Osowa Góra (Kotlina Śremska)
 Osowa Góra widziana z Puszczykowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo |
wzgórza tzw. moreny pożegowskiej |
| Wysokość |
131,2 m n.p.m. |
| Wybitność |
70 m |
Położenie na mapie Mosiny  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu poznańskiego  | |
Położenie na mapie gminy Mosina  | |
 52°15′23,542″N 16°50′09,979″E/52,256539 16,836105
| |
Osowa Góra – wzniesienie o wysokości 131,2 m n.p.m.[1] w woj. wielkopolskim, na terenie miasta Mosina (Pożegowo), najwyższe wzniesienie w obrębie Wielkopolskiego Parku Narodowego. Leży w granicach mezoregionu Wysoczyzny Grodziskiej (makroregion Pojezierze Wielkopolskie) niedaleko mezoregionów Kotlina Śremska i Poznański Przełom Warty.[2]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Jest wzgórzem tzw. moreny pożegowskiej[potrzebny przypis]. Wzniesienie osiąga wysokość względną około 70 m.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po zachodniej stronie szczytu znajdowała się kopalnia gliny. Urobek był transportowany na dół wagonikami zjeżdżającymi pod wpływem siły grawitacji (jednocześnie wciągając na linie pusty).
Obecnie w okolicy szczytu znajdują się zbiorniki sieci wodociągowej. Woda jest pompowana z ujęcia w dolinie pod Mosiną, następnie spływa grawitacyjnie do Poznania.
Niedaleko wzniesienia znajdował się końcowy przystanek kolejowy Osowa Góra nieczynnej już linii kolejowej z Puszczykówka. Pomiędzy rokiem 1970, a 1984 na północnym stoku wzgórza działał również wyciąg narciarski[3].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Na wzniesieniu swój początek ma 
Szlak turystyczny Osowa Góra – Sulęcinek. Z uwagi na urozmaiconą rzeźbę terenu (wąwozy) oraz znaczne nachylenia zboczy teren wykorzystywany jest do uprawiania kolarstwa górskiego.
Niedaleko szczytu, na tzw. Gliniankach w grudniu 2011 roku otwarta została drewniana wieża widokowa o wysokości ok. 17 m. Wieża jest ogólnodostępna, wstęp bezpłatny. Z wieży rozciąga się widok na lasy parku narodowego, Mosinę oraz Luboń, a w oddali Poznań.
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W latach 1952–1955 odkryto w rejonie wzniesienia, nieopisywane dotąd w Wielkopolsce gatunki owadów: ectoedemia heringi i stigmella myrtilella. Podczas tych badań stwierdzono też występowanie nieznanych dotąd z Polski: ophiomyia campanularum, phytomyza campanulae i chromatomyia luzulae[4]. W początkach XX wieku zanotowano w tym rejonie występowanie motyla szlaczkonia torfowca (Colias palaeno europome), który jednak później wymarł na terenie Wielkopolskiego Parku Narodowego i jego okolic. Mogło to być związane ze zniszczeniami w tych rejonach stanowisk borówki bagiennej (pijanicy). Przejściowo wystąpił i zaniknął w tym rejonie chaber drobnogłówkowy (Centaurea diffusa). Na stokach od strony stacji Osowa Góra i przy tej stacji masowo występowały zawleczone (przed 1955) z transportem żwiru lub nasionami ślimaki: przydrożny (Xerolenta obvia) i wrzosowiskowy (Helicella itala) – wcześniej znane tylko z kilku stanowisk Wielkopolski i ziemi lubuskiej[5].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Partia szczytowa (zbiorniki) -
Partia szczytowa -
Zjazd do Mosiny
_(3).jpg)
_(2).jpg)
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Arkusz N-33-142-B-a-4 (Puszczykowo). Mapa topograficzna Polski 1:10 000. Ukł. "1992". Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1998.
- ↑ Jerzy Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonica”, 91 (2), 2018, s. 143–170, DOI: 10.7163/GPol.0115 [dostęp 2021-11-20].
- ↑ Joanna Nowaczyk. Białe szaleństwo na Górze Pożegowskiej, zolnierzewolnosci.pl [dostęp 2018-11-13]
- ↑ Maria Beiger, Uzupełnienie do fauny owadów minujących Wielkopolskiego Parku Narodowego w Osowej Górze, w: Sprawozdania Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, nr 1/1955, s.24-27
- ↑ Jarosław Urbański, Wielkopolski Park Narodowy, PWN, Poznań, 1955, s.105,108
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- opisy tras kolarstwa górskiego w okolicy Osowej Góry. cyklista.ovh.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-20)].