Rudolf Underka

Rudolf Kazimierz Underka de Tirion
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	13 marca 1887 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	9 sierpnia 1969 ; Birmingham
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	214 pułk artylerii polowej; 23 Dywizja Piechoty; DOK VII; 23 pułk artylerii lekkiej; DOK II; 1 Okręgowe Szefostwo Artylerii; 11 Grupa Artylerii
Stanowiska	dowódca pułku artylerii; dowódca artylerii dywizyjnej; szef artylerii DOK; szef sztabu okręgowego szefostwa artylerii; dowódca grupy artylerii; zastępca dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Rudolf Kazimierz Underka de Tirion (ur. 13 marca 1887 we Lwowie, zm. 9 sierpnia 1969 w Birmingham) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych, w 1966 roku mianowany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie honorowym generałem brygady.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był oficerem artylerii armii austriackiej. Od lipca 1919 do października 1920 r. dowodził 214 pułkiem artylerii polowej (późniejszym 23 pułkiem artylerii lekkiej w stopniu pułkownika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. Od października 1920 r. do 1922 r. pełnił funkcje dowódcy artylerii dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty oraz szef artylerii Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W latach 1922–1925 ponownie był dowódcą 23 pułku artylerii lekkiej. Następnie do 1927 r. zajmował stanowisko zastępcy szefa artylerii Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W latach 1927–1929 był szefem sztabu 1 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Warszawie. Od 1929 r. do sierpnia 1933 r. dowodził 11 Grupą Artylerii złożonej z dziesięciu samodzielnych dywizjonów artylerii przeciwlotniczej^[1]. Z dniem 1 sierpnia 1933 r. przeszedł w stan spoczynku. W latach 1935–1939 pełnił obowiązki oficera łącznikowego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I przy Komisariacie Rządu na miasto stołeczne Warszawę. Od kwietnia do 4 września 1939 r. był komendantem obrony przeciwlotniczej Warszawy, zaś od 4 do 18 września 1939 r. - zastępcą dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Kraju. Po kampanii wrześniowej udało mu się przedostać przez Rumunię do Francji. Od grudnia 1939 r. do czerwca 1940 r. był komendantem Ośrodka Wyszkolenia Oficerów w Bressuire. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii do czerwca 1942 r. kierował Biurem Wojskowym w Edynburgu. Następnie został przeniesiony w stan nieczynny i do rezerwy personalnej Naczelnego Wodza. 11 listopada 1966 r. prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski nadał mu tytuł honorowego generała brygady.

Po II wojnie światowej mieszkał w Birmingham. Tam zmarł i został pochowany na cmentarzu katolickim Oscott College w tym mieście.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (2 sierpnia 1928)^[2]
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Andruszkiewicz Marek. Organizacja, uzbrojenie i wyposażenie wojsk obrony przeciwlotniczej w Polsce w latach 1919–1945. „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki”. nr 3, s. 36, 2007.
↑ M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 386 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
↑ Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Kryska-Karski Tadeusz, Żurakowski Stanisław, Generałowie Polski niepodległej, Warszawa, Editions Spotkania, 1991.
Kosk Henryk, Generalicja polska, t. 2, Pruszków, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001.

[1] Andruszkiewicz Marek. Organizacja, uzbrojenie i wyposażenie wojsk obrony przeciwlotniczej w Polsce w latach 1919–1945. „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki”. nr 3, s. 36, 2007.

[2] M.P. z 1928 r. nr 178, poz. 386 „za zasługi na polu organizacji wojska”.

[3] Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 238.

[1]

[2]

[3]