Mur Aureliana
 Mur Aureliana (2006) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Typ | |
| Data budowy |
272–282 |
Położenie na mapie Rzymu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Lacjum  | |
 41°52′23,85″N 12°29′56,24″E/41,873292 12,498956
| |
Mur Aureliana (wł. mura aureliane) – obronne mury miejskie wzniesione wokół starożytnego Rzymu w latach 272–282 z inicjatywy cesarza Lucjusza Domicjusza Aureliana (stąd nazwa), w odpowiedzi na najazd Alanów na Italię w roku 268 (kryzys wieku III). Budowę muru ukończył cesarz Probus. Fortyfikacje objęły swym zasięgiem Rzym na lewym brzegu Tybru oraz niewielki umocniony przyczółek na prawym brzegu tej rzeki. Mur zamykał w swoim obrębie siedem wzgórz miasta, Pole Marsowe oraz Zatybrze. Razem fortyfikacje okrążały teren około 14 km².
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Do budowy muru wykorzystano wiele istniejących budowli (między innymi Castra praetoria, Amphitheatrum Castrense, Sepulcrum Cestii). Jego długość wynosiła 19 kilometrów, wysokość od 6 do 8 metrów. Mur był wzniesiony głównie z betonu okładanego cegłą, czym różnił się od murów serwiańskich wzniesionych w czasach republiki. Jego szczyt został wzmocniony blankami, wzdłuż których prowadził przesłonięty korytarz. W odstępach 100 stóp rzymskich (około 30 metrów) wzniesiono kwadratowe wieże z pomieszczeniami, w ścianach których wykuto otwory strzelnicze. We wnętrzu umieszczono machiny miotające pociski. Mur posiadał wewnętrzne pomieszczenia, służące jako magazyny. Fortyfikację wyposażono w 116 latryn. Mur miał 18 bram (między innymi Porta Maggiore), część z nich jest używana do dzisiaj przez ruch kołowy. Przez Porta San Sebastiano wiedzie droga Via Appia.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Mur Aureliana nie uchronił Rzymu przed zdobyciem przez Wizygotów (410), przez Wandalów (455), przez Francuzów (1849) i przez Włochów (1870).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wielka historia świata. Tom IV, 2004, ISBN 83-89265-54-0.
- Sari Gilbert, Michael Brouse: Przewodnik National Geographic-Rzym. Warszawa: Wydawnictwo G+J RBA, 2011, s. 214. ISBN 978-83-7596-189-8.