Słuch muzyczny
Słuch muzyczny – umiejętność rozpoznawania za pomocą zmysłu słuchu określonych cech dźwięków muzycznych: wysokości[1], barwy, głośności[2] lub natężenia[3] oraz rytmu, liczby i relacji między kilkoma brzmiącymi jednocześnie dźwiękami[2][4].
- Słuch wysokościowy (melodyczny)[2] pozwala odróżniać dźwięki wysokie od niskich. Umiejętność rozpoznawania wysokości jednego dźwięku względem innego nazywa się słuchem relatywnym (względnym); umiejętność rozpoznawania wysokości dźwięku bez konieczności porównywania jej z inną – słuchem absolutnym[1][3].
- Słuch harmoniczny (analityczny) pozwala rozpoznawać struktury wertykalne i horyzontalne utworu muzycznego: współbrzmienia, akordy, polifonię oraz melodię (następstwa dźwięków)[2][4].
- Słuch rytmiczny pozwala rozpoznawać rytm i tempo melodii[2].
- Słuch tembrowy[4] pozwala rozróżniać barwy dźwięków[2].
- Słuch dynamiczny[4] pozwala rozróżniać głośność[2] lub natężenie dźwięku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Drobner 1997 ↓, s. 27.
- ↑ a b c d e f g Baculewski et al. 2006 ↓, s. 813.
- ↑ a b c Ekiert 2006 ↓, s. 462.
- ↑ a b c d słuch muzyczny, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2024-04-01].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
- Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.