Rodywił
Sulima | |
Data urodzenia |
XIV w. |
---|---|
Data śmierci |
XV w. |
Ojciec |
Wojszywid[a] |
Matka | |
Żona | |
Dzieci |
|
Rodywił[b][1] herbu Sulima[2] (ur. w XIV w., zm. w XV w.) – bojar litewski, adoptowany podczas unii horodelskiej (1413)[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1413 roku podczas unii horodelskiej doszło do przyjęcia przez polskie rodziny szlacheckie, bojarów litewskich wyznania katolickiego (tzw. adopcja herbowa). Jednym z ważniejszych dowodów tamtego wydarzenia jest istniejący do dziś dokument, do którego przyczepione są pieczęcie z wizerunkami herbów szlacheckich[1].
- Osobny artykuł:
Z dokumentu dowiadujemy się o istnieniu Rodywiła, który został adoptowany przez przedstawicieli Sulimów[1].
Mimo identyczności imienia, nie miał on nic wspólnego z innym adoptowanym podczas unii horodelskiej Radziwiłłem, protoplastą Radziwiłów h. Trąba. Imię Radziwił, nie należało w XV w. w Wielkim Księstwie Litewskim do rzadkich i współcześnie żyło tam znacznie więcej bojarów noszących to imię[1].
Radziwił, adoptowany w 1413 roku przez ród Sulimów, jest prawdopodobnie identyczny z bojarem Radziwiłem (Radiwil), który z ojcem swym Wojszywidem (Woyschywid) podpisał unię wileńską z 1401 roku.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego ojciec jest poza tą wzmianką nieznany w historii, nie wiadomo też czy można go w jakikolwiek sposób powiązać z Wojszwiltami (Wysewilte, Waysewilte), czyli osadą wspominaną w rejzach krzyżackich, która raczej pozostaje w związku z Wojszwiltem, bojarem litewskim, występującym w dokumentach historycznych z lat 1358–1370.
Nie ulega wątpliwości natomiast, że nasz Radziwił pozostawił potomstwo. Albowiem dnia 1 sierpnia 1439 roku, Jerzy i Stanisław, synowie Radziwiła, zapisują franciszkanom z Wilna dziesięcinę w formie zboża z dworu swego, noszącego nazwę Pomusie. Do dokumentu wydanego w Solecznikach, który dochował się w doskonałym stanie, przywiesili oni pieczęć z herbem Sulima, wyobrażającym połuorła zwróconego w prawą stronę, pod którym rozłożone zostały trzy kamienie, napis z tyłu pieczęci jest nieczytelny. Dwór Pomusie (Pomoszche), leży nad rzeką Mussą, dopływem Wilji w pobliżu Muśnik[1].
Brak wskazówek historycznych co do dalszych losów rodziny Rodywiła[3].
Powiązania[edytuj | edytuj kod]
Radziwiłłowie[edytuj | edytuj kod]
Muśniki, obok których zaraz znajdowały się ziemie, należące do dzieci Rodywiła, były starą osadą Ościków, a później spokrewnionych z Ościkami, Radziwiłów h. Traby. Jest to szczegół zastanawiający ze względu na to, że oprócz tej wspólnej siedziby łączy oba rody wspólność dwóch imion: Radziwił i Stanisław (brat Radziwiła Ościkowicza miał także imię Stanisław) tak jakby to były dwie gałęzie tego samego rodu. Jednakże, na tę rodową wspólność nie istnieje żaden dowód[3].
Hamszejowie[edytuj | edytuj kod]
Jeśli legenda o przynależności Hamszejów-Wiesztortowiczów do rodu Sulimów opiera się na historycznych podstawach, to można by zaliczyć jako spokrewnionego z Rodywiłem, niejakiego Miszka Wiesztortowicza, dzierżawcę słonimskiego oraz Jacka Wiesztortowicza, występującego w 1472 roku i sporządzającego w 1484 roku testament, w którym czyni zapis na rzecz kościoła w Mejszagole jako też na rzecz swojej żony Anny, dając jej dwór w Podbereziu[3].
Gudygerdowiczowie[edytuj | edytuj kod]
Polski historyk, Władysława Semkowicz, bez wahania zalicza występujących w końcu XV w. synów Zawiszy Gudygerdowicza; Cherubina i Serafina, z których drugi jest w 1495 roku marszałkiem nadwornym ówczesnego biskupa wileńskiego; do spokrewnionej z Rodywiłem części rodu Sulimów, ponieważ – jak twierdzi – ich imiona są dla rodu Sulimów niezwykle typowe i tradycyjne[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Semkowicz 1930 ↓, s. 251.
- ↑ Minakowski ↓.
- ↑ a b c d Semkowicz 1930 ↓, s. 252.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Władysław Semkowicz, Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie. 1928-1929, t. IX, Kraków: Polskie Towarzystwo Heraldyczne we Lwowie, 1930, s. 337 .
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Marek Minakowski: Radziwił N. h. Sulima. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-08-11]. (pol.).