Nikollë Kaçorri
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 lutego 1862 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Proboszcz parafii Durrës | |
| Okres sprawowania |
1894-1912 |
| Wyznanie | |
| Kościół |
Kościół katolicki |
| Prezbiterat |
ok. 1893 |
.svg){kind=small}
| |
Nikollë Kaçorri (ur. 21 lutego 1862 we wsi Krej të Lurës – zm. 29 maja 1917 w Wiedniu[1]) – albański polityk i działacz narodowy, ksiądz katolicki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny wielowyznaniowej (ojciec był katolikiem, matka muzułmanką)[2]. Uczył się w seminarium katolickim w Troshanie k. Lezhy, po czym wyjechał do Rzymu na studia teologiczne. Studia kontynuował w Zurychu. Po ich ukończeniu w 1884 przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską w parafii Delbnisht. W 1894 objął funkcję proboszcza w parafii katolickiej w Durrësie. Jednocześnie uczył dzieci w miejscowej szkole podstawowej. W marcu-kwietniu 1900 z upoważnienia abp Primo Bianchiego prowadził rozmowy z archimandrytą Germanosem, przedstawicielem 20 rodzin greckich z Elbasanu, którzy zdecydowali się stworzyć kościół unicki w tym mieście[3].
W 1905 związał się z albańskim ruchem narodowym (towarzystwo Bashkimi), był jednym z organizatorów powstania antytureckiego w rejonie Kruji. Ukrywał broń, należącą do powstańców, co doprowadziło do jego aresztowania przez władze osmańskie i skazania na karę więzienia. Po uwolnieniu działał w organizacji Vllaznia (Bractwo), a następnie Bashkimi (Zjednoczenie), w Durrësie. W 1908 został wybrany delegatem z Durrësu na kongres narodowy do Monastiru i tam miał okazję poznać najbardziej aktywnych działaczy albańskich - Luigji Gurakuqiego i Ndre Mjedę[2]. 18 czerwca 1910 został ponownie aresztowany przez władze osmańskie i uwolniony w marcu 1911[2].
W listopadzie 1912 ukrywał Ismaila Qemala, kiedy ten przyjechał do kraju, aby doprowadzić do ogłoszenia Deklaracji Niepodległości. 12 listopada był jednym z autorów listu wysłanego z Durrësu do władcy Austro-Węgier Franciszka Józefa I z prośbą o wsparcie dla niepodległościowych działań Albańczyków[4]. W czasie, kiedy ogłaszano Deklarację (28 listopada 1912) przebywał we Wlorze jako przedstawiciel arcybiskupa Primo Bianchiego. W pierwszym rządzie albańskim, powstałym we Wlorze objął stanowisko wicepremiera - funkcję tę pełnił do 30 marca 1913.
Ukarany przez władze kościelne za działalność polityczną ostatnie lata swojego życia Kaçorri spędził poza ojczystym krajem. Zmarł na chorobę nowotworową płuc w Wiedniu, dokąd udał się na leczenie. 1 czerwca 1917 został pochowany na wiedeńskim Cmentarzu Centralnym[2]. 9 lutego 2011 jego doczesne szczątki przeniesiono z Wiednia do Durrësu, gdzie zostały pochowane w kościele św. Łucji[2].
Imię Kaçorriego nosi jedna z ulic w tirańskiej dzielnicy Ura, a także szkoły w Tiranie i w Durrësie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dom Nikollë Kaçorri, si shqipja e malit [online], telegraf.al, 2015 [dostęp 2022-12-04] (alb.).
- ↑ a b c d e Eshtrat e dom Nikollë Kaçorrit kthehen në Shqipëri [online], archivioradiovaticana.va [dostęp 2022-10-16] (alb.).
- ↑ Ines Murzaku: Returning Home to Rome: The Basilian Monks of Grottaferrata in Albania. Tirana: Akademia e Shkencave e Shqipërisë, 2009, s. 100. ISBN 978-88-89345-04-7.
- ↑ Krisztián Csaplár-Degovics. Lufta e Parë Ballkanike dhe shqiptarët. Një kontribut për historinë e shpalljes së pavarësisë së Shqipërisë (28 nëntor 1912). „Përpjekja”. 30-31, s. 81, 2013.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Czekalski, Albania 1920-1924 – aparat państwowy i jego funkcjonowanie, Katowice 1998. ISBN 83-905123-1-9
- Robert Elsie: A Biographical Dictionary of Albanian History.. I.B. Tauris: 2013, s. 228-229. ISBN 978-1-78076-431-3.
- Bardhosh Gaçe, Ata që shpallën pavarësinë kombëtare, Tirana 2002, ISBN 99927-1-644-4
- Pandeli Majko, Dom Nikoll Kacorri ky njeri i jashtëzakonshem i lënë në harresë