Mils Muliaina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mils Muliaina
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Junior Malili Muliaina

Data i miejsce urodzenia

31 lipca 1980
Salelesi, Samoa Zachodnie

Wzrost

183 cm

Masa ciała

92 kg

Rugby union
Pozycja

obrońca, środkowy ataku, skrzydłowy[1]

Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
1999–2005 Auckland Suburbs RFC (klub)
1999–2005 Auckland (NPC) 42 (?)
2001–2005 Blues (Super 12) 49 (82)
2006–2011 Te Rapa Rugby Club (klub)
2006–2011 Waikato (NPC) 7 (10)
2006–2011 Chiefs (Super 14) 55 (65)
2011–2014 Docomo Kansai 19 (20)
2014 Chiefs (Super Rugby) 6 (5)
2014– Connacht
Reprezentacja narodowa[b]
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
1998  Nowa Zelandia U-18
1999  Nowa Zelandia U-19
1999–2002  Nowa Zelandia
2000–2001  Nowa Zelandia U-21
2003–2011  Nowa Zelandia 100 (170)
  1. ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 2014-09-19.
  2. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 2011-10-09.

Mils Muliaina (ur. 31 lipca 1980 w Salelesi) – nowozelandzki rugbysta samoańskiego pochodzenia, uniwersalny zawodnik formacji ataku, reprezentant kraju w wersji siedmio- i piętnastoosobowej. Zdobywca Pucharów Świata w obu odmianach tego sportu, złoty medalista igrzysk Wspólnoty Narodów, trzykrotny juniorski mistrz świata, sześciokrotny zwycięzca Pucharu Trzech Narodów i dwukrotny IRB Sevens World Series oraz triumfator Super 12 z Blues.

Młodość[edytuj | edytuj kod]

We wczesnym dzieciństwie Milsa jego rodzina w poszukiwaniu pracy przeniosła się z Samoa do Invercargill w Nowej Zelandii[2]. Już w wieku czterech lat zaczął grać w rugby, w odmianę rugby league[3]. Uczęszczał do Tweedsmuir Intermediate i Southland Boys' High School[4], skąd w 1998 roku w ostatnim roku nauki przeniósł się otrzymawszy stypendium sportowe do Kelston Boys' High School w Auckland. Dobre występy w reprezentacji szkoły zakończyły się jej zwycięstwem w mistrzostwach kraju i pierwszych World Schools Rugby Championship, a także zaowocowały powołaniem do reprezentacji New Zealand Schools[5][6][7][8]. Dyrektorem tej szkoły wówczas był późniejszy selekcjoner reprezentacji Walii i All Blacks – Graham Henry. To dzięki niemu Muliaina nie powrócił do Invercargill, by grać w drużynie Southland, lecz został wytypowany do Auckland Rugby Academy[9][10].

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 1999–2005 czterdzieści dwa razy wystąpił w drużynie Auckland w krajowych rozgrywkach National Provincial Championship[11][12]. Zespół ten w tym czasie czterokrotnie zwyciężył w tych rozgrywkach, zaś Muliaina wystąpił w dwóch z tych finałów – w edycjach 2002 i 2005[13]. Na poziomie klubowym związany był wówczas z Auckland Suburbs RFC[14][15]. W 2001 roku został wybrany do zespołu Blues występującego w Super 12. Zadebiutował meczem z Highlanders, a w kolejnych dwóch zanotował dające wygrane przyłożenia[16], dobrą passę przerwała jednak złamana ręka[17]. Uważany był wówczas za zawodnika mogącego grać tak samo dobrze na obu skrzydłach, środku ataku czy jako obrońca[18]. W klubie tym grał do roku 2005 zwyciężając w rozgrywkach w edycji 2003 po zwycięstwie w finale nad Crusaders[19].

W 2006 roku przeniósł się do Chiefs i zarazem został częścią składu grającego w NPC zespołu Waikato. Był kapitanem Chiefs w latach 2009–2011, już w roku 2008 okazjonalnie pełniąc tę rolę[20], i w pierwszym z nich poprowadził drużynę do jedynego w historii klubu finału Super 14, gdzie doznała dotkliwej porażki z południowoafrykańskimi Bulls[21]. Dobry sezon przyniósł mu wyróżnienie dla najlepszego nowozelandzkiego gracza tych rozgrywek[22]. Z uwagi na reprezentacyjne obowiązki w barwach Waikato zagrał jedynie siedem razy[11][23], w tym w zwycięskim finale edycji 2006[24][25]. Złamany w kwietniu 2010 roku kciuk i trudna rehabilitacja przerywana innymi urazami spowodowała, że ominął większość sezonu Super 14 i poważnie rozważał zakończenie kariery[3]. Do gry powrócił występem dla lokalnego klubu Te Rapa[26], z którym związany był podczas kontraktu w Waikato[27][28].

Na początku czerwca 2011 roku Muliaina ogłosił podpisanie dwuletniego kontraktu z japońskim klubem NTT Docomo[29]. W pierwszym sezonie w tej drużynie wystąpił w dziewięciu meczach zdobywając trzy przyłożenia[30]. Już pod koniec 2012 roku ponownie zainteresowały się nim zespoły Super Rugby[31], również sam zawodnik nie wykluczył powrotu do Nowej Zelandii po zakończeniu kontraktu[32]. W połowie października 2013 roku podpisał kontrakt z Chiefs[33], a do zespołu miał dołączyć w lutym 2014, by walczyć o miejsce środkowego ataku[34]. Z uwagi na kontuzje innych graczy szybko pojawił się w wyjściowej piętnastce[35]. Uraz łokcia, początkowo nie wymagający interwencji chirurgicznej[36], zakończył się jednak operacją eliminującą go z większej części sezonu[37]. W maju 2014 roku zawodnik ogłosił przejście do irlandzkiego zespołu Connacht, zostając pierwszym reprezentantem Nowej Zelandii w historii tej prowincji[38][39].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Karierę reprezentacyjną rozpoczął od zespołu U-18, w którym występował wraz z Aaronem Maugerem i Jerrym Collinsem[40][41]. W kolejnych latach z nowozelandzkimi drużynami juniorskimi odnosił duże sukcesy – w 1999 został mistrzem świata juniorów z kadrą U-19[42] oraz dwukrotnie powtórzył to osiągnięcie z reprezentacją U-21 w latach 2000[43] i 2001[44].

Z reprezentacją rugby siedmioosobowego brał udział w dwóch zakończonych triumfem kampaniach IRB Sevens World Series w sezonach 1999/2000[43][45] i 2000/2001[46][47]. W 2001 roku zdobył Puchar Świata w argentyńskim Mar del Plata[48][49], a rok później uczestniczył w Igrzyskach Wspólnoty Narodów 2002[50][51] zdobywając złoty medal[52][53].

W roku 2000 odbył tournée po Europie wraz z nowozelandzką reprezentacją A[43]. Do pierwszej reprezentacji został powołany w 2003 roku[54] i zadebiutował wchodząc z ławki rezerwowych w przegranym spotkaniu z Anglią 14 czerwca[55]. Stał się jednym z filarów tej reprezentacji – od swojego debiutu wystąpił w 34 z rzędu meczach All Blacks, co stanowi dwunasty wynik w historii nowozelandzkiego rugby[56]. Po wygranym przez Nową Zelandię Pucharze Trzech Narodów został powołany na Puchar Świata w Rugby 2003 i został wraz z Dougiem Howlettem współzwycięzcą w klasyfikacji dla zawodnika z największą liczbą przyłożeń (po 7), a jego drużyna zdobyła brązowy medal[57].

W latach 2005–2007 reprezentacja Nowej Zelandii z Muliainą w składzie zdominowała rugby na południowej półkuli, wygrywając wszystkie trzy edycje Pucharu Trzech Narodów, a dodatkowo w roku 2005 pokonując w trzech meczach British and Irish Lions[58] oraz zdobywając pierwszy od 1978 roku, a drugi w historii All Blacks, Wielki Szlem po zwycięstwach nad czterema reprezentacjami z Wysp Brytyjskich[59][60].

Wysoka i stabilna forma sprawiła, że zawodnik dostał powołanie na rozgrywany we Francji Puchar Świata w Rugby 2007. Nieudana, zakończona porażką z gospodarzami w ćwierćfinale, kampania All Blacks zmotywowała pragnącego walczyć o Puchar Webba Ellisa Muliainę do przedłużenia kontraktu z NZRU na kolejne lata[61]. Odrzucił tym samym lukratywne oferty z zagranicy, m.in. z RC Toulonnais[62]. Kontynuował zatem z powodzeniem występy w nowozelandzkich barwach, święcąc wraz z drużyną w następnym roku triumf w Pucharze Trzech Narodów oraz drugi w karierze Wielki Szlem okraszając go dwoma przyłożeniami w meczu z Anglią[59][63].

W czerwcu 2009 roku poprowadził reprezentację Nowej Zelandii w trzech testmeczach[64], w zastępstwie kontuzjowanego Richiego McCaw, zostając trzecim w historii kapitanem All Blacks pochodzącym z Samoa, wcześniej uczynili to Tana Umaga i Rodney So'oialo[2]. Po wyleczeniu serii kontuzji[65] rok 2010 okazał się pasmem sukcesów zawodnika – wygrana w Pucharze Trzech Narodów, gdzie wraz z Jamesem O’Connorem zdobyli najwięcej przyłożeń w tych rozgrywkach, po raz trzeci zdobyty Wielki Szlem oraz nominacja do nagrody dla najlepszego zawodnika roku na świecie[66]. Dodatkowo, wraz z Richiem McCaw, wyrównali w meczu ze Szkocją wynoszący 92 spotkania rekord Seana Fitzpatricka[67], a tydzień później w meczu z Irlandią ustanowili nowy rekord w liczbie występów w nowozelandzkiej reprezentacji[68].

Powołany na już trzeci Puchar Świata Muliaina[69] swój setny mecz w barwach All Blacks rozegrał w wygranym ćwierćfinale PŚ 2011 przeciwko Argentynie, zostając drugim w historii po Richiem McCaw nowozelandzkim rugbystą, który osiągnął tę barierę[70]. W meczu tym doznał kontuzji ramienia, która wyeliminowała go z dalszej gry w tym turnieju[71], a dzień później ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery[72][73]. All Blacks zaś ostatecznie zwyciężyli w turnieju[74]. Ogółem podczas kariery reprezentacyjnej wystąpił w stu testmeczach zdobywając z przyłożeń wszystkie 170 punktów, a dodatkowo wziął udział w dwóch meczach All Blacks przeciwko Barbarian F.C. w 2004 roku oraz Munster Rugby w 2008 roku[75]. Dla Barbarians zagrał natomiast w dwóch spotkaniach na przełomie maja i czerwca 2012 roku[76].

Varia[edytuj | edytuj kod]

  • Mils Muliaina z żoną Hayley mają urodzonego w 2008 roku syna, Maxa[77].
  • Ma dwóch braci – zarówno starszy Faolua, jak i młodszy Alesana, grali w drużynie Southland[9].
  • W lipcu 2009 roku ukazała się autobiografia zawodnika napisana we współpracy z Lynn McConnell[78].
  • 9 czerwca 2012 roku wystąpił w drużynie Asia Pacific Barbarians przeciwko angielskiemu klubowi Saracens w charytatywnym meczu w Hongkongu[79][80]. Z APB występował także w meczach rugby dziesięcioosobowego[81].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ All Blacks: Muliaina's celebration cut out. nzherald.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  2. ↑ a b Family swamp new All Blacks skipper. stuff.co.nz. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  3. ↑ a b Mils Muliaina feared he was past it but is now chasing history. thisislondon.co.uk. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  4. ↑ Southland Boys’ High School All Black Captains With Clive Akers. blog.skysport.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-22)]. (ang.).
  5. ↑ A Brotherhood So Strong: Kelston Boys’ High School: 1992-1999. blog.skysport.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-22)]. (ang.).
  6. ↑ Their team goal: `to do our best' in rugby, life. ldschurchnews.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-22)]. (ang.).
  7. ↑ Their team goal: `to do our best' in rugby, life. wesclark.com. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  8. ↑ Heroes to zeros and back again. espnscrum.com. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  9. ↑ a b Rugby: Fullback lines up All Black record. odt.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  10. ↑ ABs to make Muliaina's milestone memorable. stuff.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  11. ↑ a b Mils Muliaina – All Blacks Profile. allblacks.com. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  12. ↑ Mixed emotions for departing Muliaina. allblacks.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  13. ↑ Muliaina times his run to another final perfectly. allblacks.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  14. ↑ SUBURBS REPRESENTATIVES. suburbsrugby.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)]. (ang.).
  15. ↑ Suburbs Rugby Club. rugbynews.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  16. ↑ Muliaina catches the eye. theblues.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-05)]. (ang.).
  17. ↑ Blues lose Muliaina for six weeks. espnscrum.com. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  18. ↑ Muliaina's solid start. espnscrum.com. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  19. ↑ History – 2003. theblues.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-05)]. (ang.).
  20. ↑ Matured Mils makes the right moves. stuff.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  21. ↑ Northern Bulls thrash Waikato Chiefs to win Super 14 final by record margin. telegraph.co.uk. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  22. ↑ 2009 Steinlager Rugby Awards Winners Announced. voxy.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  23. ↑ Waikato Players. mooloo.co.nz @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  24. ↑ Waikato's defence claims the prize. allblacks.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  25. ↑ Waikato se coronó en la Air NZ Cup. rugbyfun.com.ar. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-23)]. (hiszp.).
  26. ↑ Pair have much to prove. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  27. ↑ Te Rapa Rugby Sports Club. rugby.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)]. (ang.).
  28. ↑ All Black Mils Muliaina to play club rugby. stuff.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  29. ↑ Rugby: Muliaina bound for Japan. odt.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  30. ↑ Mils Muliaina – Top League Profile. top-league.jp @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (jap.).
  31. ↑ Blues and Chiefs in battle for Muliaina. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  32. ↑ Mils Muliaina open to a Super Rugby return. stuff.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  33. ↑ Chiefs sign Muliaina and Fruean. allblacks.com. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-25)]. (ang.).
  34. ↑ Centre stage for Mils Muliana with the Chiefs. stuff.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  35. ↑ Chiefs not expecting miracles from Muliaina. espnscrum.com. [dostęp 2014-09-19]. (ang.).
  36. ↑ No surgery needed for Muliaina. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-09-19]. (ang.).
  37. ↑ Muliaina blow for Chiefs. rugby365.com. [dostęp 2014-09-19]. (ang.).
  38. ↑ Centurion Muliaina to become Connacht's first All Black. connachtrugby.ie. [dostęp 2014-09-19]. (ang.).
  39. ↑ Connacht sign New Zealand great Mils Muliaina. www1.skysports.com. [dostęp 2014-09-19]. (ang.).
  40. ↑ New Zealand Schools’ Players who have become All Blacks. blog.skysport.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-22)]. (ang.).
  41. ↑ New Zealand Teams. allblacks.com. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-24)]. (ang.).
  42. ↑ IRB age groups breed 'world superstars' say WRU. espnscrum.com. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  43. ↑ a b c 2000 NZRU Annual Report. allblacks.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
  44. ↑ 2001 NZRU Annual Report. allblacks.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-15)]. (ang.).
  45. ↑ New Zealand take maiden Series crown. irbsevens.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-22)]. (ang.).
  46. ↑ Strong Sevens squad named. nzrugby.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  47. ↑ Match Reports From Twickenham. irbsevens.org @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  48. ↑ Rugby World Cup Sevens - Day 3. scrum.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  49. ↑ NZ wins World Cup. nzherald.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  50. ↑ Defending champions announce rugby squad. m2002.thecgf.com. [dostęp 2012-06-28]. (ang.).
  51. ↑ Athlete Biography:Mils MULIAINA. m2002.thecgf.com. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  52. ↑ 2002 NZRU Annual Report. allblacks.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
  53. ↑ Mils Muliaina – Commonwealth Games Federation Profile. thecgf.com. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  54. ↑ Thorne to skipper All Blacks. espnscrum.com. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  55. ↑ Extract from Mils Muliaina's autobiography. stuff.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  56. ↑ All Blacks: Mils makes milestone. nzherald.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  57. ↑ All Blacks restore pride. guardian.co.uk. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  58. ↑ Lions farewelled by All Blacks whitewash. allblacks.com. [dostęp 2014-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-18)]. (ang.).
  59. ↑ a b Grading the All Blacks' Grand Slams. tvnz.co.nz. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  60. ↑ Mission accomplished. telegraph.co.uk. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  61. ↑ Według zasad ustalonych przez NZRU zawodnik może być powołany do drużyny narodowej, tylko jeśli gra w Nowej Zelandii; m.in. New Zealand Gets Creative to Keep Its Rugby Stars. nytimes.com. [dostęp 2011-10-17]. (ang.). Rugby: NZRU ends debate on eligibility. odt.co.nz. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  62. ↑ Muliaina: I am not over 2007. nz.sports.yahoo.com. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  63. ↑ More to come from NZ - Muliaina. news.bbc.co.uk. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  64. ↑ Muliaina to skipper All Blacks. espnscrum.com. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  65. ↑ Donald knew he was out. stuff.co.nz. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  66. ↑ Muliaina rectifies roller-coaster year. tvnz.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  67. ↑ Tributes for McCaw and Muliaina as FitzPatrick’s record equalled. allblacks.com. [dostęp 2011-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-14)]. (ang.).
  68. ↑ Rugby: McCaw, Muliaina up for world player of the year award. odt.co.nz. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  69. ↑ Henry happy with All Blacks blend for RWC. rugbyworldcup.com. [dostęp 2011-10-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-21)]. (ang.).
  70. ↑ Tributes for Mils Muliaina on a century of Tests. allblacks.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-11)]. (ang.).
  71. ↑ Muliaina's 100th test spoiled by shoulder injury. news.yahoo.com. [dostęp 2012-09-04]. (ang.).
  72. ↑ Muliaina reflects on All Blacks career. rugbyworldcup.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-13)]. (ang.).
  73. ↑ Mils Muliaina calls time on his All Black career. rugbyweek.com. [dostęp 2011-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-06)]. (ang.).
  74. ↑ As it happened: All Blacks v France. tvnz.co.nz. [dostęp 2011-10-23]. (ang.).
  75. ↑ McCaw and co. have faith in Muliaina. planetrugby.com @ web.archive.org. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  76. ↑ J.M. Muliaina. barbarianfc.co.uk. [dostęp 2014-09-19]. (ang.).
  77. ↑ All Blacks: Muliaina's crowning glory. nzherald.co.nz. [dostęp 2011-10-14]. (ang.).
  78. ↑ Mils Muliaina, Lynn McConnell: Living the Dream. 2009, s. 256. ISBN 978-1-86971-166-5.
  79. ↑ Saracens to make Hong Kong bow. espnscrum.com. [dostęp 2012-04-17]. (ang.).
  80. ↑ Smit's Saracens lose nail-biter. sport24.co.za. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  81. ↑ Muliaina to star for BGC Asia Pacific Barbarians, Umaga to coach. hongkongtens.com. [dostęp 2014-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-25)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Skład reprezentacji Nowej Zelandii na Pucharze Świata 2003
Młyn
Atak
Trener

Skład reprezentacji Nowej Zelandii na Pucharze Świata 2007
Młyn
Atak
Trener

Skład reprezentacji Nowej Zelandii na Pucharze Świata 2011
Młyn
Atak
Trener

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mils_Muliaina&oldid=70181172”