Romuald Żurakowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Romuald Żurakowski
Ilustracja
Płk Romuald Żurakowski podczas Święta Niepodległości 1937 w Warszawie
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data urodzenia

9 lub 22 sierpnia 1885

Data śmierci

29 sierpnia 1955

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

21 Pułk Piechoty
28 Dywizja Piechoty
DOK I

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca piechoty dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Komandor Orderu Korony Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Romuald Żurakowski (ur. 9 lub 22 sierpnia 1885, zm. 29 sierpnia 1955) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9[1] lub 22[2] sierpnia 1885. 25 grudnia 1918 został przydzielony do 21 pułku piechoty[3]. 15 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana ze starszeństwem od 1 stycznia 1918[4]. Został awansowany do stopnia majora piechoty. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W jednostce pełnił stanowisko dowódcy pułku od 28 listopada 1919 do 9 marca 1920, następnie od 28 do 30 lipca 1920. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5], a następnie d stopnia pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[6][7][8]. Od 1923 nadał dowodził 21 pułkiem piechoty, w tym w 1923 w stopniu podpułkownika jako p.o. dowódcy pułku[9], a od 1924 jako pułkownik formalnie dowódca[10]. Z dniem 25 września 1924 roku został zwolniony z obowiązków zastępcy członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[11]. W sierpniu 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie[12][13]. Stanowisko pełnił do 3 sierpnia 1931, gdy został mianowany pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr I do spraw uzupełnień[14][15]. W grudniu 1934 został zwolniony z zajmowanego stanowiska[16]. Z dniem 30 listopada 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[17]. Był żonaty[18].

Zmarł 29 sierpnia 1955[19]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 257a-3-21)[19].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1928.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1932.
  3. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, nr 9 z 1919 roku, poz. 347.
  4. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. ↓, nr 7 z 1919 roku, poz. 271.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 398.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 340.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 160.
  8. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 15.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 185.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 174.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924 roku, s. 618.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926 roku, s. 268.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 228.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 453.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 254.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 85.
  18. ↑ Ś.p. Romuald Żurakowski. „Życie Warszawy”. Nr 207, s. 4, 31 sierpnia 1955. 
  19. ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: JÓZEFA DROHOMIRECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-03-22].
  20. ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  21. ↑ Lwowianie odznaczeni Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 2, Nr 424 z 8 listopada 1933. 
  22. ↑ M.P. z 1924 r. nr 192, poz. 594 „za pełną poświęcenia i z narażeniem życia niesioną pomoc ofiarom wybuchu w Cytadeli warszawskiej w dniu 13 października 1923 r. oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”.
  23. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 12, s. 122, 11 listopada 1935. 
  24. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 3 marca 1926 r.
  25. ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
  26. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Romuald_Żurakowski&oldid=70120025”