Pingwin magellański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pingwin magellański
Spheniscus magellanicus[1]
(J. R. Forster, 1781)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

pingwiny

Rodzina

pingwiny

Rodzaj

Spheniscus

Gatunek

pingwin magellański

Synonimy
  • Aptenodytes magellanicus J. R. Forster, 1781[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     tylko w sezonie lęgowym

     występuje przez cały rok

     poza sezonem lęgowym

Pingwin magellański[4] (Spheniscus magellanicus) – gatunek dużego ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), zamieszkujący południową część Ameryki Południowej oraz Falklandy. Nie jest zagrożony.

Systematyka
Nie wyróżnia się podgatunków[2][5]. Niektórzy autorzy uznawali go za jeden gatunek z pingwinem przylądkowym (S. demersus) i pingwinem peruwiańskim (S. humboldti)[2].
Pingwin magellański na półwyspie Valdés w Argentynie
Pisklę na jednej z wysp archipelagu Ziemi Ognistej (Argentyna)
Wygląd
Głowa w większości czarna (z wyjątkiem białej pętli biegnącej od nasady dzioba ponad okiem przez boki szyi do gardła), dziób czarny. Wierzch ciała czarno-szary. Na piersi szeroka, czarna przepaska, poniżej wąski, czarny pas, idący wzdłuż boków ku nogom. Reszta spodu ciała w większości biała.
Rozmiary
długość ciała 70–76 cm
masa ciała 2,3–7,8 kg[6]
Zasięg, środowisko
Południowoamerykańskie wybrzeża Pacyfiku i Atlantyku – od środkowego Chile i środkowej Argentyny po przylądek Horn; ponadto Falklandy[5]. Występuje głównie na południe od podobnego pingwina peruwiańskiego, lecz w zimie przesuwa się na północ i wtedy ich zasięgi pokrywają się częściowo ze sobą. Na Atlantyku zimą północna granica jego zasięgu przesuwa się po południową Brazylię, wyjątkowo spotykany w północnej Brazylii[7].
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje pingwina magellańskiego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least concern)[3]. Liczebność światowej populacji szacuje się na 1,1–1,6 miliona par lęgowych[7]. Trend liczebności populacji jest spadkowy[3]. Do głównych zagrożeń dla gatunku należą: zanieczyszczenia spowodowane wyciekami ropy naftowej, wpływ rybołówstwa oraz zmiany klimatu[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Spheniscus magellanicus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c Magellanic Penguin (Spheniscus magellanicus). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
  3. a b c Spheniscus magellanicus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Spheniscidae Bonaparte, 1831 - pingwiny - Penguins (wersja: 2019-10-11). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-07-20].
  5. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
  6. Martínez, I., D. A. Christie, F. Jutglar, E. F. J. Garcia & G. M. Kirwan: Magellanic Penguin (Spheniscus magellanicus), version 1.0. [w:] Birds of the World (J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie & E. de Juana, Editors) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2021-07-22]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  7. a b c Species factsheet: Spheniscus magellanicus. BirdLife International. [dostęp 2020-12-17]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]