Paweł Zagórowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Mathiasrex (dyskusja | edycje) o 09:40, 24 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Paweł Piotr Antoni Oktawian Zagórowski
„Andrzej”, „Góra”, „Maciej”, „Strzemię”
ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1896
Lwów

Data i miejsce śmierci

20 marca 1946
Niemcy

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie; Armia Krajowa

Jednostki

65 Starogardzki Pułk Piechoty
Dowództwo Okręgu Korpusu nr VIII w Toruniu
Ministerstwo Spraw Wojskowych
14 Wielkopolska Dywizja Piechoty
Oficerska Szkoła dla Podoficerów
Okręg Śląsk AK
Obwód Mokotów AK

Stanowiska

dowódca Okręgu Armii Krajowej

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa: kampania wrześniowa Powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi

Paweł Piotr Antoni Oktawian Zagórowski ps. „Andrzej”, „Góra”, „Maciej”, „Strzemię” (ur. 4 stycznia 1896 we Lwowie, zm. 20 marca 1946 w Niemczech) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. W tym samym roku został dowódcą III batalionu 65 Starogardzkiego pułku piechoty w Grudziądzu[2]. 5 stycznia 1931 roku został powołany z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na dwuletni kurs 1930–1932[3]. 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 28 czerwca 1933 roku otrzymał przeniesienie do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[4]. 7 czerwca 1934 roku został przeniesiony do dowództwa 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu[5]. 31 października 1934 roku został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[6]. 1 września 1935 roku został przydzielony do Ministerstwa Skarbu na sześciomiesięczną praktykę[7].

22 września 1939 roku został komendantem Okręgu Kraków Organizacji Orła Białego. Od maja 1942 roku do września 1943 roku był komendantem Okręgu Śląsk AK. Od 18 sierpnia do 26 września 1944 roku był szefem sztabu-zastępcą komendanta Obwódu V Mokotów AK.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 119.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 79, 181.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 799.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 132.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 116.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 30.

Bibliografia

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Zagórowski&oldid=53290941”