SM U-71

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SM U-71
Klasa

okręt podwodny

Typ

UE I

Projekt

Werk 55

Historia
Stocznia

Vulcan, Hamburg

Początek budowy

6 stycznia 1915

Wodowanie

31 października 1915

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

20 grudnia 1915

Los okrętu

poddany 23 lutego 1919 we Francji

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


755 ton
832 ton

Długość

56,8 metra

Szerokość

5,9 m

Zanurzenie testowe

50 m

Napęd
2 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne Benz (2 × 450 KM), 2 silniki/generatory elektryczne SSW (2 x 330 KM), 2 wały
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


10,6 węzła
7,9 węzła

Zasięg

powierzchnia: 7880 Mm / 7 węzłów
zanurzenie: 83 Mm / 4 węzłów

Uzbrojenie
2 zewnętrzne wyrzutnie torpedowe 500 mm (rufowa i dziobowa, zapas 4 torpedy), działo pokładowe 88 mm, 2 aparaty minowe (34 miny kotwiczne)
Załoga

32

SM U-71 – niemiecki oceaniczny jednokadłubowy podwodny stawiacz min, pierwszy okręt typu UE 1, zbudowany w stoczni Vulcan w Hamburgu w roku 1915[1]. Zwodowany 31 października 1915 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 20 grudnia 1915 roku. W czasie swojej służby SM U-71[a] odbył 12 patroli bojowych[1]. Zatopił 18 statków o łącznej pojemności 15 273 BRT, uszkodził jeden statek o pojemności 3230 BRT, zajął jeden jako pryz, zatopił trzy okręty Royal Navy o łącznej wyporności 3481 ton oraz jeden uszkodził[2].

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Okręt SM U-71 był pierwszym z dziesięciu okrętów typu UE 1. Był jednokadłubowym okrętem przeznaczonym do działań oceanicznych, ze zbiornikami siodłowymi, o długości 56,8 metra, wyporności w zanurzeniu 755 ton, zasięgu 5800 Mm[3] przy prędkości 7 węzłów na powierzchni oraz 83 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu[4]. Załoga składała się z 32 osób: 28 marynarzy i 4 oficerów[5]. Okręt był wyposażony w działo pokładowe o kalibrze 88 mm. Wewnątrz kadłuba sztywnego okręt przewoził 34 kotwiczne miny morskie[3], stawiane z dwóch rufowych aparatów minowych o średnicy 100 cm. Każdy z nich mieścił po 3 miny. Po ich otwarciu, masa wody (w sumie 6 ton) musiała być kompensowana zalewaniem dziobowych zbiorników balastowych. Wygospodarowanie miejsca dla min oznaczało również przesunięcie przedziału silnikowego w kierunku dziobu[6]. Uzbrojenie torpedowe to dwie wyrzutnie (dziobowa i rufowa) kalibru 500 mm typu zewnętrznego, z zapasem 4 torped.

Służba[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym dowódcą okrętu został 20 grudnia 1915 roku mianowany Hugo Schmidt[b][7]. 7 kwietnia 1916 roku jednostka została przydzielona do II Flotylli. Pod dowództwem Hugo Schmidta SM U-71 zatopił 9 statków[8] - 4 w październiku, 4 w grudniu i 1 w lutym. Pierwszą ofiarą załogi SM U-71 był szwedzki żaglowiec „Greta” o pojemności 1370 BRT. Statek płynął z ładunkiem stali z Göteborga do Sunderland. 18 października 1916 roku statek został zatopiony około 9 mil na północ od latarniowca Hirshels[9]. Kolejnymi były: „Mercur” (19 października 1916, 711 BRT), „Normandie” (tego samego dnia, 1342 BRT) i „Rönnaug” (21 października 1916, 1331 BRT). W grudniu zatopiono „Solon” (13 grudnia 1916, 137 BRT), „Sjofna” (17 grudnia 1916, 528 BRT), „Herø” (18 grudnia 1916, 1106 BRT) i „Sieka” (tego samego dnia, 119 BRT). Ostatnim zatopionym pod dowództwem Schmidta był brytyjski trawler „Halcyon” o pojemności 190 BRT. 19 lutego 1917 roku statek wpadł na minę pozostawioną przez SM U-71 na północ od Butt of Lewis[10].

20 kwietnia 1917 roku na stanowisku dowódcy okrętu nastąpiła zmiana. Hugo Schmidt został zastąpiony przez kpt. mar. Waltera Gude[11]. Pierwsze zwycięstwo pod dowództwem nowego kapitana załoga SM U-71 odniosła operując na północ od archipelagu Szetlandów. 4 czerwca 1917 roku zatopiła duński statek „Orion”, o pojemności 1870 BRT, który płynął pod balastem z Kallundborg do Halifax. Cała załoga ocalała[12]. 26 lipca 1917 roku u wybrzeży archipelagu Szetlandów, miny postawione 31 maja przez SM U-71 spowodowały zatopienie jednego oraz uszkodzenie drugiego statku. Pierwszym był zbudowany w 1906 roku francuski parowiec „Flore” o pojemności 3553 BRT[13], a drugim brytyjski parowiec „Ethelwynne” z 1904 roku, o pojemności 3230 BRT[14]. W obu przypadkach obyło się bez ofiar, „Ethelwynne” udało się odholować do portu[15].

28 listopada 1917 roku Walter Gude został zastąpiony przez kapitana Otto Dröschera[c][16]. Dröscher dowodził okrętem przez dwa miesiące - do 27 stycznia 1918 roku. W tym okresie, w czasie patrolu w okolicach Szetlandów, SM U-71 zatopił brytyjski trawler „Amadavat” o pojemności 171 BRT[17] oraz zajął jako pryz holenderski szkuner „De Hoop”[18].

28 stycznia 1918 roku Otto Dröscher został mianowany dowódcą nowego okrętu SM U-117 należącego do typu UE II, który do końca wojny działał u wybrzeży USA i Kanady[19]. Dowodzenie SM U-71 przejął por. mar. Richard Scheurlen[20]. 1 maja 1918 roku na minach postawionych przez U–71 w okolicach Montrose, Tod Head w Szkocji zatonął nowy brytyjski trałowiec HMS „Blackmorevale” (750 ton, 26 ofiar). 15 sierpnia 1918 roku w okolicach Ijmuiden (Dania) na minach zatonął lider HMS „Scott” (1801 ton, 22 ofiar), pierwszy okręt swojej klasy. Wraz z nim na dno poszedł niszczyciel HMS „Ulleswater” (930 ton, 5 ofiar). Oba zatopienia część literatury przedmiotu przypisywała UC-17. 20 sierpnia 1918 roku, 25 mil na południowy wschód od Aberdeen, postawiona trzy dni wcześniej mina uszkodziła trałowiec HMS „Shirley” (820 ton) typu Racecourse.

Ostatnim znanym dowódcą jednostki został Kurt Slevogt[d][21], mianowany na to stanowisko 30 lipca 1918 roku. Pod jego dowództwem okręt nie odniósł dalszych sukcesów.

U-71 poddał się 23 lutego 1919 roku i został zezłomowany w Cherbourg-Octeville w 1921 roku[1][22].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ SM – Seiner Majestät.
  2. ↑ Hugo Schmidt (12 września 1885 r. - 12 kwietnia 1964 r.). Następnie pierwszy dowódca SM U-97. Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Żelaznym, Krzyżem Hanzeatyckim, Krzyżem Honorowym Reusskim
  3. ↑ Otto Dröscher (4 marca 1884 r. - ) odznaczony dwukrotnie Krzyżem Żelaznym oraz orderem Hohenzollernów. Przed objęciem stanowiska dowódcy SM U-71 od sierpnia 1913 roku dowodził czterema okrętami: SM U-20, SM U-14, SM U-78 oraz SM U-79. Ostatnim dowodzonym przez niego okrętem był SM U-117
  4. ↑ Kurt Slevogt (21 marca 1892 r. - 23 lipca 1957 r.) w czasie I wojny światowej dowódca SM U-107, SM U-71 i SM U-79. W okresie międzywojennym m.in. dowódca szkół marynarki wojennej. W czasie II wojny światowej wiceadmirał, a od września 1942 roku admirał floty bałtyckiej Kriegsmarine

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c WWI U-boats U 71. [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  2. ↑ Ships hit by U 71. [w:] WWI U-boat Successes [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  3. ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 102.
  4. ↑ Type UE 1 UE ocean minelayers class. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  5. ↑ Moller i Brack 2004 ↓, s. 32.
  6. ↑ Showell 2006 ↓, s. 58.
  7. ↑ Kapitänleutnant Hugo Schmidt. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  8. ↑ Ships hit by U 71 - German and Austrian U-boat Successes during WWI - uboat.net [online], www.uboat.net [dostęp 2015-12-29].
  9. ↑ Greta. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-19]. (ang.).
  10. ↑ Halcyon. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  11. ↑ Walter Gude. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  12. ↑ Orion. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  13. ↑ Flore. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  14. ↑ Ethelwynne. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  15. ↑ Steamer Ethelwynne - Ships hit by U-boats - German and Austrian U-boats of World War One - Kaiserliche Marine - uboat.net [online], www.uboat.net [dostęp 2015-12-27].
  16. ↑ Otto Dröscher. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  17. ↑ Amadavat. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  18. ↑ De Hoop. [w:] Ships hit during WWI [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  19. ↑ WWI U-boats U 117. [w:] The U-boats of World War One 1914-1918 [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  20. ↑ Richard Scheurlen. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  21. ↑ Kurt Slevogt. [w:] WWI U-boat commanders [on-line]. u-boat.net. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
  22. ↑ Gardiner 1985 ↓, s. 178.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Eberhard Moller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats From 1904 to the Present. Londyn: Greenhill Books Lionel Leventhal Ltd., 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner (red.): Conway's All the World Fighting Ships 1906-1921. Londyn: Conway Maritime Press Ltd., 1985, s. 178. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-85367-623-3.
  • Jak Mallmann Showell: The U-boat century. Londyn: Chatham Publishing, 2006, s. 57-59. ISBN 978-1-86176-241-2.
Okręty podwodne typu UE I
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SM_U-71&oldid=61848538”