Pomrów wielki

Pomrów wielki
	Limax maximus
	Linnaeus, 1758
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mięczaki
Gromada	ślimaki
Podgromada	Heterobranchia
Rząd	trzonkooczne
Rodzina	pomrowiowate
Rodzaj	Limax
Gatunek	pomrów wielki
Synonimy
	Krynickillus mamelianus Bourguignat, 1869; Limacella parma Brard, 1815; Limax (Limax) maximus Linnaeus, 1758; Limax bocagei Castro, 1873; Limax cinereus O.F. Müller, 1774; Limax eubalius Bourguignat, 1864; Limax maculatus Nunneley, 1837; Limax maximus var. cellarius Moquin-Tandon, 1855; Limax maximus var. obscurus Moquin-Tandon, 1855; Limax sylvaticus Morelet, 1845;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pomrów wielki (Limax maximus) – gatunek ślimaka z rodziny pomrowiowatych (Limacidae). Wraz z pomrowiem czarniawym są największymi z polskich ślimaków nagich^[4]. Jest gatunkiem inwazyjnym.

Budowa: Ciało o zmiennej barwie, z charakterystycznymi plamami. Osiąga długość do 20 cm^[4]^[5]. Nie wytwarza zewnętrznej muszli.

Występowanie: Pochodzi z południowo-zachodniej Europy. W Polsce jest gatunkiem zawleczonym. Występuje na całym terytorium kraju. W ostatnich latach wzrasta jego liczebność. Jest zaliczany do gatunków szkodliwych. W uprawach rolnych, szczególnie w szklarniach, tunelach foliowych i w przechowalniach może wyrządzać duże szkody. W naturalnym środowisku nie ma wrogów, którzy mogliby w wystarczający sposób redukować jego populację.

Biotop: Można go spotkać w zaroślach, lasach, parkach, ogrodach, ale także w pobliżu domów, tuneli foliowych i szklarni. Zamieszkuje tereny podmokłe, ukrywa się w trawach i różnego rodzaju zacienionych miejscach. Unika miejsc suchych i nasłonecznionych. Szczególnie lubi miejsca z rozkładającą się materią organiczną.

Tryb życia: Odżywia się rozkładającą się materią organiczną oraz grzybami. Występuje też u niego zjawisko kanibalizmu^[6].

Rozród: Jest jajorodny i jest obojnakiem. Może rozmnażać się samodzielnie, bez udziału innego osobnika jako hermafrodyta. Zwykle jednak dochodzi do zapłodnienia krzyżowego pomiędzy dwoma osobnikami. Kopulujące ślimaki (każdy z nich jest hermafrodytą) wykonują charakterystyczny „taniec”, wisząc przy tym na wytworzonych przez siebie pasmach śluzu^[5]. Jaja składa w wilgotnym podłożu.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

↑ Limax maximus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ MolluscaBase eds., Limax maximus Linnaeus, 1758, [w:] MolluscaBase [online] [dostęp 2024-04-21] (ang.).
↑ Limax maximus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 404. ISBN 978-83-88147-09-8.
↑ ^a ^b Mięczaki. W: Krzysztof Pabis, Radomir Jaskuła, Michał Grabowski, Anna Drozd: Polska. Owady i inne bezkręgowce. Encyklopedia ilustrowana. Marek Szokalski (redaktor), Joanna Wywiał (redakcja), Agnieszka Ewa Zygmunt (korekta), Marek Szokalski (dobór fotografii). Carta Blanca, 2010, s. 85. ISBN 978-83-7705-003-3. (pol.).
↑ Limax maximus Linnaeus, 1758. [w:] Gatunki obce w Polsce [on-line]. Instytut Ochrony Przyrody PAN. [dostęp 2011-12-23]. (pol.).