Muchomor królewski
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
muchomor królewski |
| Nazwa systematyczna | |
| Amanita regalis (Fr.) Michael Führ. Pilzk. 1: 56 (Zwickau, 1896) | |
Muchomor królewski (Amanita regalis (Fr.) Michael) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus muscarius ß regalis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1896 r. Edmund Michael, przenosząc go do rodzaju Amanita[1].
Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1968 r[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 5-25 cm, początkowo bulwiasty i otoczony osłoną, później półkulisty, potem coraz bardziej rozpostarty. Powierzchnia sucha, błyszcząca, barwa wątrobowo-brązowa, ciemniejsza na szczycie, pokryty dość regularnie, koncentrycznie ułożonymi ochrowożółtymi łatkami. Na brzegu kapelusza u starszych okazów jest prążkowany[3].
Wolne, gęsto ułożone, białe, później kremowo-żółtawe. U młodych okazów zakryte żółtawą osłoną[3].
8-20 cm wysokości, 1,5-3,5 cm średnicy, walcowaty, łamliwy. W nasadzie posiada bulwę z kilkoma rzędami pierścieni pokrytych brodawkami (resztki osłony). Powierzchnia gładka, biała lub żółto-biała, z wyraźnym żółtawym pierścieniem[3].
Pod skórką kapelusza żółtawo-brązowy, o smaku łagodnym i słabym. Nie zmienia barwy po uszkodzeniu[3].
Biały.
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje tylko w niektórych krajach Europy[4]. W Polsce gatunek rzadki[2]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – narażony na wyginięcie[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i na Litwie[2].
Występuje częściej w terenach górskich, spotkać go można w lasach iglastych. Rośnie na ziemi wśród traw, szczególnie pod jodłami. Owocniki pojawiają się od czerwca do września[3].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Grzyb mikoryzowy, dla człowieka grzyb trujący. Objawy zatrucia podobne jak w przypadku muchomora czerwonego (Amanita muscaria)[3].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
- muchomor twardawy (Amanita excelsa). Ma kapelusz brązowoszary bez żółtych łatek, blaszki białe, pierścień karbowany i biały[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-09-15]. (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f g Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].
- ↑ Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.