Al Arbour

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Al Arbour
Ilustracja
Al Arbour (1977)
Pełne imię i nazwisko

Alger Joseph Arbour

Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1932
Greater Sudbury

Data i miejsce śmierci

28 sierpnia 2015
Sarasota

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

183 cm

Pozycja

obrońca

Uchwyt

lewy

Kariera juniorska
Lata Klub
1949–1953 Windsor Spitfires
1949–1950 → Detroit Hettche
1952 → Washington Lions
Draft

NHL 1967, numer: 30 (5 runda)
St. Louis Blues

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1953 → Edmonton Flyers 23 (0)
1953–1954 Sherbrooke Saints 21 (1)
1954–1958 Detroit Red Wings 162 (2)
1954–1955 → Edmonton Flyers 41 (3)
1954–1955 → Quebec Aces 24 (4)
1955–1956 → Edmonton Flyers 73 (5)
1956–1957 → Edmonton Flyers 24 (2)
1958–1961 Chicago Blackhawks 197 (7)
1961–1965 Toronto Maple Leafs 76 (2)
1962–1963 → Rochester Americans 65 (6)
1963–1965 → Rochester Americans 143 (5)
1965–1967 Rochester Americans 155 (5)
1967–1971 St. Louis Blues 277 (2)
W sumie: 1281 (44)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1967 Iowa Hawkeyes
1970–1971 St. Louis Blues (grający trener)
1971–1972 St. Louis Blues
1973–1986 New York Islanders
1988–1994 New York Islanders
2007 New York Islanders (tymczasowy)

Al Arbour, właśc. Alger Joseph Arbour (ur. 1 listopada 1932 w Greater Sudbury, zm. 28 sierpnia 2015 w Sarasocie) – kanadyjski hokeista grający na pozycji obrońcy, trener, działacz hokejowy.

Jeden z najbardziej utytułowanych ludzi w historii hokeja na lodzie. Reprezentował barwy: Windsor Spitfires, Detroit Hettche, Washington Lions, czterokrotnie Edmonton Flyers (dwukrotny zdobywca Lester Patrick Cup), Sherbrooke Saints, Detroit Red Wings (zdobywca Pucharu Stanleya), Quebec Aces, Chicago Blackhawks (zdobywca Pucharu Stanleya), Toronto Maple Leafs (dwukrotny zdobywca Pucharu Stanleya[1][2]), trzykrotnie Rochester Americans (dwukrotny zdobywca Pucharu Caldera[3]) oraz St. Louis Blues. Jest wraz z wieloletnim klubowym kolegą, Edem Litzenbergerem, jednym z 11 zawodników, którzy zdobyli dwukrotnie z rzędu Puchar Stanleya z dwoma różnymi klubami[4], a także jednym z 11 zawodników, którzy zdobyli Puchar Stanleya z trzema różnymi klubami[5]. Był jednym z niewielu zawodników grających w okularach, a także z ostatnich zawodników grających w nich w lidze NHL[6][7][8]. Arbour był także znany z tego, iż kładł się przed bramkarzem w celu blokowania strzałów zawodników drużyn przeciwnych na bramkę swoim ciałem.

Jako trener dwukrotnie prowadził St. Louis Blues oraz trzykrotnie New York Islanders (czterokrotny zdobywca Pucharu Stanleya[9]). Zajmuje 6. miejsce względem liczby prowadzonych meczów w roli trenera (1607 meczów): za Scottym Bowmanem, Barrym Trotzem, Joelem Quenneville’em, Paulem Maurice’em oraz Lindym Ruffem, a także 5. miejsce względem liczby wygranych meczów w roli trenera (782 wygrane mecze): za Scottym Bowmanem, Joelem Quenneville’em, Barrym Trotzem i Kenem Hitchcockiem[10].

Był także nagradzany indywidualnie: zdobywca Jack Adams Award[9], członek Hockey Hall of Fame (1996), członek Galerii Sław New York Islanders (1997) oraz członek Nassau County Sports Hall of Fame (2000).

Jako działacz był w latach 1986–1988 wiceprezesem ds. rozwoju zawodników w New York Islanders[9].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Al Arbour w barwach Detroit Red Wings, 1957 rok

Al Arbour karierę sportową rozpoczął w 1949 roku w występującym w lidze OHA-Jr. Windsor Spitfires, w którym grał do 1953 roku, grając równocześnie na wypożyczeniach w: występującym w lidze IHL Detroit Hettche (1949–1950), występującym w lidze EAHL Washington Lions (1952) oraz w występującym w lidze WHL Edmonton Flyers (1953 – zdobywca Lester Patrick Cup 1953). Następnie w sezonie 1953/1954 był zawodnikiem w występującym w lidze QHL Sherbrooke Saints, po czym jeszcze w tym samym sezonie został zawodnikiem występującego w lidze NHL Detroit Red Wings[11], z którym zdobył pierwszy w swojej karierze Puchar Stanleya, po wygranej rywalizacji 4:3 z Montreal Canadiens. Jednak z powodu zbyt silnej wówczas konkurencji z drużynie Czerwonych Skrzydeł, grał na wypożyczeniach: trzykrotnie w występującym w lidze WHL Edmonton Flyers (1954–1955, 1955–1956, 1956–1957 – zdobywca Lester Patrick Cup 1955) oraz w występującym w lidze QHL Quebec Aces (1954–1955), aż w sezonie 1957/1958 stał się podstawowym zawodnikiem drużyny Czerwonych Skrzydeł.

Po sezonie 1957/1958 został zawodnikiem Chicago Black Hawks, z którym w sezonie 1960/1961 zdobył swój drugi w karierze Puchar Stanleya, po wygranej rywalizacji 4:2 w finale ze swoim byłym klubem, Detroit Red Wings. Po sezonie 1960/1961, w latach 1961–1966 reprezentował barwy Toronto Maple Leafs, z którym dwukrotnie zdobył Puchar Stanleya (1962, 1964), a także grał na trzykrotnie najpierw na wypożyczeniu, a od sezonu 1966/1967, na zasadzie wolnego transferu, w występującym w lidze AHL Rochester Americans, z którym dwukrotnie zdobył Puchar Caldera (1965, 1966).

6 czerwca 1967 roku został wybrany przez władze klubu ligi NHL, St. Louis Blues, w 5 rundzie draftu NHL z numerem 30. Wkrótce został pierwszym w historii klubu kapitanem[7], z którym trzykrotnie dotarł do finału Pucharu Stanleya (1968, 1969, 1970), które wszystkie drużyna Niebieskich przegrała 0:4 kolejno: dwukrotnie z Montreal Canadiens oraz z Boston Bruins. Po sezonie 1970/1971 Arbour zakończył karierę sportową.

Łącznie w lidze OHA-Jr., w fazie zasadniczej rozegrał 145 meczów, w których zdobył 40 punktów (17 goli, 23 asysty) oraz spędził 205 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 1 mecz, w lidze IHL, w fazie zasadniczej rozegrał 33 mecze, w których zdobył 22 punkty (14 goli, 8 asyst) oraz spędził 10 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 3 mecze, w których spędził 4 minuty na ławce kar, w lidze EAHL, w fazie zasadniczej rozegrał 4 mecze, w których zdobył 2 punkty (2 asysty), w lidze WHL, w fazie zasadniczej rozegrał 143 mecze, w których zdobył 37 punktów (10 goli, 27 asyst) oraz spędził 174 minuty na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 18 meczów, w których zdobył 5 punktów (5 asyst) oraz spędził 14 minut na ławce kar, w lidze QHL, w fazie zasadniczej rozegrał 39 meczów, w których zdobył 13 punktów (5 goli, 8 asyst) oraz spędził 79 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 6 meczów, w których spędził 4 minuty na ławce kar, w lidze NHL, w fazie zasadniczej rozegrał 626 meczów, w których zdobył 70 punktów (12 goli, 58 asyst) oraz spędził 617 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 86 meczów, w których zdobył 9 punktów (1 gol, 8 asyst) oraz spędził 92 minuty na ławce kar, natomiast w lidze AHL, w fazie zasadniczej rozegrał 324 mecze, w których zdobył 101 punktów (15 goli, 86 asyst) oraz spędził 381 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 39 meczów, w których zdobył 7 punktów (1 gol, 6 asyst) oraz spędził 42 minuty na ławce kar.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]

Al Albour jeszcze w trakcie kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. W 1967 roku został trenerem uniwersyteckiej drużyny hokejowej z University of Iowa w Iowa City, Iowa Hawkeyes, w którym zaliczył rekord 50% wygranych meczów. W 1970 roku zastąpił Scotty’ego Bowmana na stanowisku trenera swojego klubu, St. Louis Blues, zostając tym samym grającym trenerem drużyny Niebieskich[9]. Jednak jeszcze w trakcie sezonu 1970/1971 został zastąpiony przez Scotty’ego Bowmana. Po sezonie 1970/1971 ponownie został trenerem drużyny Niebieskich, zastępując na tym stanowisku Billa McCreary’ego, jednak 1972 roku został zwolniony z powodu słabego początku sezonu 1972/1973 (2 zwycięstwa, 5 remisów, 6 porażek) oraz zastąpiony przez Jeana-Guya Talbota.

New York Islanders (1973–1986)[edytuj | edytuj kod]

Po sezonie 1972/1973 menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey powołał Arboura na stanowisko trenera drużyny Wyspiarzy. W sezonie 1973/1974 roku klub pod wodzą Arboura ponownie zajął ostatnie 8. miejsce w Dywizji Wschodniej, jednak w porównaniu z sezonem 1972/1973 klub stracił 182 goli (100 goli mniej) oraz zdobył 56 punktów (30 punktów więcej). Wkrótce obrońca lokalnego rywala drużyny Wyspiarzy – New York Rangers, Brad Park, po tym jak Wyspiarze w sezonie 1973/1974 po raz pierwszy wygrał mecze z klubami z innych miast, stwierdził: „Mają system. Wyglądają jak drużyna hokejowa”[12].

W sezonie 1974/1975 drużyna Wyspiarzy z 88 punktami zajęła 3. miejsce w Dywizji Patrick, dzięki czemu po raz pierwszy w swojej historii awansowała do fazy play-off ligi NHL. W pierwszej rundzie wygrała rywalizację 2:1 (3:2, 3:8, 4:3 p.d.) z New York Rangers, w ćwierćfinale wygrała rywalizację 4:3 (4:5, 1:3, 4:6, 3:1, 4:2, 4:1, 1:0) z Pittsburgh Penguins (po raz drugi w historii sportu, po raz pierwszy od 1942 roku, drużyna wygrywa rywalizację w fazie play-off, przy stanie przegranej 3:0)[12]. W półfinale przegrała rywalizację 4:3 (0:4, 4:5 p.d., 0:1, 4:3 p.d., 5:1, 2:1, 1:4) z obrońcą i późniejszym zdobywcą Pucharu Stanleya, Philadelphią Flyers, kończąc tym samym sezon 1974/1975[12].

Po dwóch przegranych rywalizacjach w półfinałach z Montrealem Canadiens w sezonie 1975/1976 (1:4) oraz w sezonie 1976/1977 (2:4), oraz w ćwierćfinale z Toronto Maple Leafs (3:4 – zwycięski gol Lanny’ego McDonalda w 4. minucie dogrywki, w 7. meczu) w sezonie 1977/1978, w sezonie 1978/1979 drużyna Wyspiarzy udanie zaliczyła fazę zasadniczą (1. miejsce w Dywizji Patrick z 116 punktami), w ćwierćfinale wygrała rywalizację 4:0 z Chicago Blackhawks, jednak w półfinale przegrała rywalizację 4:2 z lokalnym rywalem, New York Rangers[12], kończąc tym samym sezon 1978/1979, natomiast Arbour otrzymał nagrodę Jack Adams Award, przeznaczoną dla najlepszego trenera sezonu w lidze NHL[9].

W sezonie 1979/1980, drużyna Wyspiarzy zajęła 2. miejsce w Dywizji Patrick z 91 punktami, a po przybyciu do drużyny Wyspiarzy Butcha Goringa, w 12 ostatnich meczach, nie przegrała żadnego z nich, natomiast 24 maja 1980 roku, po wygraniu 5:4 po dogrywce z Pliladelphią Flyers oraz wygraniu rywalizacji 4:2 (4:3 p.d., 3:8, 6:2, 5:2, 3:6, 5:4 p.d.), w finale Pucharu Stanleya, drużyna Wyspiarzy po raz pierwszy w swojej historii zdobyła te trofeum[12]. Później drużyna Wyspiarzy jeszcze trzykrotnie z rzędu zdobyła Puchar Stanleya (1981, 1982, 1983), natomiast w sezonie 1983/1984 została zdetronizowana, po przegranej rywalizacji 4:1 w finale z Edmonton Oilers, z Wayne’em Gretzkym na czele, przerywając tym samym rekord 19 wygranych rywalizacji w fazie play-off (rekord lig NBA, NFL, NHL oraz MLB). Od tego momentu żadna drużyna z lig NBA, NFL, NHL oraz MLB nie zdobyła mistrzostwa czterokrotnie z rzędu (najbliżej powtórzenia tego wyczynu była drużyna baseballowa ligi MLB, New York Yankees w sezonie 2001, jednak przegrała rywalizację 4:3 w finale World Series 2001 z Arizoną Diamondbacks).

Po sezonie 1985/1986 Arboura odszedł z funkcji trenera drużyny Wyspiarzy (jego następcą został Terry Simpson), przyjmując funkcję wiceprezesa ds. rozwoju zawodników w New York Islanders, którym był do 1988 roku[9].

New York Islanders (1988–1994)[edytuj | edytuj kod]

Po nieudanym początku sezonu 1988/1989, menedżer generalny New York Islanders, Bill Torrey zwolnił Terry’ego Simpsona, czym samym Arbour ponownie został trenerem drużyny Wyspiarzy, jednak nie był w stanie już nawiązać do czasów z początku lat 80. (większość zawodników z tego okresu już nie grała w klubie), zajmując ostatnie, 6. miejsce w Dywizji Patrick, nie awansując tym samym po raz pierwszy od 1975 roku do fazy play-off ligi NHL. W sezonie 1989/1990, drużyna Wyspiarzy w półfinale Dywizji przegrała rywalizację 4:1 (4:1, 4:3 p.d., 1:2 p.d., 1:4, 5:2) z lokalnym rywalem, New York Rangers, natomiast w sezonach 1990/1991 oraz 1991/1992 nie awansowała do fazy play-off ligi NHL. W sezonie 1992/1993 przegrała w finale Konferencji Księcia Walii rywalizację 4:1 z późniejszym zdobywcą Pucharu Stanleya, Montrealem Canadiens (w półfinale Dywizji z Washington Capitals, gwiazda drużyny Wyspiarzy, Pierre Turgeon, został poważnie kontuzjowany po uderzeniu zawodnika drużyny przeciwnej, Dale’a Huntera, w wyniku czego potrzebne były zmiany na rywalizację w finale Dywizji z faworyzowanym Pittsburgh Penguins, której ówczesną gwiazdą był Mario Lemieux, jednak drużyna Wyspiarzy wygrała rywalizację 4:3 (3:2, 0:3, 1:3, 6:5, 3:6, 7:5, 4:3 p.d.))[12]. W sezonie 1993/1994 przegrali rywalizację 4:0 (6:0, 6:0, 5:1, 5:2) z późniejszym zdobywcą Pucharu Stanleya, New York Rangers, po czym Arbour przeszedł na emeryturę.

Za swoje osiągnięcia w 1996 roku został włączony do Hockey Hall of Fame, 25 stycznia 1997 roku do Galerii Sław New York Islanders[6][13], natomiast w 2000 roku do Nassau County Sports Hall of Fame.

Powrót z emerytury[edytuj | edytuj kod]

3 listopada 2007 roku, Al Arbour w wieku 75 lat, wróćił na ławkę trenerską New York Islanders na mecz domowy z Pittsburgh Penguins, by zastąpić w jednym meczu ówczesnego trenera drużyny Wyspiarzy, Teda Nolana, prowadząc tym samym swój 1500. mecz w fazie zasadniczej w drużynie Wyspiarzy oraz będąc tym samym najstarszym trenerem w historii ligi NHL[8][6]. Mecz zakończył się wygraną drużyny Wyspiarzy 3:2, Arbiur tym samym odniósł 739. zwycięstwo w fazie zasadniczej jako trener drużyny Wyspiarzy[14].

Łącznie w lidze NHL, w fazie zasadniczej prowadził 1607 meczów (782 zwycięstwa, 248 remisów, 577 porażek), natomiast w fazie play-off prowadził 201 meczów (118 zwycięstw, 83 porażki).

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

Sezon Klub Liga Sezon zasadniczy Faza play-off
M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1949/1950 Kanada Windsor Spitfires OHA-Jr. 3 0 0 0 0 1 0 0 0 0
1949/1950 Stany Zjednoczone Detroit Hettche IHL 33 14 8 22 10 3 0 0 0 4
1950/1951 Kanada Windsor Spitfires OHA-Jr. 31 5 4 9 27 — — — — —
1951/1952 Kanada Windsor Spitfires OHA-Jr. 55 7 12 19 86 — — — — —
1952/1953 Kanada Windsor Spitfires OHA-Jr. 56 5 7 12 92 — — — — —
1952/1953 Stany Zjednoczone Washington Lions EAHL 4 0 2 2 0 — — — — —
1952/1953 Kanada Edmonton Flyers WHL 8 0 1 1 2 15 0 5 5 10
1953/1954 Kanada Sherbrooke Saints QHL 19 1 3 4 24 2 0 0 0 2
1953/1954 Stany Zjednoczone Detroit Red Wings NHL 36 0 1 1 18 — — — — —
1954/1955 Kanada Edmonton Flyers WHL 41 3 9 12 39 — — — — —
1954/1955 Kanada Quebec Aces QHL 20 4 5 9 55 4 0 0 0 2
1955/1956 Kanada Edmonton Flyers WHL 70 5 14 19 109 3 0 0 0 4
1955/1956 Stany Zjednoczone Detroit Red Wings NHL — — — — — 4 0 1 1 0
1956/1957 Stany Zjednoczone Detroit Red Wings NHL 44 1 6 7 38 5 0 0 0 6
1956/1957 Kanada Edmonton Flyers WHL 24 2 3 5 24 — — — — —
1957/1958 Stany Zjednoczone Detroit Red Wings NHL 69 1 6 7 104 4 0 1 1 4
1958/1959 Stany Zjednoczone Chicago Black Hawks NHL 70 2 10 12 86 6 1 2 3 26
1959/1960 Stany Zjednoczone Chicago Black Hawks NHL 57 1 5 6 66 4 0 0 0 4
1960/1961 Stany Zjednoczone Chicago Black Hawks NHL 53 3 2 5 40 7 0 0 0 2
1961/1962 Kanada Toronto Maple Leafs NHL 52 1 5 6 68 8 0 0 0 6
1962/1963 Kanada Toronto Maple Leafs NHL 4 1 0 1 4 — — — — —
1962/1963 Stany Zjednoczone Rochester Americans AHL 63 6 21 27 97 2 0 2 2 2
1963/1964 Kanada Toronto Maple Leafs NHL 6 0 1 1 0 1 0 0 0 0
1963/1964 Stany Zjednoczone Rochester Americans AHL 60 3 19 22 62 2 1 0 1 0
1964/1965 Stany Zjednoczone Rochester Americans AHL 71 1 16 17 88 10 0 1 1 16
1964/1965 Kanada Toronto Maple Leafs NHL — — — — — 1 0 0 0 2
1965/1966 Kanada Toronto Maple Leafs NHL 4 0 1 1 2 — — — — —
1965/1966 Stany Zjednoczone Rochester Americans AHL 59 2 11 13 86 12 0 2 2 8
1966/1967 Stany Zjednoczone Rochester Americans AHL 71 3 19 22 48 13 0 1 1 16
1967/1968 Stany Zjednoczone St. Louis Blues NHL 74 1 10 11 50 14 0 3 3 10
1968/1969 Stany Zjednoczone St. Louis Blues NHL 67 1 6 7 50 12 0 0 0 10
1969/1970 Stany Zjednoczone St. Louis Blues NHL 68 0 3 3 85 14 0 1 1 16
1970/1971 Stany Zjednoczone St. Louis Blues NHL 22 0 2 2 6 6 0 0 0 6
Łącznie w OHA-Jr. 145 17 23 40 205 1 0 0 0 0
Łącznie w IHL 33 14 8 22 10 3 0 0 0 4
Łącznie w EAHL 4 0 2 2 0 — — — — —
Łącznie w WHL 143 10 27 37 174 18 0 5 5 14
Łącznie w QHL 39 5 8 13 79 6 0 0 0 4
Łącznie w NHL 626 12 58 70 617 86 1 8 9 92
Łącznie w AHL 324 15 86 101 381 39 1 6 7 42

Trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Sezon Klub Liga Faza zasadnicza Faza play-off
M Z R P Pkt Miejsce M Z P Z% Wynik
1970/1971 Stany Zjednoczone St. Louis Blues NHL 50 21 14 15 56 2. miejsce, Dywizja Zachodnia 6 2 4 33.33 Ćwierćfinał (przegrana z Minnesota North Stars)
1971/1972 Stany Zjednoczone St. Louis Blues NHL 44 19 6 19 44 3. miejsce, Dywizja Zachodnia 11 4 7 36.36 Półfinał (przegrana z Boston Bruins)
1972/1973 Stany Zjednoczone St. Louis Blues NHL 13 2 5 6 (9) (Zwolniony) —
1973/1974 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 78 19 18 41 56 8. miejsce, Dywizja Wschodnia Nie zakwalifikował się
1974/1975 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 33 22 25 88 3. miejsce, Dywizja Patrick 15 7 8 46.67 Półfinał (przegrana z Philadelphia Flyers)
1975/1976 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 42 17 21 101 2. miejsce, Dywizja Patrick 13 7 6 53.85 Półfinał (przegrana z Montreal Canadiens)
1976/1977 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 47 12 21 106 2. miejsce, Dywizja Patrick 12 8 4 66.67 Półfinał (przegrana z Montreal Canadiens)
1977/1978 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 48 15 17 111 1. miejsce, Dywizja Patrick 7 3 4 42.86 Ćwierćfinał (przegrana z Toronto Maple Leafs)
1978/1979 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 51 14 15 116 1. miejsce, Dywizja Patrick 15 9 6 60 Półfinał (przegrana z New York Rangers)
1979/1980 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 39 13 28 91 2. miejsce, Dywizja Patrick 21 15 6 71.43 Puchar Stanleya (wygrana z Philadelphia Flyers)
1980/1981 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 48 14 18 110 1. miejsce, Dywizja Patrick 18 15 3 83.33 Puchar Stanleya (wygrana z Minnesota North Stars)
1981/1982 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 54 10 16 118 1. miejsce, Dywizja Patrick 19 15 4 78.95 Puchar Stanleya (wygrana z Vancouver Canucks)
1982/1983 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 42 12 26 96 2. miejsce, Dywizja Patrick 20 15 5 75 Puchar Stanleya (wygrana z Edmonton Oilers)
1983/1984 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 50 4 26 104 1. miejsce, Dywizja Patrick 21 12 9 57.14 Finał Pucharu Stanleya (przegrana z Edmonton Oilers)
1984/1985 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 40 6 34 86 3. miejsce, Dywizja Patrick 10 4 6 40 Finał Dywizji (przegrana z Philadelphia Flyers)
1985/1986 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 39 12 29 90 3. miejsce, Dywizja Patrick 3 0 3 0 Półfinał Dywizji (przegrana z Washington Capitals)
1988/1989 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 53 21 3 29 45 6. miejsce, Dywizja Patrick Nie zakwalifikował się
1989/1990 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 31 11 38 73 4. miejsce, Dywizja Patrick 5 1 4 20 Półfinał Dywizji (przegrana z New York Rangers)
1990/1991 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 25 10 45 60 6. miejsce, Dywizja Patrick Nie zakwalifikował się
1991/1992 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 80 34 11 35 79 5. miejsce, Dywizja Patrick Nie zakwalifikował się
1992/1993 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 84 40 7 37 87 3. miejsce, Dywizja Patrick 18 9 9 50 Finał Konferencji (przegrana z Montreal Canadiens)
1993/1994 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 84 36 12 36 84 4. miejsce, Dywizja Atlantycka 4 0 4 0 Ćwierćfinał Konferencji (przegrana z New York Rangers)
2007/2008 Stany Zjednoczone New York Islanders NHL 1 1 0 0 2 — —
Łącznie w NHL 1607 782 248 577 1812 218 126 92 57.8

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicze[edytuj | edytuj kod]

Edmonton Flyers
Detroit Red Wings
Chicago Blackhawks
Toronto Maple Leafs
Rochester Americans
St. Louis Blues

Trenerskie[edytuj | edytuj kod]

New York Islanders

Indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Al Arbour miał żonę Claire i czwórkę dzieci[6], z którymi mieszkał w Longboat Key, stanie Floryda, ponadto wraz z żoną utrzymywał letni domek w Greater Sudbury. W 2015 roku leczył chorobę Parkinsona oraz demencję w Sarasocie, stanie Floryda[15], po czym ostatecznie trafił do tamtejszego hospicjum[15], w którym zmarł 28 sierpnia 2015 roku[16][7][17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Donald Diamond: The Official National Hockey League Stanley Cup Centennial Book. Buffalo: Firefly Books, 1992, s. 266. ISBN 1-895565-15-4.
  2. ↑ Legendary coach Al Arbour welcomes fan notes in battle with dementia. thehockeynews.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-31)]. [data dostępu: 2015-01-30] (ang.).
  3. ↑ Greg Oliver: Written in Blue and White: The Toronto Maple Leafs Contracts and Historical Documents from the Collection of Allan Stitt. ECW Press, 2014, s. 118. ISBN 978-1770412156.
  4. ↑ 2015 Stanley Cup Playoffs. nhl.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-16)]. (ang.).
  5. ↑ Players on Stanley-Cup Winning Teams (ang.).
  6. ↑ a b c d Al Arbour: The Man Behind the Glass [data dostępu: 2007-11-03] (ang.).
  7. ↑ a b c Al Arbour dies; was Blues’ first captain [data dostępu: 2015-08-28] (ang.).
  8. ↑ a b Isles Give Al Shot At 1,500 [data dostępu: 2007-07-20] (ang.).
  9. ↑ a b c d e f Al Arbour w bazie Legends of Hockey (ang.).
  10. ↑ Head Coach Records (ang.).
  11. ↑ Dual Citizenship: Al Arbour [data dostępu: 2012-08-20] (ang.).
  12. ↑ a b c d e f Islanders History: Key Islanders Dates (ang.).
  13. ↑ 2015–16 New York Islanders Media Guide. s. 264.
  14. ↑ Al Arbour to return to Islanders to coach 1,500th game with team [data dostępu: 2007-11-03] (ang.).
  15. ↑ a b Al Arbour has another kind of fight now [data dostępu: 2015-03-28] (ang.).
  16. ↑ Hall of Famer Al Arbour passes away [data dostępu: 2015-08-28] (ang.).
  17. ↑ Al Arbour, Coach of Islanders’ 1980s Dynasty, Dies at 82 [data dostępu: 2015-08-28] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Trenerzy New York Islanders
  1. ↑ a b trener zastępczy
Trenerzy zdobywców Pucharu Stanleya
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Al_Arbour&oldid=70487498”