Rudolf Wizimirski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rudolf Wizimirski
Ilustracja
inspektor inspektor
Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1883
Lwów

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Formacja

Policja Państwowa

Stanowiska

komendant okręgów PP

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi

Rudolf Marian Wizimirski (ur. 23 kwietnia 1883 we Lwowie, zm. 1940 w ZSRR) – inspektor Policji Państwowej, major rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 kwietnia 1883 we Lwowie[1][2]. Był synem Ignacego Bergera i Jadwigi z domu Wizimirskiej[2].

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. Służył w 6 dywizjonie żandarmerii we Lwowie[2]. W latach 1923–1924 był oficerem rezerwowym 8 dywizjonu żandarmerii w garnizonie Toruń[5][6][2]. W 1934 był oficerem rezerwy 6 dywizjonu żandarmerii i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto II[7].

Wstąpił do służby w Policji Państwowej. W stopniu inspektora Policji sprawował stanowiska: od 1 kwietnia 1921 do 1 kwietnia 1922 Komendanta Okręgu IX Tarnopolskiego PP, od 12 kwietnia 1922 do 1 lutego 1926 Komendanta Okręgu XII Pomorskiego PP, od 1 lutego 1926 do 27 stycznia 1927 Komendanta Okręgu II Łódzkiego PP[8].

Od 1933 był sekretarzem rady powiatu brodzkiego[2]. W 1932 został wylosowany sędzią sądu przysięgłych we Lwowie[9].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W 1940 został zamordowany przez NKWD na obszarze okupowanym przez sowietów. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 56/1-61 oznaczony numerem 1115)[2][10]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rudolf Wizimirski. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
  2. ↑ a b c d e f Jan Suliński: Żandarmi zamordowani na Wschodzie w latach 1939–1940. Warszawa: 2012, s. 23.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1066.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 968.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1060.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 963.
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 191, 722.
  8. ↑ Wykaz Komendantów Okręgowych Policji Państwowej w latach 1919–1939. policjapanstwowa.pl. [dostęp 2016-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-29)].
  9. ↑ Kalendarz rozpraw przed sądem przysięgłych we wrześniu. „Gazeta Lwowska”. Nr 193, s. 5, 25 sierpnia 1932. 
  10. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 111. [dostęp 2016-07-21].
  11. ↑ M.P. z 1926 r. nr 33, poz. 85 „za zasługi, położone na polu organizacji policji”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudolf_Wizimirski&oldid=69544394”