Pragmatyka
Pragmatyka (gr. πραγματικός pragmatikós – „czynny"[1][2], od πρᾶγμα prâgma – „czyn, zajęcie”[3]) – jeden z trzech działów semiotyki (obok semantyki i syntaktyki). Według Charlesa W. Morrisa, autora wspomnianego podziału, pragmatyka traktować ma o relacji między znakiem a odbiorcą (interpretatorem).
Ta dziedzina językoznawstwa i filozofii języka rozwinęła się w drugiej połowie XX wieku i zajmuje się z jednej strony kwestiami stosunków między znakami słownymi a interpretatorami (ludźmi je wypowiadającymi lub słuchającymi), które zachodzą w procesie komunikacji słownej, z drugiej zależnością znaczenia wyrażeń od kontekstu, w którym są użyte. Inaczej mówiąc, pragmatyka bada sposoby posługiwania się mową przez ludzi (w szczególności rozumienie i interpretowanie wypowiedzi w zależności od kontekstu), a także mechanizmy niejawnego przekazywania i uzyskiwania informacji przez wypowiedź oraz mechanizmy jej rozumienia.
Do najważniejszych teorii i pojęć pragmatycznych należą:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Władysław Kopaliński: pragmatyczny; pragmatyka; pragmatyzm. [w:] Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [on-line]. slownik-online.pl. [dostęp 2018-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-02)].
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott: πραγματικός. [w:] A Greek-English Lexicon [on-line]. [dostęp 2018-07-15]. (ang.).
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott: πρᾶγμα. [w:] A Greek-English Lexicon [on-line]. [dostęp 2018-07-15]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stephen C. Levinson (2010) Pragmatyka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, tłumaczenie: Tadeusz Ciecierski, Katarzyna Stachowicz
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Kepa Korta, John Perry, Pragmatics, [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, CSLI, Stanford University, 2 kwietnia 2015, ISSN 1095-5054 [dostęp 2017-12-31] (ang.). (Pragmatyka)