Nośnik magnetyczny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Nośnik magnetyczny (pamięć magnetyczna) – nośnik danych wykorzystujący do przechowywania danych zjawisko ferromagnetyzmu. Zapis i odczyt dokonywany jest z wykorzystaniem głowic elektromagnetycznych. Odmienny sposób zapisu i odczytu stosowały historyczne już pamięci magnetyczne: ferrytowa, cienkowarstwowa, drutowa i pęcherzykowa[1].

Nazwa nośnika Nazwa urządzenia
taśma magnetyczna magnetofon, streamer
bęben magnetyczny pamięć bębnowa
dyskietka magnetyczna 3,5" – DD, HD, 2HD stacja dyskietek FDD 3,5"
dyskietka magnetyczna 5,25" – 360 kB ÷ 1,2 MB stacja dyskietek FDD 5,25"
dyskietka magnetyczna 8" stacja dyskietek FDD 8"
dyskietka magnetyczna typu ZIP – 100, 250 lub 750 MB napęd ZIP
dysk magnetyczny 5 MB (1980 r.)[2] do 16 TB (2018 r.) dysk twardy HDD 5,25", 3,5", 2,5", 1,8"

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. 1000 słów o komputerach i informatyce W-wa 1976 r. Wydawnictwo MON.
  2. Disc-storage innovations keep coming while manufacturers ponder user needs. „EDN”, s. 59, 1980-05-20. (ang.).