego 1986 roku wystąpił w Meczu Gwiazd NHL 1986, w którym asystował przy decydującym golu Bryana Trottiera w 3. minucie dogrywce, tym samym zapewniając swojej drużynie, Konferencji Księcia Walii zwycięstwa 4:3 nad drużyną Konferencji Campbella[116][117]. Drużyna Wyspiarzy ponownie awansowała do fazy play-off, gdzie już na półfinale Patrick Division zakończyła rozgrywki po przegranej rywalizacji 3:0 z Washington Capitals. 12 kwietnia 1986 roku w ostatnim meczu rywalizacji, przegranym 3:1, w 55. minucie Bossy zdobył gola, śrubując tym samym rekord zdobytych goli w fazie play-off w lidze NHL (83 gole)[118]. Bossy został także po raz piąty wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL oraz po raz trzeci zdobył Lady Byng Memorial Trophy[119][43].

Po sezonie 1985/1986 nowym trenerem drużyny Wyspiarzy został Terry Simpson. Podczas obozu przygotowawczego do sezonu 1986/1987 Bossy zaczął odczuwać bóle pleców, po czym po dwóch meczach, w których nie zdobył gola, nakazano mu 10-dniowy odpoczynek[120]. Po czterech meczach, w których nie grał, wrócił na taflę w świetnej formie, zdobywając 21 punktów (12 goli, 9 asyst) w 12 meczach[121]. Do Bożego Narodzenia miał na koncie 22 gole, jednak z powodu bólu pleców nie grał w wielu meczach i nie był już w swojej dotychczasowej formie, przechodził zabiegi chiropraktyczne i rozważał wzięcie urlopu w lutym 1987 roku[122]. 6 stycznia 1987 roku grając na linii z Gregiem Gilbertem i Bryanem Trottierem w wygranym 5:3 meczu u siebie z Minnesota North Stars zdobył dwa gole[123], po czym z powodu nasilającego się bólu pleców musiał opuścić 7 meczów, a lekarze nie byli w stanie postawić diagnozy[124]. Uważano, że to efekt nadmiernie obciążonych pleców podczas jazdy na łyżwach w sposób odciążający prawe kolano, które było zoperowane w wyniku złamania rzepki, gdy był dzieckiem[125][18].

Bossy został wybrany do składu drużyny NHL w dwumeczu z reprezentacją ZSRR tzw. Rendez-vous '87, który zastąpił Mecz Gwiazd NHL, jednak wycofał się z powodu problemów z plecami[126][127]. Bossy nadal miał nadzieję na zaliczenie 10. sezonu z co najmniej 50 golami, co w wyniku 32 goli do końca lutego 1987 roku było to możliwe[128], jednak pod koniec marca 1987 roku stało się jasne, że tego nie osiągnie, gdyż problemy z plecami stawały się coraz poważniejsze[125][129]. 13 marca 1987 roku w wygranym 7:6 po dogrywce meczu u siebie z New Jersey Devils, w 53. minucie z asysty Pata Flatleya i Bryana Trottiera zdobył gola na 5:6 (38. gola i ostatniego gola w sezonie 1986/1987, był wraz z Patem LaFontainem najlepszym strzelcem drużyny Wyspiarzy)[130][131][132]. Awansował z klubem do fazy play-off, w której zakończył rywalizację w finale Patrick Division, po przegranej rywalizacji 4:3 z Philadelphia Flyers (30 kwietnia 1987 roku Bossy w szóstym, wygranym 4:2 wyjazdowym meczu rywalizacji, Bossy zdobył w 3. minucie gola, otwierającego wynik meczu na 1:0. Był to 85. i zarazem ostatni gol Bossy’ego w fazie play-off).

Problemy zdrowotne i koniec kariery[edytuj | edytuj kod]

Po sezonie 1986/1987 Bossy planował wziąć udział w obozie treningowym w 1987 roku[133], jednak ból uniemożliwiał mu zginanie się w celu zawiązania własnych łyżew, w wyniku czego musiał przejść serię testów i prześwietleń pleców[134], po czym lekarze stwierdzili dwa uszkodzone dyski w dolnej części pleców i nie można ich naprawić chirurgicznie, w wyniku czego Bossy stracił cały sezon 1987/1988 na rzecz rekowalescencji[135], w trakcie której menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey zaproponował mu wymianę z Montreal Canadiens, by ten był bliżej domu, jednak Bossy tę propozycję odrzucił[136].

Latem 1988 właściciel i dyrektor generalny Los Angeles Kings: Bruce McNall i Rogie Vachon, po sprowadzeniu do swojego klubu Wayne’a Gretzky’ego zaproponowali Bossy’emu podpisanie kontraktu, jednak ten odrzucił ofertę twierdząc, że nie byłby w stanie spełnić ich oczekiwań, po czym w październiku 1988 roku oficjalnie ogłosił zakończenie kariery sportowej[137][138][139].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Mike Bossy w latach 1981–1984 wystąpił w reprezentacji Kanady na dwóch turniejach Canada Cup, w których rozegrał 15 meczów, w których zdobył 20 punktów (13 goli, 7 asyst) oraz spędził 4 minuty na ławce kar.

W Canada Cup 1981 drużyna Team Canada dotarła do finału, w którym 13 września 1981 roku na Montreal Forum w Montrealu przegrała z naszpikowaną gwiazdami reprezentacją ZSRR 8:1, natomiast w Canada Cup 1984 triumfowała w turnieju po wygranej rywalizacji z reprezentacją Szwecji (5:2, 6:5)[1].

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Pogrubioną czcionką oznaczono najlepszy wynik w lidze

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

Sezon Klub Liga Sezon zasadniczy Faza play-off
M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1972/1973 Kanada Laval National QMJHL 4 1 2 3 0 – – – – —
1973/1974 Kanada Laval National QMJHL 68 70 48 118 45 11 6 16 22 2
1974/1975 Kanada Laval National QMJHL 67 84 65 149 42 16 18 20 38 2
1975/1976 Kanada Laval National QMJHL 64 79 57 136 25 – – – – —
1976/1977 Kanada Laval National QMJHL 61 75 51 126 12 7 5 5 10 12
1977/1978 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 73 53 38 91 6 7 2 2 4 2
1978/1979 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 69 57 126 25 10 6 2 8 2
1979/1980 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 75 51 41 92 12 16 10 13 23 8
1980/1981 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 79 68 51 119 32 18 17 18 35 4
1981/1982 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 64 83 147 22 19 17 10 27 0
1982/1983 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 79 60 58 118 20 19 17 9 26 10
1983/1984 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 67 51 67 118 8 21 8 10 18 4
1984/1985 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 76 58 59 117 38 10 5 6 11 4
1985/1986 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 61 62 123 14 3 1 2 3 4
1986/1987 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 63 38 37 75 33 6 2 3 5 2
Łącznie w QMJHL 264 309 223 532 124 34 29 41 70 16
Łącznie w NHL 752 573 553 1126 210 129 85 75 160 38

[140]

Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

Rok Drużyna Turniej Miejsce M G A Pkt Min
1981  Kanada CC 7 8 3 11 2
1984  Kanada CC 8 5 4 9 2
Razem 15 13 7 20 4

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicze[edytuj | edytuj kod]

New York Islanders
Reprezentacyjne

Indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery[edytuj | edytuj kod]

Mike Bossy po zakończeniu kariery sportowej wrócił z rodziną do Laval w prowincji Quebec. Wkrótce wszedł w biznes ze swoim agentem Pierrem Lacroixem i dołączył do Titana, producenta kijów hokejowych, którego został wiceprezesem. Był również spikerem dla klubu ligi NHL Quebec Nordiques. Do 1992 roku, oprócz gry w golfa oraz wystąpień publicznych, był także reprezentantem firmy Karhu, byłej spółki macierzytej Titana oraz agencji ubezpieczonej CUMIS, w których zajmował stanowiska public relations[141].

3 marca 1992 roku koszulka z numerem 22, w którym Bossy grał w New York Islanders, została zastrzeżona przez władze klubu[141][142][143].

W 1993 roku rozpoczął pracę w francuskojęzycznej stacji radiowej CKOI-FM w Montrealu, w którym pracował do 1996 roku: najpierw do 1994 roku pracował przy porannej audycji pn. „Y'e trop d'bonne heure”, następnie przeszedł do audycji sportowych, a także miał skłonność do komiksów[144]. Następnie do 1999 roku zajmował się public relations dla Humpty Dumpty, natomiast w 2003 roku został dyrektorem sprzedaży w jednej z firm w prowincji Quebec[145]. Został wraz z Cassim Campbellem oraz Bobbym Orrem ambasadorem programu pn. Hockey Canada Chevrolet Safe & Fun Hockey[146].

W 1998 roku został sklasyfikowany na 20. miejscu na liście 100 największych hokeistów według magazynu The Hockey News[147].

Później przypomniał sobie, że przez ponad półtorej dekady nie mógł znaleźć pracy w NHL, trzykrotnie starał się o pracę w Montrealu Canadiens. Kiedy w 2002 roku trenerem New York Rangers został były kolega z New York Islanders, Bryan Trottier, Bossy był pewien zatrudnienia w klubie, jednak nie dostał takiej szansy, gdyż Bryan Trottier po kilku miesiącach został zwolniony z klubu[145].

13 października 2006 roku władze New York Islanders poinformowały o dołączeniu Bossy’ego do klubu, w którym współpracował z biurem głównym w zakresie rozwoju sponsorów i fanów[44].

We wrześniu 2014 roku dołączył do stacji MSG Networks jako analityk hokejowy[148], natomiast we wrześniu 2015 roku dołączył w roli komentatora do stacji TVA Sports, oficjalnego francuskojęzycznego nadawcy rozgrywek ligi NHL w Kanadzie. Pojawiał się w także nocnych programach stacji pt. Dave Morissette Live oraz TVA Sports at 5[149].

27 stycznia 2017 roku został wybrany do listy 100 najlepszych hokeistów NHL[3][150].

Mike Bossy w kulturze popularnej[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mike Bossy poznał swoją przyszłą żonę, Lucie Creamer w 1971 roku, gdy pracowała w barze w przekąskami na lodowisku, w którym grał. Para pobrała się 23 lipca 1977 roku oraz miała dwie córki: Josiane i Tanyę oraz dwie wnuczki: Alexe i Gabrielle[142][17][14][15].

Choroba i śmierć[edytuj | edytuj kod]

Mike Bossy 19 października 2021 roku poinformował o zdiagnozowaniu u niego raka płuc[155].

Zmarł 15 kwietnia 2022 roku w Rosemère[13][143][156][3][15][157][158]. Tydzień później, 22 kwietnia 2022 roku na tę samą chorobę zmarł inny utytułowany hokeista, Guy Lafleur (obaj pochodzili z prowincji Quebec oraz palili dużo papierosów w trakcie kariery sportowej)[159][160][161][162].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Highlights of Mike Bossy's career. The New York Islanders'... [data dostępu: 1986-01-03] (ang.)
  2. ↑ HOCKEY; Bossy and Potvin Honored [data dostępu: 1991-06-22] (ang.)
  3. ↑ a b c Legendarny Mike Bossy nie żyje [data dostępu: 2022-04-15]
  4. ↑ Most 50-Goal Seasons, Career (ang.)
  5. ↑ Most 50-Goal Seasons, Consecutive (ang.)
  6. ↑ Most 60-Goal Seasons, Career (ang.)
  7. ↑ Duhatschek notebook: Mike Bossy’s greatness explained by teammates and opponents [data dostępu: 2022-04-15] (ang.)
  8. ↑ Cam Neely and Mike Bossy are tied for the most power-play goals in a single NHL playoff run, with 9 scored (ang.)
  9. ↑ Forsberg, Preds aim to rub more salt in wound of infamous trade from Caps [data dostępu: 2017-02-25] (ang.)
  10. ↑ Franchise Leaders: The all-time goal leader for all 31 NHL teams [data dostępu: 2020-04-25] (ang.)
  11. ↑ A look at each franchise's top playoff snipers as Couture pursues Sharks post-season history [data dostępu: 2019-05-14] (ang.)
  12. ↑ a b c Islanders Sign Bossy To 3‐Year Contract [data dostępu: 1979-09-18] (ang.)
  13. ↑ a b New York Islanders legend Mike Bossy dies at 65 [data dostępu: 2022-04-15] (ang.)
  14. ↑ a b c d The Phantom Of The Rinks [data dostępu: 2020-04-29] (ang.)
  15. ↑ a b c d Bossy, Michael (ang.)
  16. ↑ a b An Islander From Montreal [data dostępu: 1984-04-29] (ang.)
  17. ↑ a b c Laval hockey icon Mike Bossy on the Islanders and TVA Sports [data dostępu: 2016-01-20] (ang.)
  18. ↑ a b c SCOUTING; Bossy's Back To Business [data dostępu: 1984-08-30] (ang.)
  19. ↑ Tournoi international pee-wee: Mike Bossy attire encore les foules [data dostępu: 2020-02-16] (ang.)
  20. ↑ a b c Valuable To Hockey [data dostępu: 1982-05-17] (ang.)
  21. ↑ a b QMJHL Top 50 | #6 – Mike Bossy [data dostępu: 2019-04-03] (ang.)
  22. ↑ a b This Man Is An Islander Unto Himself [data dostępu: 1979-01-22] (ang.)
  23. ↑ Retired Numbers (ang.)
  24. ↑ Buffalo sports' greatest what-ifs: What if Sabres had drafted Mike Bossy instead of Ric Seiling? [data dostępu: 2020-04-04] (ang.)
  25. ↑ a b c Maven's Memories: How Mike Bossy Fell To The Islanders [data dostępu: 2018-12-14] (ang.)
  26. ↑ Ken Dryden: Scotty: A Hockey Life Like No Other. McClelland & Stewart Public, 2019, s. 222–225. ISBN 978-0-7710-2751-2.
  27. ↑ Douglas Hunter: Champions: The Illustrated History of Hockey's Greatest Dynasties. Chicago: Triumph Books, 1997. ISBN 1-57243-213-6.
  28. ↑ a b Brian McFarlane: Real Stories from the Rink. Tundra Books. Tundra Books, 2002, s. 66-67. ISBN 978-0-88776-604-6.
  29. ↑ Parton Keese. Islanders' Hot Trio Grande. „The New York Times”, s. 63, 1977-12-06. 
  30. ↑ Three Islanders Unto Themselves [data dostępu: 1977-12-12] (ang.)
  31. ↑ Islanders Bow To Sabres, 3‐2, In Opener [data dostępu: 1977-10-14] (ang.)
  32. ↑ New York Islanders vs. Buffalo Sabres Box Score: October 13, 1977 (ang.)
  33. ↑ Mike Brophy: My First Goal: 50 players and the goal that marked the beginning of their NHL career. McClelland & Stewart, 2011, s. 242-246. ISBN 978-0-7710-1683-7.
  34. ↑ Bossy Gets 2 In Islander 6‐0 Victory [data dostępu: 1977-11-14] (ang.)
  35. ↑ Capitals DefeatedTrottier Excels [data dostępu: 1978-02-05] (ang.)
  36. ↑ Islanders Win [data dostępu: 1978-02-26] (ang.)
  37. ↑ People: Rookie with a record. „McLean's”, s. 46, 1993-04-05. 
  38. ↑ Shadowers, Snipers And Supersets [data dostępu: 1978-04-17] (ang.)
  39. ↑ Islanders Turn Back North Stars, 5‐2 [data dostępu: 1978-01-19] (ang.)
  40. ↑ 1978 NHL All-Star Game Rosters (ang.)
  41. ↑ 1978 NHL Quarter-Finals: NYI vs. TOR (ang.)
  42. ↑ maple Leafs. Beat Islanders 2-1, In Overtime to Capture Series [data dostępu: 1978-04-30] (ang.)
  43. ↑ a b c d e f g NHL All-Star Teams (ang.)
  44. ↑ a b Mike Bossy is back with the Islanders [data dostępu: 2006-10-13] (ang.)
  45. ↑ New York Islanders vs. Los Angeles Kings Box Score: February 19, 1979 (ang.)
  46. ↑ N.H.L. Stars Beat Russians, 4‐2 [data dostępu: 1979-02-09] (ang.)
  47. ↑ Islanders Win by 6‐2; 3 for Bossy in Opener [data dostępu: 1979-04-17] (ang.)
  48. ↑ Islanders Sweep, Gain Semifinal [data dostępu: 1979-04-23] (ang.)
  49. ↑ Murdoch, Greschner Get Goals [data dostępu: 1979-05-09] (ang.)
  50. ↑ Those Irresistible Rangers [data dostępu: 1979-05-10] (ang.)
  51. ↑ Alan Hahn: Birth of a Dynasty: The 1980 New York Islanders. Sports Publishing LLC, 2004. ISBN 978-1-58261-333-8.
  52. ↑ 1980 NHL All-Star Game Rosters (ang.)
  53. ↑ NHL All-Star Game Historical Summaries – 1980 (ang.)
  54. ↑ 1980 NHL Preliminary Round: LAK vs. NYI (ang.)
  55. ↑ Stanley Cup: playing through pain [data dostępu: 2009-08-06] (ang.)
  56. ↑ 1980 NHL Preliminary Round: BOS vs. NYI (ang.)
  57. ↑ 1980 NHL Semi-Finals: BUF vs. NYI (ang.)
  58. ↑ Putting the Hammer to the Old Bugaboo: Isles win in '80 [data dostępu: 1980-06-02] (ang.)
  59. ↑ 1980 NHL Semi-Finals: NYI vs. PHI (ang.)
  60. ↑ Restless Bossy Eyes Record [data dostępu: 1981-01-16] (ang.)
  61. ↑ Bossy Gets 50th to Equal Mark [data dostępu: 1981-01-25] (ang.)
  62. ↑ Bossy's Last-Chance Goals a Dramatic Ending to 50-Game Quest [data dostępu: 1981-01-26] (ang.)
  63. ↑ Raise One To The Islanders [data dostępU; 1982-03-01] (ang.)
  64. ↑ SPORTS OF THE TIMES; Bossy: Scorer With Touch of an Artiste [data dostępu: 1981-05-17] (ang.)
  65. ↑ 3 Islanders on AllStar Team [data dostępu: 1981-01-28] (ang.)
  66. ↑ 1981 NHL All-Star Game Rosters (ang.)
  67. ↑ Islanders Sweep Series; Rangers Beat Kings for 2–1 Lead [data dostępu: 1981-04-12] (ang.)
  68. ↑ 1981 NHL Preliminary Round: NYI vs. TOR (ang.)
  69. ↑ 1981 NHL Quarter-Finals: EDM vs. NYI (ang.)
  70. ↑ Islanders Excited Over All-New York Playoff Encounter [data dostępu: 1981-04-26] (ang.)
  71. ↑ 1981 NHL Semi-Finals: NYI vs. NYR (ang.)
  72. ↑ Islanders Capture Their 2d Straight Stanley Cup [data dostępu: 1981-05-22] (ang.)
  73. ↑ Bossy Signs 6-Year Pact [data dostępu: 1981-10-28] (ang.)
  74. ↑ Wales All-Stars Triumph on 2 Goals by Bossy, 4–2 [data dostępu: 1982-02-10] (ang.)
  75. ↑ 1982 NHL All-Star Game Rosters (ang.)
  76. ↑ Stefan Persson helped set up two goals that keyed... [data dostępu: 1982-04-08] (ang.)
  77. ↑ The Islanders Stick It To 'Em [data dostępu: 1982-05-24] (ang.)
  78. ↑ Rangers Again an Obstacle to Islanders' Quest for Cup [data dostępu: 1982-04-15] (ang.)
  79. ↑ Islanders Win, 5 to 3, Take 3–1 Lead Over Rangers [data dostępu: 1982-04-20] (ang.)
  80. ↑ Islanders Wary of Letdown [data dostępu: 1982-04-21] (ang.)
  81. ↑ 1982 NHL Patrick Division Finals: NYI vs. NYR (ang.)
  82. ↑ 1982 NHL Prince of Wales Conference Finals: NYI vs. QUE (ang.)
  83. ↑ How the Islanders dynasty survived an attempted Penguins-based coup, 35 years ago [data dostępu: 2017-04-24] (ang.)
  84. ↑ Islanders Sweep Canucks for 3d Stanley Cup in Row [data dostępu: 1982-05-17] (ang.)
  85. ↑ a b c Greatest Teams of All-Time: 1982–83 New York Islanders [data dostępu: 2014-01-01] (ang.)
  86. ↑ Players; Bossy Given a Special Honor [data dostępu: 1983-05-05] (ang.)
  87. ↑ N.H.L. Won't Relent on Blues Franchise [data dostępu: 1983-06-08] (ang.)
  88. ↑ 1983 NHL All-Star Game Rosters (ang.)
  89. ↑ Liam Maguire: Next Goal Wins!: The Ultimate NHL Historian's One-of-a-Kind Collection of Hockey Trivia. Random House of Canada, 2012, s. 24–25. ISBN 978-0-307-36341-1.
  90. ↑ May 17: Islanders win fourth consecutive Stanley Cup championship [data dostępu: 2020-05-17] (ang.)
  91. ↑ Bossy and Morrow Out [data dostępu: 1983-10-13] (ang.)
  92. ↑ Islanders Regain Confidence [data dostępu: 1983-11-07] (ang.)
  93. ↑ Flames Defeat Islanders [data dostępu: 1983-12-02] (ang.)
  94. ↑ Bruins Shut Out Islanders [data dostępu: 1984-01-17] (ang.)
  95. ↑ Islanders Defeat Rangers by 4–2 [data dostępu: 1984-01-15] (ang.)
  96. ↑ New York Rangers vs. New York Islanders Box Score: January 14, 1984 (ang.)
  97. ↑ Islanders Romp by 9–1 [data dostępu: 1984-01-19] (ang.)
  98. ↑ Bossy Injured in Tough Defeat [data dostępu: 1984-01-30] (ang.)
  99. ↑ A roundup of the week March 26 – April 1 [data dostępu: 1984-04-09] (ang.)
  100. ↑ SCOUTING; Puck in Space [data dostępu: 1984-08-29] (ang.)
  101. ↑ Islander Legend Still Growing... [data dostępu: 1984-05-07] (ang.)
  102. ↑ Injuries and Time Halt Islanders [data dostępu: 1984-05-21] (ang.)
  103. ↑ The Oilers Were The Spoilers [data dostępu: 1984-05-28] (ang.)
  104. ↑ Islanders Lose, 5–4; Bossy Streak Ends [data dostępu: 1984-11-04] (ang.)
  105. ↑ Bossy: Not Afraid to Succeed [data dostępu: 1984-12-03] (ang.)
  106. ↑ They're Old But Not Toothless [data dostępu: 1985-01-21] (ang.)
  107. ↑ Bossy, Brent Sutter, Tonelli on All-Stars [data dostępu: 1985-01-30] (ang.)
  108. ↑ 1985 NHL All-Star Game Rosters (ang.)
  109. ↑ Islanders Gain Tie on Goal by Tonelli [data dostępu: 1985-04-07] (ang.)
  110. ↑ Bossy Gets 500th, Rallies Islanders [data dostępu: 1986-01-03] (ang.)
  111. ↑ New York Islanders vs. Washington Capitals Box Score: January 24, 1986 (ang.)
  112. ↑ Islanders Regroup in Time to Win [data dostępu: 1986-01-25] (ang.)
  113. ↑ Resch Traded; Tonelli Joins Flames, Faces Islanders [data dostępu: 1986-03-12] (ang.)
  114. ↑ Devils End Season with 9–7 Victory [data dostępu: 1986-04-06] (ang.)
  115. ↑ New York Islanders vs. New Jersey Devils Box Score: April 6, 1986 (ang.)
  116. ↑ Plays; Trottier's Finishing Touch [data dostępu: 1986-02-05] (ang.)
  117. ↑ 1986 NHL All-Star Game Rosters (ang.)
  118. ↑ Rangers Take 2–1 Series Lead; Islanders Eliminated; Capitals Win, 3–1, for Sweep [data dostępu: 1986-04-13] (ang.)
  119. ↑ SPORTS PEOPLE; It's Gretzky Again [data dostępu: 1986-06-11] (ang.)
  120. ↑ Islanders' Bossy Out For 10 Days [data dostępu: 1986-10-16] (ang.)
  121. ↑ Islanders' Bossy Took Just 10 Short Seasons to Speed Past Rocket [data dostępu: 1986-11-21] (ang.)
  122. ↑ Islanders Defeat Penguins [data dostępu: 1986-12-24] (ang.)
  123. ↑ Islanders Revive to End Slide [data dostępu: 1987-01-07] (ang.)
  124. ↑ SPORTS PEOPLE; Depleted Islanders [data dostępu: 1987-01-30] (ang.)
  125. ↑ a b Future at Risk, Bossy Battles Pain [data dostępu: 1987-02-04] (ang.)
  126. ↑ SPORTS PEOPLE; Sandstrom an All-Star [data dostępu: 1987-01-27] (ang.)
  127. ↑ Pro Hockey; Bossy Out of All-Star Games [data dostępu: 1987-02-09] (ang.)
  128. ↑ Islanders Push Penguins Around [data dostępu: 1987-02-27] (ang.)
  129. ↑ Bossy's Stoicism Is Showing Cracks [data dostępu: 1987-03-24] (ang.)
  130. ↑ New Jersey Devils vs. New York Islanders Box Score: March 14, 1987 (ang.)
  131. ↑ Hockey; down by 4, Islanders Rally [data dostępu: 1987-03-15] (ang.)
  132. ↑ N.H.L.; Islanders Suffering an Identity Crisis [data dostępu: 1987-04-06] (ang.)
  133. ↑ SCOUTING; Bossy Puts Pain, Olympics Aside [data dostępu: 1987-07-24] (ang.)
  134. ↑ Players; Bossy Can't Bear to Watch [data dostępu: 1987-09-12] (ang.)
  135. ↑ Bossy to Miss Entire Season [data dostępu: 1987-10-06] (ang.)
  136. ↑ Sports Talk: Guy Lafleur and Mike Bossy — two of the greatest of my generation [data dostępu: 2022-05-02] (ang.)
  137. ↑ Bossy's Retirement Is Expected Today [data dostępu: 1988-10-24] (ang.)
  138. ↑ Bossy's Desire to Play Defeated by Pain [data dostępu: 1988-10-25] (ang.)
  139. ↑ Islanders great Mike Bossy reveals he almost teamed up with Wayne Gretzky [data dostępu: 2019-09-28] (ang.)
  140. ↑ Mike Bossy w bazie NHL (ang.)
  141. ↑ a b George Vecsey. Sports of The Times; Bossy Left His Numbers Behind Him. „The New York Times”, 1992-03-04. 
  142. ↑ a b Bossy Gets a Hero’s Ovation : Hockey: The Islanders retire his number, and attendance swells for a night to tribute Hall of Famer [data dostępu: 1992-03-05] (ang.)
  143. ↑ a b Mike Bossy, New York Islanders Legend and 4-time Stanley Cup Champion, Dies at 65 [data dostępu: 2022-04-15] (ang.)
  144. ↑ Mike Bossy, Islanders Sharpshooter May 14, 1984 [data dostępu: 1999-10-04] (ang.)
  145. ↑ a b Ignored by the NHL, he decided no man is an Islander forever -- and got into snack foods (ang.)
  146. ↑ Hockey dream comes true for Sabres player [data dostępu: 2008-10-02] (ang.)
  147. ↑ The Top 100 NHL players of all-time, throwback style [data dostępu: 2015-04-02] (ang.)
  148. ↑ Hall of Famer Mike Bossy Joins MSG Networks As Hockey Analyst [data dostępu: 2015-08-03] (ang.)
  149. ↑ Laval hockey icon Mike Bossy on the Islanders and TVA Sports [data dostępu: 2016-01-20] (ang.)
  150. ↑ 100 Greatest NHL Players (ang.)
  151. ↑ Mike Bossy The Scoring Machine (ang.)
  152. ↑ The story behind famous Canadian music video "Tears Are Not Enough" featuring NHL players – including Wayne Gretzky and a more-than-just-happy-to-be-there Mike Bossy [data dostępu: 2013-12-17] (ang.)
  153. ↑ The NHL : Hockey Stars, Rock Stars Team Up [data dostępu: 1985-02-13] (ang.)
  154. ↑ Iri Cermak: The Cinema of Hockey: Four Decades of the Game on Screen. McFarland Public, 2017, s. 140. ISBN 978-1-4766-6625-9.
  155. ↑ Islanders legend Mike Bossy reveals lung cancer battle [data dostępu: 2021-10-19] (ang.)
  156. ↑ Islanders legend Mike Bossy dies of cancer at 65 [data dostępu: 2022-04-15] (ang.)
  157. ↑ Bossy's historic 50-in-50 chase for Islanders thrilled Canadiens' Richard [data dostępu: 2022-04-15] (ang.)
  158. ↑ Mike Bossy, New York Islanders great, four-time Stanley Cup champion, dies at 65 [data dostępu: 2022-04-15] (ang.)
  159. ↑ Mike Bossy and Guy Lafleur, Linked Forever On and Off the Ice [data dostępu: 2022-04-15] (ang.)
  160. ↑ Guy Lafleur pays a beautiful and heartfelt tribute to Mike Bossy [data dostępu: 2022-04-16] (ang.)
  161. ↑ Guy Lafleur leaves indelible legacy behind, will be remembered forever [data dostępu: 2022-04-22] (ang.)
  162. ↑ Guy Lafleur s’éteint à 70 ans [data dostępu: 2022-04-22] (fr.)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mike_Bossy&oldid=73416975”