Polowanie na dzika
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania | |
| Medium | |
| Wymiary |
249 × 173 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Polowanie na dzika (hiszp. La caza del jabalí) – obraz hiszpańskiego malarza Francisca Goi znajdujący się w zbiorach Pałacu Królewskiego w Madrycie.
Seria kartonów do tapiserii[edytuj | edytuj kod]
To dzieło należało do serii kartonów do tapiserii – olejnych obrazów o znacznych rozmiarach przygotowywanych jako wzór dla warsztatów tkackich Królewskiej Manufaktury Tapiserii Santa Bárbara w Madrycie. Była to pierwsza seria, którą Goya wykonał dla Karola IV (wtedy jeszcze infanta, księcia Asturii) z przeznaczeniem do jadalni pałacu-klasztoru Escorial[1][2]. Seria została ukończona w 1775, a jej tematem były łowy i wędkarstwo – ulubione rozrywki przyszłego monarchy i jego ojca Karola III. Oprócz Polowania na dzika w jej skład wchodziły dzieła: Polowanie na przepiórki, Myśliwy z psami, Myśliwy ładujący broń, Psy na smyczy, Polowanie z wabikiem i Wędkarz, Muchachos cazando con un mochuelo i Caza muerta. Wykonanie tej serii kartonów, która została dobrze przyjęta przez książęcą parę, otworzyło Goi drogę do kariery na dworze[3].
Analiza[edytuj | edytuj kod]
W pierwszym roku pracy jako malarz kartonów do tapiserii Goya pracował pod kierunkiem swojego szwagra Francisca Bayeu. Bayeu, doświadczony artysta o niekwestionowalnej pozycji na dworze, wykonywał szkice kartonów, nad którymi później pracował Goya. Jego pierwsze projekty są utrzymane w stylu nadwornych projektantów gobelinów, przypominają zwłaszcza prace José del Castillo i Ramona Bayeu, brata Francisca[3][4]. Dopiero po ukończeniu tej serii i pozytywnej opinii królewskiej rodziny, Goya otrzymał pozwolenie na wykonywanie kartonów według własnych projektów.
Polowanie na dzika jest pierwszym udokumentowanym projektem gobelinu wykonanym przez Goyę i jednocześnie największym z całej serii o łowach. Kompozycja przedstawia myśliwych polujących z psami na dzika. Scena rozgrywa się na skraju lasu, a w tle wznoszą się budynki miasta. Widać tu brak doświadczenia Goi przejawiający się w anonimowym stylu i użyciu przygasłych barw[3].
W późniejszych projektach Goya znacznie poprawił styl, koloryt i kompozycję, osiągając pod tym względem mistrzostwo w dziele Parasolka[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006. ISBN 83-7425-497-1.
- ↑ José Enrique García Melero: Arte español de la Ilustración y del siglo XIX: En torno a la imagen del pasado. Encuentro, 1998. ISBN 84-7490-478-1.
- ↑ a b c José Manuel Arnaiz: Francisco de Goya, cartones y tapices. Espasa Calpe, 1987, s. 56, 64. ISBN 84-2395-284-3.
- ↑ Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. WAB, 2006, s. 94-99. ISBN 83-7414-248-0. OCLC 569990350.
- ↑ Enrique Lafuente Ferrari: Breve Historia de la Pintura Española, Tom II. Madryt: Ediciones AKAL, 1987, s. 402. ISBN 84-760-0182-7.