Muchomor białożółtawy

Muchomor białożółtawy
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	muchomorowate
Rodzaj	muchomor
Gatunek	muchomor białożółtawy
	Nazwa systematyczna
	Amanita eliae Quél; Soc. Émul. Montbéliard, Sér. 2 5: 230 (1872)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Muchomor białożółtawy (Amanita eliae Quél) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Niektóre synonimy^[2]:

Amanita eliae Quél. 1872) var. eliae
Amanita eliae var. griseovelata (Bertault) Migl. & Camboni 2000
Amanita eliae var. griseovelata Bertault ex Neville & Poumarat 2004
Amanita griseovelata (Bertault) F. Massart 1997
Amanita raymondii Contu 2000
Amanitaria eliae (Quél.) E.-J. Gilbert 1941

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r^[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kapelusz

Średnica 4–10 cm, za młodu silnie kulisty, później łukowaty, na koniec płaski. Młode okazy okryte są białą osłoną, która w czasie wzrostu grzyba rozrywa się na strzępy. Kapelusz na środku ma kolor ochrowy z odcienim łososiowym do jasnoskórzanego, na brzegach jest bledszy. Brzegi ostre i karbowane^[4].

Blaszki

Szerokie, wolne o urzęsionych ostrzach^[4].

Trzon

Wysokość 8–12 cm, szerokość 1–2 cm, walcowaty, za młodu pełny, później pusty. Ma biały kolor i biały, obwisły pierścień. Bulwa mała i głęboko osadzona w ziemi^[4].

Miąższ

Cienki i biały (jedynie bezpośrednio pod skórką żółtawy). Smak stęchły, zapach nieokreślony^[4].

Wysyp zarodników

Biały. Zarodniki elipsoidalne, bezbarwne, o rozmiarach 11–14 × 7–8 µm^[5].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Znany jest tylko w Europie^[6]. Jest rzadki^[7]. W Polsce jego rozprzestrzenienie i częstość występowania nie są znane. W piśmiennictwie naukowym wymieniono tylko 2 stanowiska^[3].

Rośnie w lasach liściastych i mieszanych, szczególnie pod dębami, bukami i grabami. Preferuje kwaśne gleby^[4].

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Grzyb mikoryzowy^[3]. Grzyb trujący^[4].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

Jest łatwy do odróżnienia od innych gatunków muchomorów, gdyż ma stosunkowo długi trzon, małą, głęboko w ziemi schowaną bulwę i białe resztki pochwy na trzonie^[4]. Podobnie ubarwiony jest muchomor narcyzowy (Amanita gemmata), podobne są także słabo wybarwione formy muchomora czerwonego (Amanita muscaria).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Index Fungorum. [dostęp 2013-09-15]. (ang.).
↑ Index Fungorum. [dostęp 2016-01-08]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
↑ Grzyby. [dostęp 2011-09-21].
↑ Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].
↑ Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.

[if-1] Index Fungorum. [dostęp 2013-09-15]. (ang.).

[2] Index Fungorum. [dostęp 2016-01-08]. (ang.).

[checklist-3] Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.

[wag-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.

[5] Grzyby. [dostęp 2011-09-21].

[6] Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].

[griz-7] Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]